…Μιας και πριν λίγες ημέρες ανέφερα σαν ένα από τους αγαπημένους μου συγγραφείς τον Μάριο Χάκκα, θα ήθελα, έτσι, σαν μια ακόμη αναφορά, να δώσω ένα μικρό δείγμα γραφής. Είναι πολύ λογικό, ο συγγραφέας αυτός, να μην είναι γνωστός, μιας και έφυγε από την ζωή πολύ νωρίς, στα 40 του μόλις χρόνια, το 1972. Το βιβλίο έχει τίτλο « Ο ΜΠΙΝΤΕΣ , ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ», εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, 1970… ….. « Θυμάμαι τότε που χάθηκες απ’ τη ζωή μου, τότε που έφυγες με την αύρα τού Μυρτώου μ’ ένα κοπάδι γύλους που γελούσαν πότε στον αφρό και πότε στο βαθούλωμα των κυμάτων, κι εγώ σ’ αναζητούσα αναπλάθοντας το σώμα σου στην άμμο, το πρόσωπό σου συγκολλώντας θρυμματισμένους αμφορείς από τα ερείπια ποντισμένης πόλης. Συνταίριαξα ασθμαίνοντα σπάραχνα τα χείλη σου, της ήβης σου τα πρώτα βρύα και στη σπηλιά σου φρουρό έναν αστερία. Κι όμως πάντα κάτι μού ξέφευγε, ίσως τα μάτια σου που βάψανε τη θάλασσα και προπαντός το δάκρυ σου, κλεισμένο σ’ όστρακο μέσα σε εκατομμύρια όστρακα χαμένο. Στην απουσία σου δεν συναντάω γοργόνες, μήτε δελφίνια και χελιδονόψαρα. Ένα γαλάζιο σάβανο μόνο και μέδουσες πολλές, σακατεμένα γλαρόνια κι άδειες κοχύλες που όσο κι αν φωνάζω μέσα τους καμιά βοή δε μ’ αποκρίνεται. Δεν νοιώθω καν δροσιά στα καψαλισμένα μου χέρια, ούτε την αρμύρα στο φαγωμένο μου πρόσωπο… Μα όταν έρχεσαι, εγκαταλείποντας τους θλιβερούς τουρίστες της ζωής σου, αυτούς που μοναχά το δέρμα σου γνώρισαν, αυτούς που μοναχά το χέρι σου φιλήσαν κι αγόρασαν για σουβενίρ ένα κολιέ κοχύλια να θυμούνται κάτι από την μεσημεριανή σου λάμψη, όταν ξανάρχεσαι, βουτώ μικρός ιππόκαμπος στα σπλάχνα σου, ατέλειωτα θαλασσινά λιβάδια και πάνω μας τα κύματα σαρώνουν την καθημερινότητά μου, κτίσματα στην άμμο…»