Το   ανεξήγητο …πέσιμο.

Ναι  είναι  αλήθεια  ξαναείδα,  το  Λάκη!
Στην  αρχή  προχώρησα,  για  να  τον  αποφύγω   αλλά,  τον  …πέτυχα  άκρως  στενοχωρημένο,  αφηρημένο  και,  πολύ  σκεπτικό.   Ήταν  φανερό   πως,  κάτι   δύσκολο  τον  …απασχολούσε .
Στη  κατάσταση  του,  θεώρησα   λογικό  να  πλησιάσω  για   να  του  εκφράσω,  μια  κουβέντα  συμπαράστασης   διότι,   ανεξάρτητα  από  τις  κατά  καιρούς βραδυφλεγείς   χαζομάρες  του   δεν  παύει,  να  είναι  καλός   φίλος  και,  οι  φίλοι  βρε  αδερφέ,  στην  ανάγκη  φαίνονται  ...σκέφτηκα.
Γεια  σου  Λάκη  είπα,  χαμογελώντας   διάπλατα. 
Με  κοίταξε  με  βλέμμα  απλανές  προτού  εκφέρει,  ένα  ξεψυχισμένο  γεια  και,  σε  σένα.
Λάκη  μου,  «τον  προσέγγισα   με  πραγματικό,  ανθρώπινο  ενδιαφέρον»  τι  γίνεσαι  φιλαράκο  τι  σε  προβληματίζει  πως  και , είσαι  σε  τέτοια,  περίεργη  φάση?
Κύριε   Μάκη  μου  επιμένεις   σώνει  και  καλά,   να  μάθεις ?
Δεν   επιμένω  αλλά,  αν   έχεις  την  ευγενική  διάθεση  να  μου  εκμυστηρευτείς  κάτι  ευχαρίστως,  να  το  ακούσω.
Αχ’   κύριε  Μάκη  μου  αχ’  άφησε  να  του  ξεφύγουν,  ένα  πίσω  από  το  άλλο,  μερικά,   βαριά  αγκομαχητά   τόσο,  που  κόντεψα  να  δακρύσω … ενώ  εκείνος,   συνέχιζε  στο  ίδιο,  θλιβερό  μοτίβο.
Μου  έπεσε, «φώναξε  αφήνοντας,  ένα  μακρόσυρτο  και,  σπαραχτικό»  κύριε  Μάκηηηη   ο  άτιμος,   κατέπεσε.   Κατρακύλησε  στα  τάρταρα  της  απαξίωσης .  Ω!  Ποία  κατάπτωση  και, δυστυχία!
Έχοντας   αποκτήσει   εμπειρία  από  παλιότερες   κασκαρίκες   μαζί  του  επανήλθα,  με  αρκετές   επιφυλάξεις  …πλαγιαστικά. 
Τι   εννοείς   Λάκη  μου  όταν  λες  ότι ,  σου  έπεσε?
Αυτό,  που κάθε  μαγκιόρος,  μάγκας,   βέρος  μάστορας, σπαθένιος   και,  όλα  στο  επί  τούτου,  θα  υπονοούσε .
…Μπαίνοντας   αμέσως  στο …πνεύμα  της  απάντησης  ανταπόδωσα,  για  να  τον  παρηγορήσω.
Εντάξει  βρε  αδερφέ!   Δεν  χάλασε  δα  κι,  ο  κόσμος.   Έρχεται  κάποια  στιγμή κατά  την  οποία   όλοι  μας ,  θα  υποστούμε  την  βεβήλωση   του  χρόνου  άλλωστε  η  φθορά,  « σαν  περνάνε  τα  χρόνια»  είναι  στην  ανθρώπινη  φύση. 
Κανείς   δεν  αντιλέγει  κύριε  Μάκη  μου  μα  τόσο  σύντομα,  τώρα,  που  τον  καμάρωνα  ολόρθο,   στητό,  σιδερένιο  που  λένε,  να  πάθω  τέτοιο,  ανεξήγητο  χουνέρι?
Είναι  τόσο  βαρύ,  που  το  θεωρώ  ανεπίτρεπτο  χώρια,  που  έγινα  ρεζίλι  στη  γυναίκα  μου  ακόμη  και  η  γειτονιά,  το  σχολιάζει  πικρόχολα  και , ειρωνικά.
Λάκη  κατανοώ   ότι,   για  την  έρμη   μαντάμ …Λάκηνα   που,  θα  το  βιώνει  καθημερινά   σίγουρα,  θα  τις  έρχεται  κομμάτι  δύσκολο   αλλά,   η  υπόλοιπη  γειτονιά,  που  έμαθε  ότι,  εσύ  δεν  …καταλαβαίνεις  τι  θέλω  να  πω.
Τι  λες  κύριε  Μάκη  μου  μετά  από,  τον  προχθεσινό  καταστρεπτικό   βοριά  πρώτοι  εκείνοι,  το  πήρανε  χαμπάρι.   Έγινε   βούκινο  σου  λέω.
Εντάξει,  εντάξει  έχει   αποδειχτεί   πως,   «ξανάπα  για  να  διευκολύνω  την  συζήτηση»   κάθε  κακοκαιρία  γενικά,  επιδρά  αρνητικά  σε  τέτοια  ευαίσθητα  θέματα…
Ναι  όμως  εγώ,  το  φυσάω  και  δεν  κρυώνει  εδώ  μου  στέκεται  «δείχνοντας  το  μέρος  της  καρδιάς»  σαν  ψυχοπλάκωμα  συμπλήρωσε  αποκαρδιωτικά.
Ε’  καλά  άνθρωπε  μου,  τη  σήμερον   ημέρα   με  τέτοια  τεχνολογία  κάνεις   έτσι  αυτά,   επιδιορθώνονται  στο  άψε  σβήσε.
Έμ’  κύριε  Μάκη  μου   εύκολο  να  το  λες   μα,  πώς  το  κάνεις?
Χριστιανέ  μου,  θα  μιλήσω  απλοϊκά    και,  ελπίζω  να  με  πιάνεις…   Προμηθεύσου,   κάποιο  ιατρικό  συμπλήρωμα,   και  διορθώνεις   την  κατάσταση  άμεσα!
Δηλαδή  κύριε  Μάκη  μου  γνωρίζεις   κάποιο  νεότερο  σταθεροποιητικό,   που  βελτιώνει  τέτοιες   περιπτώσεις  κι΄ αν  ναι  πως,   λέγεται?
Βιάγκρα   και …τοιούτα  σχετικά   βρε  Λάκη  δεν  τα  έχεις,  ακουστά?
Βιάγκρα?  Μπα… αυτό   ξέρω  ότι ,  είναι   για … πονηρές   δουλειές   δεν  έχω ματακούσει    ότι  ,  άμα  το  ρίξεις  στο  τσιμέντο  με  αμμοχάλικο,  θα   ισχυροποιηθεί  το  χαρμάνι.
Στάσου  βρε  Λάκη  γιατί,  η  κουβέντα   μας   δείχνει    να  στράβωσε,   για  ποιο  χαρμάνι,  αμμοχάλικο,  τσιμέντο   τι,  συζητάμε  τώρα?
Μα   για  το  μαντρότοιχο,  που  έκτισα  και,  με  το  πρώτο  φύσημα  του  αγέρα,  κατέπεσε  σαν  χάρτινος   κύριε  Μάκη  μου  γιατί,   άλλο?
Τον  μαντρότοιχο?  Ξαναρώτησα  αφηνιασμένος,  γουρλώνοντας   τα  μάτια  από  έκπληξη  προτού,  κραυγάσω…
  Αϊ  στο  διάβολο,  υποχόντριε  της   ανοησίας,   μην  ανοίξω  τα  τούρμπο  της  βρωμιάς   και,  σε  χυδαιολογήσω   απαίσια   παρλαπίπα,  ε’  παρλαπίπα   φώναξα   συγχυσμένος   ενώ  εκείνος ,  με  κοιτούσε   χαχανίζοντας   εκ’  του  μακρόθεν   διαισθανόμενος,  των  επερχόμενων  καταιγισμό   πτυέλων,  ροχαλοειδούς   τύπου!