Ο  βράχος, το παίζε σκληρός.
Θαρρούσε   είν’ ατσάλι!
Μόνος του παινευότανε
και  διαρκώς  καυχιότανε,
με στόμφο και καμάρι!

Εγώ!  Είμαι  βράχος φοβερός!
Βουνίσιο…παλικάρι.
Μαζί μου δεν τολμά κανείς,
σαν  άλλος…κραύγαζε, «Ηρακλής»
να ρθεί και,  να τα βάλει!

 Ασήκωτα  τα…πόδια του
τ’ ακούμπαγε στο κύμα.
Εκείνο, τα’…αγκάλιαζε,
ολόδροσα  τα  χάιδευε
χίλιες φορές την ώρα.

Την…όρεξη  της  θάλασσας 
στο ‘νου’ δεν είχε βάλει
που  τον ροκάνιζε  απαλά
απ’ το πρωί ως το βράδυ 
στη…πείνα της  τον…έβλεπε,
βρεγμένο  παξιμάδι!

Σιγά ,σιγά  ο αγέρωχος
…πρώτος  στο νταίλίκι,
που ‘κόμπαζε’  πως ήτανε
φτιαγμένος,  με γρανίτη,
κομμάτια  απόγινε,  μικρά
τόσο μικρά  που γέμισε,
 η ακρογιαλιά  χαλίκι!