έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη να κλάψεις δίχως λόγο;;.. έχεις νιώσει ποτέ οτι θέλεις να φωνάξεις με όλη σου την δύναμη αλλά δεν ξέρεις τί;;... έτσι λοιπόν νιώθω εγώ αυτή την στιγμή... ένα σώμα με άδεια ψυχή, που περιμένει ... και περιμένει τί;;;... ουτε και αυτή ξέρει... δεν ξέρω, ... ίσως είναι η κούραση που με κάνει και αισθάνομαι έτσι.. ίσως και πάλι όχι.. ίσως είναι η συνήθεια που αρχίζει και φωνάζει πως θέλει να βγει μέσα απο  το καλοστημένο καλούπι που την έχω βάλει...μα θέλω....θέλω να ξεφύγω.. θέλω να γίνω για λίγο ο εαυτός μου ... ο πραγματικός εαυτός μου... θέλω να βρω για λίγο την παλιά και μικρή Ελένη, που ήταν ανέμελη...  που σκαρφάλωνε τα κάγκελα του σχολείου της το απογευμα που έκλεινε, για να παίξει μπάλα, μπάσκετ, κρυφτό κυνηγητό μαζί με την παρέα της και.... δεν την ένοιαζε τί θα πει ο κόσμος αν κάνει αυτό ή κάνει το άλλο... έφυγαν όμως αυτά τα χρόνια... τα χρόνια της ανεμελιάς... τώρα πρέπει να κοιτάξεις τί θα φορέσεις, πως θα μιλήσεις, πως θα βαφτείς.... πρέπει να γίνεις όμορφη λένε...ε, ωραία, ... έγινες όμορφη... και τώρα ... τί;;....