ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Επιστημονικής  φαντασίας του... ΑΡΤΕΜΗ  ΑΞΑΡΛΗ με το καλλιτεχνικό ψευδόνυμο { Ήθικλος  Πρυώ}.  

Προσοχή! { Πνευματικά  δικαιώματα,  κατοχυρωμένα}!

Κάθε  ομοιότητα,  με  πρόσωπα, ονόματα ,  τοποθεσίες,  αντικείμενα,

κλπ  είναι  τυχαία  και,  άκρως  συμπτωματική.

 «Εξαιρετικά  αφιερωμένο,  στην  κυρία  της  καρδιάς   μου …βιβλιοφάγο  Όλγα  και, στους  ρομαντικούς  ονειροπόλους  οι  οποίοι,  στην  αχλή  των  κοσμικών  μυστηρίων  μπορούν,   να… αφουγκράζονται   την …αλήθεια»!

Εισαγωγή.

Λόγια  του συγγραφέα.

Τα  περίεργα  γεγονότα,  ξεκινώντας  εντυπωσιακά  από το  απώτατο  παρελθόν, εμφανίστηκαν  δραματικά  στο  παρόν…

Συνεχίζονται,  επεισοδιακά  στο  μέλλον και, θα  εξακολουθούν,  να  προκαλούν  εις το διηνεκές  όσο  ο  άνθρωπος,  ενδεδυμένος  το …αθώο  πάθος του  εξερευνητή,  θα  προσπαθεί  στην  αντανάκλαση  του  σύμπαντος  να  ανακαλύψει  την  εξελικτική,  …ένοχη  παρουσία  του  προσηλωμένος  στην  επίλυση,  του  …Απαγορευμένου  αινίγματος…

Θεοί …έπλασαν  ανθρώπους

οι  άνθρωποι …κατασκεύασαν  Θεούς?

Αν  Θεοί… έπλασαν  όντα,

 ποιός …δημιούργησε  αυτούς?

Ж

  Κατά  τις …Παραδοξολογικές  γραφές.

 (Ποίος  προ-έτρεψε?

  Ελ,(Θέ) Ω …Ον…!

Ο  υπό - θήκας… Ωών?

 η   

  επί- θήκας  των…Ωών)?

Όθεν η  ένθεν φοβερόν… Διότι , αιφνιδίως…

Η  επί  της  αρχής  λύση, που  σφράγισε  το ήμισυ του παντός   προσδοκώντας,  στο  ισόμερο  του τέλους,  θα … παραδώσει   αναιχμάλωτη  την  υπερκόσμια  προσμονή,  στην… υπερώα  μοναξιά  του  αθάνατου  όλον…

 Έως  ότου,  μοναδική …διέξοδος  η  Ελπίς! 

Κεφάλαιο  πρώτο.

Ανέμελη  ρέμβη.

Ο Άλεξ  ξύπνησε  πνιγμένος  στον  ίδρωτα  σ’ ένα  μαξιλάρι , που έσταζε.
Η  νύχτα  ήταν  ανυπόφορα  ζεστή  και, υγρή.

Τέτοιον  Ιούνιο, προπομπό  καλοκαιριού  του  2001  που  να εκπνέει  στα  λοίσθια  του, «σαν  προειδοποίηση»  τόσο  θερμούς  οιωνούς,  για  την  επερχόμενη  θερινή  περίοδο,  δε  ματάθυμόταν, να είχε  ξαναπεράσει.

Στο  εξοχικό  απέφευγε  τον  κλιματισμό,  ένα  παλιό  ανεμιστήρα  είχε  που  κι’ αυτόν,  σπάνια  χρησιμοποιούσε.

«Σαν  απομακρύνονταν  από  την  γεμάτη  άγχος  και,  καυσαέρια  μεγαλούπολη του άρεσε να ζει φυσικά,  παραδοσιακά». 

«Βαριεστημένα,  ανακάθισε  στο  κρεβάτι».

«Αφήνοντας,  ένα  ξεδιάντροπο,  θορυβώδες  χασμουρητό,  «ενδεικτικό  της  έλλειψης  ύπνου»  τεντώθηκε  τεμπέλικα».

«Στο μισοσκότεινο  δωμάτιο  ο ερχομός της μέρας, μόλις  και, μετά  βίας  αντιφέγγιζε».

Ψηλαφιστά,  «δίχως  ν’ ανάψει  φώς» ανασήκωσε  αράθυμα  το πεσμένο  στο  πάτωμα  σεντόνι  και,  το  ακούμπησε,  δίπλα  του.

«Στο  αγουροξυπνημένο …κατώφλι  του  μυαλού,  μελαγχολικές  αναδρομές  έκαναν  την  εμφάνιση  τους  …Θυμήθηκε  τους γονείς του.

«Πόσο,  είχαν  δυσκολευτεί  να  κρατήσουν τούτο  το  σπίτι.

Κάποια  αποφράδα  εποχή,  προκειμένου  ο  ίδιος  να  τελειώσει  τις  σπουδές  του,  είχαν  φτάσει  στο  απροχώρητο  να  το… σκοτώσουν.
«Το …μοιραίο,  απεφεύχθη  την  ύστατη  στιγμή μέσω,  ενός  μακροχρόνιου,  επώδυνου   δανεισμού».

Τρία  χρόνια  πριν σε  διάστημα  έξη  μηνών,  τους …έχασε.

…Ταξίδεψαν,  ένας  πίσω  από  τον  άλλο,  χτυπημένοι  από  την επάρατο.

«Πόλεμος,  εμφύλιος,  κακουχίες  και,  το  συγκαλυμμένο  πυρηνικό …έγκλημα,  ονομασίας  Τσερνομπίλ,  είχαν  επιδράσει… θεαματικά».

Το  τελευταίο  διάστημα  όλο  και  ποιο συχνά,  έρχονταν  στην μνήμη  του.

Τούτη  η  ιδεατή  προσέγγιση  μαζί  τους έμοιαζε,  σαν ελάχιστη  προσφορά  επιμνημόσυνης  τιμής.

Σε …μυαλοίσκιωτη  κατάσταση  συνέχισε  να …περιπλανιέται  στο  χωριό.

Οι  εναπομείναντες,  «πλάι  στους  δακρυσμένους, καταρράκτες  των ματιών»  περασμένης  ηλικίας  κάτοικοι  με  μοναδική  ενασχόληση   την  φαρμακολογία  η  την  διαχείριση  των  αναμνήσεων  δεν  ξεπερνούσαν  τις  μερικές  δεκάδες.

Για  ελάχιστους  νέους  που  αναγκαστικά,  ξέμειναν  μαζί  τους,  λιγοστά  κτήματα,  ελάχιστη κτηνοτροφία,  εποχικός  τουρισμός  η  μερικά  εμβάσματα  εξωτερικού,  ενίσχυαν  τα  πενιχρά  τους εισοδήματα.

Οι  περισσότεροι  από  χρόνια,  «προς  εξεύρεση  καλύτερης  μοίρας»  αναγκάστηκαν  να  ξενιτευτούν.

«Τοπικές  αδυναμίες  και  φτώχεια,  συνέβαλλαν  αποφασιστικά  στην  μεταναστευτική  μανία  του  εξήντα,  προς  τις  μεγαλουπόλεις  η  το  εξωτερικό».

«Ο  Αλέξ  …καβάλα  στο  γρήγορο  άρμα  του  νόστου  …οπισθοχώρησε,  στα  άγουρα  χρόνια  της  μαθητικής  του  ηλικίας.

…Αποβιβάστηκε  αναστενάζοντας  στο  αμμουδερό  προαύλιο,  του  δημοτικού  σχολείου.

…Αφουγκράστηκε,  χαρούμενες  φωνές,  τρανταχτά γέλια ,  τραγούδια  και  πειράγματα  από  πολυάριθμα, «ξεπερνούσαν  τα  εκατό»  παιδιά.

Τώρα,  στο  ετοιμόρροπο  κτήριο, ‘‘λαμπερό  άλλοτε  ναό  της  γνώσης’’  φάνταζαν  ευδιάκριτα  τα  σπασμένα, ‘‘γεμάτα αυτοκόλλητες  ταινίες’’  παραθύρια,  μερικές  ξεχαρβαλωμένες  πόρτες  και,  στοιχισμένοι   ξωπίσω  από,  έναν   …ήρωα  δάσκαλο  μετρημένοι  στα  δάχτυλα,  μαθητές.

Τελευταία,  μια  τάση  παλιννόστησης  είχε  αρχίσει  να ξαναεμφανίζεται  δειλά , δειλά.

Τα  καλοκαίρια,  ολοένα  και,  περισσότεροι  συγχωριανοί,  επέστρεφαν  για ψυχική  ανάταση,  ανεβάζοντας   τον  πληθυσμό  σε  πενταπλάσια  νούμερα.

Το  χωριουδάκι , «εκατό  και,  πλέον  χιλιόμετρα  βορειοδυτικά  της  Θεσσαλονίκης»  βρισκόταν  κάπου,  στην  από  χιλιάδων  ετών…  Ελληνικότατη,  βόρεια  Μακεδονία.

Σκαρφαλωμένο  σε  υψόμετρο  επτακοσίων  πενήντα  μέτρων  πάνω  από  την  θάλασσα,  έστεκε  μεσάγκαλα,  στις  πανύψηλες  κορυφές  του  θρυλικού  όρους,  Γύρτη.

«Κατά  την  Ελληνική  μυθολογία  το  βουνό,  ήταν  τόπος  ιερός, τόπος  νεκρομαντείας».

«Εκεί , η  περίφημη  μάντισσα  Ευρύνεια  …έφερνε  σε  επαφή  τους  ζωντανούς,  με τα βασίλεια  του  κάτω  κόσμου».

«Κάπου  τριγύρω,  στις  γάργαρες  πηγές  των  δασών  ο  σπηλαιογέννης,  τραγοπόδαρος  Πάνας  πρωτόπαιξε,  το  μαγικό  του  αυλό».

«Το  όνομα  του  ελαφρά  παραφρασμένο,  το  χρώσταγε  στον  βίαιο, μέθυσο,  ερωτύλο  και,  πανούργο  μυθικό  βασιλιά,  Αγύρτη».

«Η  τοπική  παράδοση,  αναφέρει  ότι,  εξουδετέρωνε  τους  εχθρούς  του  χρησιμοποιώντας,  απόκρυφες  γνώσεις  βασκανίας  ανάμικτης,   μαύρης  μαγείας».

«Εξ’  ου και,  το κοσμητικό  επίθετο,  που απαξιώνει, «συνοδεύοντας  προσθετικά»  κάθε  παρόμοια  συμπεριφορά».

«Ο μύθος  αφήνει  να  εννοηθεί,  πως  δεν επρόκειτο  για  κοινό  θνητό  μα  ενδεδυμένο… ανθρώπινη  σάρκα,  δαίμονα».

Ο  ατέλειωτος  ορεινός  όγκος  με  καταμετρημένο,  «στη  πιο δυσπρόσιτη  και,  επιμελώς  συνεφόσκεπη  κορυφή  του»   υψόμετρο  δύο  χιλιάδες,  οκτακόσια  ογδόντα  έξη  μέτρα,  χαραγμένος   από  κοφτερές  πλαγιές,  αβυσσαλέες  χαράδρες,   απρόσμενες   κατολισθήσεις  και,  ξαφνικές   καταπτώσεις  η χιονοστιβάδες,  φάνταζε  απρόσιτος.

Μέχρι  το  οργανωμένο  χιονοδρομικό  κέντρο,  με  τα  πολυτελή ξενοδοχεία,  τα  ενοικιαζόμενα  δωμάτια  τα   διάσπαρτα  εστιατόρια  -  καταστήματα  σε  ύψος,  χιλίων  πεντακοσίων μέτρων,  υπήρχε  κίνηση  καθώς  η  πρόσβαση,  γίνονταν,  πανεύκολα.

«Από  εκεί  και  ύστερα,  ένα  πυκνό  σφιχταγκάλιασμα  από  έλατα,  βελανιδιές,  κέδρους,  οξιές,  σε  ύπουλο  συνδυασμό   αθέατου  καμουφλάζ   με  σαρκοφάγα  κάθε  λογής,  έκαναν  το  περήφανο  βουνό,  αδιαπέραστο  φράγμα ,  βλάστησης».

Αρκούδες,  αγριόχοιροι,  λύκοι,  τσακάλια, θανατηφόροι  σκορπιοί ,  νεκροχιές  και  η  μοναδική  στα  Βαλκάνια  ερυθρά  αράχνη,  αρσενικά  της  οποίας,  ανακλούσαν από  το  σώμα  τους  δηλητηριώδη  ακτινοβολία,   είχαν  καταφέρει  ώστε  ο  Γύρτης,  να μη  ζηλεύει   τίποτε,  από  την  πιο  αφιλόξενη,  ζούγκλα.

«Με  εξαίρεση  ορισμένους,  σκληροτράχηλους  τσοπαναραίους,   που  κάθε  καλοκαίρι   μετέφεραν  κοπάδια  τους  λίγο ψηλότερα  ελάχιστοι ,  «κι’  εκείνοι,  εξειδικευμένοι  ορειβάτες  με  πλήρως,  επαγγελματικό  εξοπλισμό »  μπόρεσαν,  να  αναρριχηθούν,  στις  αφιλόξενες  κορφές  του. 

«Κάποιοι… άμυαλοι,  λάτρεις  της  περιπέτειας  οι  ερασιτέχνες κυνηγοί …χαμένων  θησαυρών,  είχαν… σκελετοποιηθεί  στα απύθμενα  φαράγγια  και,  ανεξερεύνητα  σπήλαια  του»

«Κάπως  έτσι,  μικρογραφία  της  περιοχής ,  έμοιαζε  και  το  Απάνεμο».

«Μηλιές , καστανιές,  καρυδιές  και,  πλατάνια  δεμένα  με  διάφορα  είδη  αγριοπεύκης   δημιουργούσαν, μια  καταπράσινη εικόνα».
«Πέρα  όμως  από την  ειδυλλιακή  αίσθηση  το  μέρος , παραήταν  ζεστό».
«Το  χαρακτηριστικό  τοπωνύμιο,  δε  του  είχε  αποδοθεί  άδικα,  ιδιαίτερα τις  ημέρες  εκείνες,  που  συνθήκες  καύσωνα,  επικρατούσαν  σ’  ολόκληρη  την  χώρα».  
Ο Άλεξ  μετά  την  ολιγόλεπτη,  σφαιρική  διείσδυση,  «στο  χωροχρόνο  των  αναμνήσεων»  επανήλθε  αποφασίζοντας  επί  τέλους,  να  σηκωθεί   τραβώντας,  κατευθείαν  στο  ντους.

Άνοιξε την μπαταρία  αφήνοντας την  παγωμένη  υδροσπορά  του καταιωνιστήρα, να  διατρέξει …ευεργετικά  την  ευθύγραμμη, δυνατή  του ραχοκοκαλιά. 

Εκατόν  εξήντα δευτερόλεπτα  αργότερα,  ξυπόλητος,  χωμένος  σε  κατάλευκο μπουρνούζι  και , με  διάθεση στο  ζενίθ  …πέρασε   σιγόσφυρίζοντας  στην  κουζίνα,  γεμάτος  ευεξία. 

Η  ολοκλήρωση  ,μιας  τέλειας  αφύπνισης  έπρεπε  να  συμπληρωθεί,  από  την  συνηθισμένη  του,  απολαυστική  συνήθεια.

Με  μετρημένες  κινήσεις,  έριξε  στο  αλουμινένιο  μπρίκι  διπλή  δόση για,  έναν  βαρύ, σκέτο, Ελληνικό  καφέ  και,  το  …προσγείωσε  στο  χαμηλωμένο… μάτι  του  αερίου,  να  σιγοψήνεται.

«Συνδιαλέχτηκε  ευδιάθετα με τον  εαυτό  του  ανταλλάσσοντας ,  ευχές».

Νοικοκύρη!  Καλό  μήνα…  Καλό  σου  μήνα  Αλέξ!

Συνεχίζεται…