Παγίδα στήνει το μυαλό του
στην αδυσώπητη ανία.
Στα «εφηβικά», στα περασμένα
κυλιέται τώρα με μανία.
Γελιέται η μοναξιά μαζί της,
πορτραίτο ασκίαστο κι η αγάπη.
Τη γλυκοθώρητη μορφή της
σέρνει απ’ του χρόνου το ντουλάπι.
Τον ερεθίζει η σιωπή της,
έφιππος πάλι κι ο οργασμός του!
Κι αν «παίζει» την ανάμνησή της,
τον συντηρεί ο παιδεμός του.
Μοιραίος πρωταγωνιστής
ονειροφαντασίας,
κομπάζει πια, ταριχευτής
μιας άδειας συνουσίας…
- Στείλε Σχόλιο