Είναι φορές που σηκώνομαι το βράδυ μέσα από τον ύπνο για νερό.Αν δεν έχω κατεβασμένο το παντζούρι του δωματίου μου, παρατηρώ φευγαλέα το παράθυρο της γειτόνισσας. Έχει πάντα αναμμένο το φως της. Κάθεται σε μια κουνιστή καρέκλα και πλέκει. Τα γυαλιά της φαίνονται πιο μεγάλα από το πρόσωπο της. Της πέφτουν συνέχεια και όλο τα στεριώνει. Παιδιά από όσο ξέρω δεν έχει... Όμως ο Θεός την γέμισε με αρετές. Όποτε δεν έχει τι να κάνει, μαγειρεύει για τους γείτονες και φτιαχνεί πλεκτά ρουχαλάκια και σκουφάκια για τα παιδιά του γύρω τετραγώνου. Μάλλον αυτά θα έφτιαχνε και απόψε... Τα δάχτυλα της είναι τόσο συγχρονισμένα με τις βελόνες... Λίγο πιο πέρα μια μεγάλη λάμπα... Και μετά χωράφια...Και ένα άλογο...Σε κάποιον ανήκει...Το έχει παρατημένο όμως από τότε που αγοράσαμε το σπίτι αυτό...Πάντα απορούσα πώς και ζει αυτό το καημένο και δεν έχει ψοφήσει από την πολλή την ζέστη και την κακοκαιρία. Εδώ είμαστε ψηλά. Αν αρχίσει και έχει κρύο, είναι ζόρικα να είσαι έξω. Αύριο θα πάρουμε τηλέφωνο να μας φέρουν ξύλα. Λίγα. Να τα δοκιμάσουμε πρώτα, μην είναι από αυτά που δεν καίνε και πάνε άδικα τα χρήματα. Άντε, πάμε για ύπνο τώρα... Άμα θέλει ο Θεός, θα ξημερώσουμε...