Έντυσες.  αστερόσκονη

την άχαρη ζωή μου

Ο  ήλιος , βγήκε δίπλα μου

ολόθερμη  αγκαλιά.

Σπινθηροβόλα  η  ζωή

ξανάγινε  ψυχή μου

όταν μου χαμογέλασες,

ένα  πρωί,  γλυκά.

Καμπάνα  αργυρόηχη

στο στήθος  μου  δονούσε,

άρχισε  πάλι  να χτυπά

έντονα η καρδιά.

Μια πανδαισία ερωτική

αθρόα  με καλούσε

όταν, μου χαμογέλασες,

ένα  πρωί ,γλυκά.

Έκτοτε, όλα γύρω μου

γιορτάζουνε στη φύση.

Γεμίσανε ηχοχρώματα

τα  γκρι  της μοναξιάς,

μια  άνοιξη αδιάλειπτη

διαρκώς, με  πλημυρίζει

γιατί σ’ έχω δίπλα μου

χαρά  μου και  γελάς!