επιτέλους τελείωσε ο ρωμαίος και η ιουλιέτα... τί παζλ και αυτό... μαύρο απο δω, μαύρο απο κει...ένα πόδι απο δω, ένα πόδι κει... άντε ψάξε τώρα εσύ να βρεις που ταιριάζουν αυτά τα κόκκινα κομματάκια... στο δεξί ποδαράκι ή στο αριστερό;;.. κούτσο ήθελα να τον αφήσω τον άνθρωπο ρωμαίο, αλλά... τα κατάφερα... βρήκα και τα δυο του πόδια.. αμ το πάτωμα του δωματίου;;;... αυτό που το βάζεις, που ήταν ίδιο με το ταβάνι τους, γιατί τα παιδιά μας θέλαν να ειδωθούν κάτω απο το φως των κεριών και ήταν όλα μεσα στη μαύρη μαυρίλα;;;... και δεν φτάνει που είχες όλη την μαυρίλα να φτιάξεις, έπρεπε να βρεις και τον άλλον τον ρουφιάνο που είχε χρώμα κοκκινο-καφε-μπορντό-μαύρο, ο οποίος είχε σκάσει μύτη και έπαιρνε μάτι το ανέμελο ζευγαράκι για να πάει να το πεί αμέσως στον άρχοντα Καπουλέτο... τί τύπος και αυτός... κρυμμένος πίσω στην γωνία, να έχει στήσει αυτί και να κοντεύει να πέσει κάτω μπας και καταφέρει να δει καλύτερα τί κάνει το αγαπημένο ζευγάρι.... αλλά, τον βρήκα τον άτιμο... και σκέφτομαι τώρα.. μωρέ εγώ τον βρήκα τον ρουφιάνο... οι άλλοι τον βρήκανε που δεν βλέπανε τίποτα πέρα απο την μύτη τους λόγω της φοβερά κοντινής απόστασης που είχαν μεταξύ τους και όλο αυτόν τον έρωτα που τους έλουζε;;;... μμμμ... μάλλον όχι...

ιθικό δίδαγμα... μην βάζετε ποτέ τον αγαπημένος σας ή την αγαπημένη σας μέσα στο σπίτι το βράδυ απο το μπαλκόνι, γιατί ο ρουφιάνος ο υπηρέτης είναι κρυμμένος πίσω στην γωνία....

 υ.γ.  θα γράψω για το επόμενο παζλ μόλις το τελειώσω...