Μοιάζει με θάλασσα,  ατέλειωτη  η αγάπη

και,  οι καρδιές που αγαπούν καράβια,

να ταξιδεύουνε  θαρρείς  μες στο σκοτάδι,

πάνω σε κύματα πελώρια και, άγρια.

Μα  έχει  στιγμές γαληνεμένης  νηνεμίας

τέτοιες  που λες  ποτέ, ας  μην τελειώσουν

σ’ εκείνα,  τα  ήρεμα  πελάγη ευτυχίας,

πριν του Αιόλου οι ασκοί, ξανάφουσκώσουν.

Όταν την πιάσει η φουρτούνα, θα σε πάει

σε κάποια ξέρα ολοταχώς,  γεμάτη βράχια.

Αν την… παλέψεις,  ναυαγό σε  παρατάει

αλλιώς,  σε ξέσκισε, σε έκανε κομμάτια.

Σ’ αυτά τα απάτητα  νερά της γοητείας

που καταριέσαι,  θαλασσοπνιγμένος

πάλι,  εμφανίζεται …σανίδα σωτηρίας,

να  γραπωθείς  επάνω της,  εξαντλημένος.

Και,  αρχίζεις  όνειρα ξανά, γι’ άλλα ταξίδια

σαν Οδυσσέας  που αναζητά,  Ιθάκη.

Κάθε εχθρό  σου αψηφάς  σ’ αυτή την μάχη

φτάνει το τρόπαιο,  μια  νέα να είναι, …αγάπη!