Άσε, να γίνω για χατίρι σου

της  Πάρου  ακρογιάλι

στα βότσαλα  μου  να  γυρνάς

ξυπόλητη και πάλι.

Άσε, να γίνω ηλιοβασίλεμα

που δύει στη Σαντορίνη

μες  τα  μισόκλειστα σου βλέφαρα

χρυσάφι, να αφήνει.

Της  Ρόδου άσε, να γενώ

κάστρο που  ανεβαίνεις

στη  Κρήτη  φοινικόδεντρο

στο ίσκιο του να γέρνεις.

Ίχνος  σε απάνεμη αμμουδιά

απ’ τη περπατησιά σου

άγριου  πελάγου ζέφυρος

…μπλεγμένος στα μαλλιά σου.

Άσε, να γίνω Κερκυραίικο

…ερωτικό καντούνι

αντιλαλιά  του ήχου σου

να  …απλώνω,  απ’ το  τακούνι.

Κι’ αν  γέρνω  σαν  πανσέληνος

στις  βόρειες  Σποράδες,

αγάπη  έκλεισα  για σε,

σε  τούτες  τις  αράδες!