2. Συνέχεια από το προηγούμενο.

«Η  πρωτομηνιά  εκείνου του  Ιουλίου,  ξεκινούσε  αισιόδοξα  μαζί  της    η  άδεια  ξεκούρασης  που  τιμής  ένεκεν, χορήγησε  στον εαυτό  του». 

«Η  προηγούμενη  περίοδος  αν και, ιδιαίτερα  κουραστική  ωστόσο,  ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμη». 

«Απόφοιτος..  Αμερικανικού  πανεπιστημίου στην Μηχανική, ηλεκτρονικών  υπολογιστών, με  ντοκτορά  στην  ανάλυση  ηλεκτρομαγνητικών πεδίων-  συστημάτων  χαμηλών – υψηλών  συχνοτήτων  προτίμησε, «παρά  τις δελεαστικές  προτάσεις  να  εργαστεί στο  εξωτερικό»  να επιστρέψει  στην  Ελλάδα, για να διαπρέψει, πρωτοπόρος  στους  τομείς  αυτούς».

«Η  εταιρεία  ηλεκτρονικών ειδών, που είχε  ιδρύσει στη Θεσσαλονίκη  και, προσφάτως  είχε  επεκταθεί  στην Πρωτεύουσα του  επέτρεπε  όχι  άδικα, να έχει οικονομική  επιφάνεια».

«Τελευταία, μετά την υποβολή των απαραίτητων  δικαιολογητικών εναγωνίως , προσδοκούσε την ανάληψη σχετικής  έδρας, σε  νεοσύστατο  τμήμα του πανεπιστημίου  της  Αθήνας».
«Το  μέλλον,  έδειχνε  να  εξελίσσεται  σύμφωνα, με τις ώριμες προσδοκίες   του».

«Δεν είχε περάσει πολύς καιρός  που ανακαίνισε πλήρως  και, το  πατρικό  του».

«Το  παμπάλαιο,  πέτρινο σπίτι,  βρισκόταν  στις  παρυφές,  διακόσια  πενήντα  μέτρα  βορειότερα,  από το μικρό νεκροταφείο  του  χωριού».

«Χτισμένο δίπλα, στην όχθη μιας μεγάλης  ρεματιάς που  ξεκίναγε,  από  τις αγέρωχες  αετοφωλιές των  ορεινών  όγκων  καταλήγοντας  μερικά   χιλιόμετρα νοτιότερα στην  Αιγαιοπελαγίτικη  θάλασσα  περισσότερο, έμοιαζε  με ησυχαστήριο».

«Εκείνη την εποχή το αραιό νερό του, με  κελάρυσμα  που  …πρόδιδε  μικρό ρυάκι,  ίσα  που έτρεχε στην ρεματιά».

«Τα  χιόνια  που επί  τρία τέταρτα του χρόνου  κάλυπταν  τις  κορυφογραμμές  έλιωσαν  και, οι  υπέρχυλες  απ’ το χειμώνα πηγές  του  σχεδόν, είχαν  στερέψει».

«Μέχρι  τέλη  Αυγούστου  η ροή του,  θα σταματούσε  εντελώς  ως  και, τα μέσα Νοέμβρη όταν,  πρώιμες  νιφάδες, με λευκή  χειμωνιάτικη  κάπα  ξανάντυναν  τα  όρη  τότε,  θα ξανάπιανε  …δουλειά  κυλώντας   δειλά, στη κατηφόρα».

«Με  ταχύτητα και, βοή να  αυξάνουν  εντυπωσιακά,  φούσκωνε φτάνοντας  στο απόγειο του, στη καρδιά της άνοιξης».

«Φορτισμένος πάλι  συναισθηματικά  αναπόλησε  αλλοτινές,  περασμένες   εποχές, σαν  εκείνες, που το  κρουσταλλένιο  νερό δεν  αναιρούσε το  συγγενικό  του  συναπάντημα  με την  θάλασσα,  ολόκληρο τον  χρόνο».

Αποκαρδιωμένος,  αναθεμάτισε  ανθρώπινες , αλαζονικές ως  προς τη  φύση  συμπεριφορές  η  ενέργειες,  ασύστολα  απαράδεκτες  που  δημιούργησαν το  οξύτατο, φαινόμενο  του θερμοκηπίου  φαινόμενο, που  έφερνε με  την  σειρά  του …

 Άνοδο  της  θερμοκρασίας.  Λιώσιμο  των  πολικών  πάγων.  Παρατεταμένες   ανομβρίες  η  θυελλώδεις  ανέμους  τα  οποία,  προστιθέμενα στη  σπάταλη διαχείριση  των υδάτων,  την  αύξηση  των  πυρκαγιών  και, μια δραματική  μείωση του δασικού  πλούτου είχαν  σαν  επακόλουθο,  ανυπολόγιστες,  πλημυρικές  καταστροφές δημιουργώντας  συνθήκες,  κλιματολογικά  επικίνδυνες.

«Οι  ειδικοί  από καιρό,  έκρουαν  τον  κώδωνα  του  κινδύνου υπογραμμίζοντας».

Συνάνθρωποι   προσοχή!  Η  φύση  μας  προειδοποιεί!

Η  εκδίκησή  της μπορεί να  φαίνεται  αργή  όμως, θα  είναι  επώδυνη  τα  χειρότερα,  δεν  εμφανίστηκαν  ακόμη… ξυπνήστε! 

«Ο Αλέξ  μέσα από, μια στενόχωρη διάθεση  αυτοκριτικής  αναρωτήθηκε, προτού  καταλήξει,  συμπερασματικά».

«Καλά, πόσο  ανόητα  σκέφτομαι  τώρα  αρκούν μόνο οι προσωπικές  τύψεις, για να  επιλύσουν  τέτοιου  είδους,  περίπλοκα  ζητήματα»?

«Πρέπει  η  παγκόσμια  κοινότητα  προτού  η  κατάσταση  εξελιχθεί  σε  μη  αναστρέψιμη,   να …βουτήξει  τον  ταύρο,  από  τα κέρατα.

«Από  τις  πρώτες  τάξεις  του σχολείου  παράλληλα  με  την  οικογένεια,  να  ξεκινήσει,  ένα  ευρύτατο  πρόγραμμα   ώστε,  να κατευθύνει  τις  νέες  γενιές,  να  αποκτήσουν  περιβαλλοντική,  οικολογική  συνείδηση   πρώτιστη  όμως  προϋπόθεση   η  αλλαγή  νοοτροπίας,   όλων  μας»! 

 «Στο σημείο εκείνο,  κατέβασε τον διακόπτη της  απαισιοδοξίας  …εντοπίζοντας πίσω  από, μια αισιόδοξη χαραμάδα γελαστή, να του  κλείνει, το  μάτι η Ελπίδα».

Τελειώνοντας την διανοητική  περιδίνηση,  επέστρεψε  στην πραγματικότητα όπου, σαν φανατικός λάτρης  της  γυμναστικής  πρόλαβε να επιδοθεί σε μερικές, ελαφριές  ασκήσεις…

Κατόπιν, έριξε στη τσέπη του μπουρνουζιού το  κινητό, άδραξε  στο χέρι  την κούπα, με τον  αχνιστό καφέ και, ξεμύτισε στη περιποιημένη  αυλή φορώντας,  καλοκαιρινά  υποπόδια ».

Καλημέρα  Δία!  Φώναξε  στο  σκύλο  του ο οποίος  γεμάτος  χαρά,  όρμησε  κατ’  πάνω  του».

«Σιγά,  σιγά, θα με  πετάξεις κάτω μαζί, με το καφέ.

‘Έχωσε τα  δάχτυλα του βαθιά  χαϊδεύοντας το  πυκνό, λευκόγκριζο, γυαλιστερό του τρίχωμα.

Ο Δίας, ένας  αρσενικός, γνήσιος,  Ελληνικός  εξάχρονος  ποιμενικός, με  πράσινα  μάτια που  σαν  ορθώνονταν στα πισινά  του πόδια τον  ξεπέρναγε σε  ύψος,  «γαβγίζοντας  ελαφρά,  με  εξαντλητικό  κούνημα της  ουράς»  τον  καλημέρισε, στην  δική του …διάλεκτο…

Από  την στιγμή  που τον ένοιωσε ξυπνητό  διαρκώς, γρύλιζε  έξω από την  πόρτα».

Για  τον  Αλέξ ήταν  ο μοναδικός, πιστός  φίλος.  Η  προστασία  του, στην ερημιά. Τον  είχε μεγαλώσει από μια σταλιά,  κουταβάκι.

Το  δέσιμο τους ήταν τέτοιο, ώστε ο  ένας  ενστικτωδώς, καταλάβαινε τον  άλλο.

«Ο Δίας,  που… ένοιωθε τις  ανθρώπινες … ιδιοτροπίες του πιστά, ακολουθούσε  πάντα  τις προσταγές  του».
Συνήθιζε  να  λαγοκοιμάται, έξω  από  το  δωμάτιο του ενώ  δίχως σοβαρό  λόγο, δε  γάβγιζε …ποτέ!

Ωστόσο, χάλαγε το  κόσμο,  σαν του …γυάλιζε κάποια θηλύκια  η  παρείσακτος  αρσενικός  στην  περιοχή, τολμούσε να αμφισβητήσει  την εξουσία  του…

Απόλυτα επικίνδυνος γινόταν όταν, «έστω, γι’ αστείο» κάποιος  προσποιείτο  ότι, μπορούσε  να  βλάψει  το …αφεντικό του τότε,  ποιος …είδε το μεγαλοδύναμο και, δε  τρόμαξε.

Εκτός  από την ανεξάντλητη  υπακοή  προς  τον Αλέξ  φόβο,  δεν ένοιωθε για κανέναν και, για τίποτε.

Με τη σειρά του κι’ εκείνος  μεθοδικά, προσπαθούσε να  απαλύνει  τα  ζωώδη ένστικτα του…

Οι  επισκέψεις στον κτηνίατρο,  γινόταν τακτικά  και, προκαθορισμένα.

Τον έξυσε λίγο ακόμη, στο πίσω μέρος  του κεφαλιού

που του άρεσε  ιδιαίτερα,  σιγοψιθυρίζοντας  …στοργικά  τρέχα  τώρα καμιά  βόλτα και, γύρνα.

Ξαναγάβγισε κοιτώντας τον, με το  χαριτωμένο, λοξό, «δείγμα της δική  του αφελούς,  σκυλίσιας  απορίας»  γύρισμα  του  κεφαλιού η  εντολή, του φάνηκε διαφορετική  βόλτες συνήθως, έκαναν  παρέα.

Πολύ ζέστη!   Δεν είναι κατάλληλες συνθήκες για  επιπλέον γυμναστική,  ξανάπε  ο Αλέξ  …διαβάζοντας  το  απορημένο του  βλέμμα.

Ο Δίας  διαισθανόμενος το δίκιο του αφού  κι’ εκείνος,  ένοιωθε την  δυσκολία  προσαρμογής,  «φυσικό  μειονέκτημα δεν είχε  ιδρωτοποιούς αδένες και  η  ζέστη  τον  επηρέαζε»  έκανε  μερικούς  γύρους,  στη  μοσχομύριστη  γεμάτη  γαρδένιες,  τριαντάφυλλα και,  ορτανσίες αυλή  ορμώντας  τελικά, στο  παρόχθιο  δρομάκι.

Η  ώρα  για  προσωπική  λάτρα,  με οσμική  ανανέωση της  κυριαρχίας  του, είχε  φθάσει.

Συνεχίζεται…

Προσοχή!  Πνευματικά δικαιώματα. κατοχυρωμένα.