Ο χρόνος  λες ασάλευτος,

κρατιέται στ’  άσχημα σου

μικραίνει ατελείωτα

στα όμορφα  σαν είσαι.

Περίεργη  αντίθεση

στο γέλιο,  πάει φούρια.

Μ’  όταν σε νιώθει να πονάς

δεν λέει να ξεκολλήσει.

Η  ώρα προσμετράτε  αλλιώς,

ίδια λεπτά  κι’ ας έχει.

Στη λύπη  κοντοστέκεται,

μα στις χαρές σου, τρέχει!

Αμείλικτος  ακολουθεί,

σε προσπερνά σ’ αγγίζει,

ούτε λεπτό, ούτε στιγμή

ποτέ  του, δε  χαρίζει.

Κάποιες φορές αδιάφορα

…το πρόσωπο του κρύβει

μη, φανταστείς σε ξέχασε,

απλώς, κάνει…παιχνίδι!

Πολλές φορές τον καρτερείς

άλλες , τον καταριέσαι

στολίδι είναι στο χέρι σου

για να, παρηγοριέσαι.

Σαν τον…μετράς από μπροστά

ατέλειωτος  φαντάζει.

Ξωπίσω σου σαν έρχεται,

μικρή σταγόνα, μοιάζει.

Μα για όλα τα καπρίτσια του

που κάνει όπως νομίζει,

δώρο…αποχαιρετισμού

τη λήθη σου…χαρίζει!