Στην πιάτσα, μόνον οι κακοί

μ’ αυτούς,  που  βγαίνουν στο κλαρί

οι διαρκώς βαρύγδουποι

εταίροκαπαδόκες

θεωρούνται ξύπνιοι, αποδεκτοί

…μάγκες, καπάτσοι,  πονηροί

και δυσφημούνται οι καλοί

ως  δόλιοι, προδότες.

Τι κοινωνία είν’ αυτή

που επιβραβεύει αβλεπεί

το κάθε σούργελο ν’ ανθεί,

σαν την οφθαλμαπάτη.

Παραγκωνίζονται  άξιοι

διαπρέπουν οι ανάξιοι

γι’ αυτό το αποφάσισα

παύω, να είμαι εντάξει.

Δεν θέλω, να είμαι αρεστός

στο έργο μου, θεάρεστος

η να το παίζω άριστος,

στους  αφελείς, αρίστους.

Καλύτερα  αχάριστος

προπάντων, αμαρκάριστος

παρείσακτος , βυζαντινός

μέσα εις  τους αχρήστους.

Δεν θέλω, να είμαι υπόδειγμα

στα ζόρια  τα επώδυνα,

θα την περνώ ανώδυνα

αδήλωτα, σαν  κάποιος.

Το κάθε πρέπον, φτάνει πια

στο ψέμα στην κακογουστιά

θα εξελιχθώ προσωπικά

στους  σάπιους, ο ποιό σάπιος.

Κι’ όσοι, θεωρούν υπερβολή

πως ότι λέω, δεν αρκεί

η πράξη  την διαφορά

κάνει αυτή και, μόνο

στα …κάγκελα επανέρχομαι,

για να μπορώ, ν’  ανέρχομαι

σαν κάποιους , περισπούδαστους

ενάντια, στο νόμο.