Είναι και αυτές οι γιορτές που διχάζουν το είναι σου. Θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια να φοράς πάντα ένα χαμόγελο ευτυχίας κρατώντας ένα αρκουδάκι αγκαλιά. Χαμογελάς.Κρυφά.Μπορείς ακόμη.Κοιτάζεις έξω το παράθυρο.Παγωνιά.Αγγίζεις το καλοριφέρ.Παγωνιά.Κοιτάς γύρω σου.Μοναξιά.Ενα δωμάτιο άδειο γεμάτο αναμνήσεις, στεκούμενες στην παύση να περιμένουν μια νέα εντολή από σένα.
Ήθελες πολύ να μπορούσες να πεις το ''πάμε'' αλλά διστάζεις. Δεν έχεις την κατάλληλες προυποθέσεις λες. Κοιτάς τριγύρω.Τρομαγμένος.Λυπημένος. Θέλεις να γελάσεις. Γελάς μόνος σου.Στο αύριο που σκηνοθέτησες να έρθει.Θα έρθει.Όχι όπως το θες, αλλά θα έρθει ως συνήθως...
Κάπου είχες ένα πανοφόρι.Πλεχτό από την γιαγιά.Ψάχνοντας να το βρεις, πέφτεις πάνω σε μια αγκαλιασμένη φιγούρα.Έρωτας.Κάτι σου θυμίζει.Μακριά από μας.Πάει καιρός.Μοιραζόμασταν μια σοκολάτα και ύστερα γλύφαμε τα χείλη μας να μην πάει χαμμένο ούτε μια στάλα της. Τόσο όμορφο και αθώο συναίσθημα.
Χάθηκαν πολλά μέσα στην ρουτίνα που δημιουργήσαμε και πάνω από όλα χάσαμε το εγώ μας.Τα δύσκολα έγιναν απλά και τα απλά πετάξανε για αλλού.Κι αν πετάξουν αυτά αλλού, κανένα δίχτυ δεν τα πιάνει έτσι απλά...
Απλά αυτά ήθελα να πω...Γεια σας...