Φέτος είναι η χρονιά που την έχω δει "μικρός ερευνητής". Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησε όλο αυτό, κάπου το Σεπτέμβρη του 2013, ενθουσιάστηκα!!! Δουλεύω όποιες ώρες θέλω, πάνω σε θέμα που έχει επιλεχτεί από μένα καθαρά. Συνεργάζομαι με φορείς που εγώ διαλέγω και με ανθρώπους που μου αρέσουν. Βέβαια το τελευταίο δεν είναι πάντα τόσο καλό, μιας που όλοι σε αντιμετωπίζουν λες και θα τους αξιολογήσεις όλη τους την ζωή. Η θέση μου δεν είναι σε καμία περίπτωση να αξιολογήσω. Και τέλος πάντων, τι σημαίνει αξιολόγηση. Πέρα από την αυτοκριτική και τον αναστοχασμό, δε νομίζω ότι είναι κάποιος σε θέση να αξιολογήσει τη δουλειά κάποιου άλλου, σε ελάχιστες περιπτώσεις με κραυγαλέα λάθη ή ενθουσιώδεις επιτυχίες. Η θέση μου είναι να μάθω και να καταγράψω αυτά που μαθαίνω, ώστε να είναι προσβάσιμα σε όσους ενδιαφέρονται. Αυτό το "προσβάσιμα" ενοχλεί τον κόσμο. Είναι τόσο βιασμένες οι διαπροσωπικές σχέσεις, που οι άνθρωποι κλείνουν σε ένα καβούκι οτιδήποτε αποτελεί την καθημερινότητά τους, σε μία αποτυχημένη προσπάθεια να νιώσουν ελεύθεροι. Ο Μεγάλος Αδερφός μας έχει προλάβει όλους, οπότε ξεχάστε αυτά τα ουτοπικά όνειρά σας. Το θέμα είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και με το έργο που παράγεις, είτε αυτό θα ονομαστεί σχέσεις ανθρώπων, είτε εργασία, είτε ο καφές που πετυχαίνεις ή όχι το πρωί. 

Πέρα από αυτό το υπέροχο κομμάτι της ζωής μου, κανείς δεν μπορεί να ζήσει σαν φιλόσοφος, οπότε η ζωή μου περιλαμβάνει και δύο δουλειές. Μία πρωινή και μία απογευματινή, οι οποίες επίσης είναι υπέροχες, μιας που οι συνεργάτες μου είναι αποκλειστικά παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Δεν ξέρω τι νομίζουν αυτοί που λένε "Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αντέχεις - θα τα σκότωνα". Το πιο πιθανό είναι να θέλουν να σκοτώσουν τους δικούς τους συνεργάτες -αυτόν με το παχύ μουστάκι στο δίπλα γραφείο, ή την ξανθιά με την ξεβαμμένη ρίζα και το δύο νούμερα μικρότερο ταγιέρ- και απλά φροντίζουν να σκέφτονται με τη λογική "πάντα υπάρχουν χειρότερα". Όταν λοιπόν δεν μπορούμε να δούμε τα χειρότερα, τα δημιουργούμε για να μη χάσουμε το μυαλό μας. Τι πιο εύκολο να ρίξεις το "χειρότερο" στους ανύμπορους. Ανύμπορους όχι με τη λογική ότι τα παιδιά δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, αλλά με τη λογική ότι πραγματικά δεν τους νοιάζει η γνώμη σου. Είσαι απλά άλλος ένας μεσοαστός ενήλικας γι αυτά. Είσαι αυτός που τους κρύβει το φως, ενώ αυτά ζωγραφίζουν. Φύγε! 

Από την άλλη υπάρχουν και αυτοί που φοβούνται. Και έτσι πρέπει. Να τα φοβάστε τα παιδιά! Αυτά θα τα αλλάξουν όλα και αν βρεθούν στο δρόμο τους όμορφοι άνθρωποι, θα τα αλλάξουν όπως πρέπει. Έχετε δει ποτέ τι συμβαίνει όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε απελευθερωμένη οικογένεια και τυχαίνει και σε απελευθερωμένο εκπαιδευτικό; Φοβερός συνδυασμός που είναι πολύ σπάνιο να τύχει. Αλλά να ξέρετε... Έρχονται και είναι αγριεμένα. Θα προσπαθώ όσο μπορώ να τα προστατέψω από τον τρόπο σκέψης σας. Δε θα τα κάνετε και αυτά άλλον έναν χοντρό κυριούλη με παχύ μουστάκι, ούτε άλλη μία ξανθιά με μικρά ρούχα. Αυτά θα βγαίνουν να χορεύουν στη βροχή και θα αντιστέκονται στις βλακείες προειδοποιήσεις σας όσο μπορούν. Εξάλλου τι λέει ο σοφός -πφ- ελληνικός λαός; Αν αγαπάς κάτι, άστο ελεύθερο... Ατάκα χιλιοειπωμένη από χείλη με έντονο ροζ, γιαλυστερό κραγιόν, που τώρα πια την λέμε για τον γκόμενο που έφυγε ή για το κατοικίδιο που η ανευθυνότητά σας θα το παρατήσει στο δρόμο. Αν αγαπάτε τα παιδιά σας αφήστε τα ελεύθερα... Αφήστε τα να αναπνεύσουν, να δημιουργήσουν χωρίς αποτυχημένα κατάλοιπα. Αφήστε τα να σας διδάξουν. Αυτά είναι άνθρωποι!