Μια φορά κι’ ένα καιρό τότε, που τα όνειρα, δεν είχαν σταθερή κατοικία μα τριγύρναγαν πότε δω και, πότε εκεί αποφάσισαν ότι, κάπου επιτέλους, θα έπρεπε να εγκατασταθούν  μόνιμα  αλλά… Που? 

Το πρόβλημα  φαινόταν άλυτο διότι, τα καλύτερα στέκια εκείνης  της  εποχής  ήδη, ήταν πιασμένα  όπως  ας  πούμε...

Στο ψηλότερο βουνό  όπου,  κατοικούσαν οι Θεοί!

Στις  μεγάλες  σπηλιές,  που ζούσανε τέρατα και, δράκοι!

Στη  θάλασσα… Είχαν  κάνει κατάληψη τα  ψάρια..

Κι’ ενώ, ανάλογες  προτάσεις,  για  πηγές, λίμνες  η ποτάμια  απορρίφθηκαν  ως  ανεφάρμοστες  αφού  ήταν νεραϊδότοποι , για τα δάση, ούτε λόγος  τα όνειρα, δε μπόραγαν  να συγκατοικήσουν,  σε μέρη σκιερά  γεμάτα, αγρίμια  και, ξωτικά. 

Πάνω κει λοιπόν στο αδιέξοδο, μια τοσοδούλα,  «η χαριτωμένη της  παρέας» με το ψευδώνυμο… Ονειροπόλα  διστακτικά,  άφησε να της  ξεφύγει … Στα σύννεφα…

Σύννεφα?  Να, τόπος  ιδανικός  που μέχρι τότε  κανείς  τους, δεν είχε σκεφτεί  έτσι…
Η  πρώτη βουβαμάρα της απογοήτευσης  μετατράπηκε  σε ψίθυρο  ο ψίθυρος  έγινε βουητό και, το βουητό κατέληξε, σε ζήτω και, μπράβο Ονειροπόλα  παρασύροντας  τα όνειρα  πιασμένα χέρι, χέρι, σε τρελό χορό  τραγουδώντας  χαρούμενα...

Στα  σύννεφα, στα σύννεφα να μείνουμε, στα σύννεφα…

Κάποια στιγμή, σαν τέλειωσε ο χορός,  από τα ποιο θαρραλέα όνειρα  σχηματίστηκε ,μια επιτροπή  που ταξίδεψε μέχρι τη απάτητη και, λίγο  ποιο κάτω από τους Θεούς  συννεφοφωλιά  με σκοπό να βρουν τα σύννεφα, για  να δουν αν κι’ εκείνα,  συμφωνούσαν  ώστε, να  μείνουν  μαζί  τους .

Τα σύννεφα ωστόσο, έφερναν διάφορες  αντιρρήσεις , για  παράδειγμα…

Τα κατάμαυρα  έλεγαν  εμείς, δε μπορούμε γιατί, κουβαλάμε  τη βροχή!

Ούτε  εμείς  έλεγαν τα ασημένια  γιατί, κουβαλάμε τις  αστραπές  και, τις  βροντές!

Σ’ εμάς  αποκλείεται, φώναζαν τα χρυσαφί μας  βαραίνουν οι ακτίνες του ήλιου!

Κομματάκι δύσκολο γκρίνιαζαν  τα αραιά  στη πλάτη μας, έχουμε την υγρασία!  

Ούτε λόγος  να γίνεται, αντιδρούσαν τα κατάλευκα  δε ξέρετε  τι ζόρι τραβάμε, με το χιόνι! 

Οι  αντιδράσεις, έμοιαζαν δικαιολογημένες  και, καθώς  τα όνειρα περίλυπα, ετοιμάζονταν, ξαναγυρίζοντας στην νομαδική, άχαρη μοναξιά τους  να εγκαταλείψουν τη  προσπάθεια …

Κάποια  απόμακρα  ροζ  συννεφάκια  που, δεν είχαν πει το τελευταίο τους λόγο βλέποντας  απογοητευμένα  τα όνειρα,  τα λυπήθηκαν  και ,αποφάσισαν  να επιτρέψουν σ’ εκείνα,  να μείνουν μαζί  τους, με  έναν  όμως  όρο…

Επειδή παραφορτωμένα  με τα  δειλινά  και, δίχως  καμιά στάση γύριζαν διαρκώς τη γη, θα  έπρεπε τα όνειρα, να τους  υποσχεθούν  με ποιο τρόπο, θα  ανεβοκατέβαιναν  στη πλάτη  τους  χωρίς , να τα ξεστρατίζουν από  τη καθορισμένη  τους  πορεία… 

Αυτό είναι πανεύκολο… αποκρίθηκαν  τα  όνειρα  εμείς,  ως  όχημα  μεταφοράς  χρησιμοποιούμε τη φαντασία…

Η  συμφωνία  κλείστηκε  κι’ από τότε, τα ροζ συννεφάκια  των πανέμορφων δειλινών,  κάνουν  τους  ανθρώπους  να τα θαυμάζουν,  πλέκοντας  όνειρα, με τη φαντασία  τους! 

Ανάργυρος-μυθάς …

Κι’ όχι, ένας παρά-μυθάς!