Ίσως και, να ήταν η μοναδική φορά που έβλεπε τον άριστα εκπαιδευμένο του ποιμενικό, σε  …ταραχή  τέτοια ώστε, να μην προσέχει  διόλου τις προσταγές  του.

Γεμάτος  περιέργεια κι’ ο  ίδιος, συνέχισε να διερευνά, με σκοπό να  ανακαλύψει τον λόγο του επίμονου  εκνευρισμού του.

Προς  στιγμής, σε κάποια απόσταση της μισοσκότεινης κοίτης που ευδιάκριτα δε μπόραγε να  ξεχωρίσει, σαν να διέκρινε, μια  βιαστική,  ανθρώπινη φιγούρα ωστόσο, ακακίες, φτέρες  όπως επίσης και, κάθε λογής αγριάδες, που ξεφύτρωναν στις όχθες, δε του επέτρεπαν να είναι, απόλυτα σίγουρος.

Άραγε, όποιος  κι’ αν  ήταν, τέτοια ώρα, για ποιο λόγο γυρόφερνε στο ρέμα … αναρωτήθηκε? 

Η απορία του, μεγάλωνε καθώς  ο  Δίας  παρά το  ακατάπαυστο γαύγισμα του που, με εκκωφαντικό αντίλαλο διαχέονταν στη ρεματιά δεν έδειχνε  επιθετική συμπεριφορά  κάτι, που συνήθιζε, στις περιπτώσεις …κινδύνου.

 Ο  Αλέξ άρχισε,  να …συλλαμβάνει μερικούς  εναλλασσόμενους θορύβους.

Πλατσουρίσματα,  βαριά  πατήματα, με  κλαδιά  να σπάνε η  ένα αόριστο σύρσιμο  στο έδαφος  μαζί, με  πέτρες  που φαίνονταν  να μετατοπίζονται σημάδια ότι, το …άγνωστο  πλησίαζε…

Εντούτοις,  παρά  την επιμονή του να ξεκαθαρίσει την οπτική εικόνα άρχισε και,  να αμφιβάλει …Μάλλον, δεν  επρόκειτο για άνθρωπο.

Το μυαλό του πήγε σε κάποιο …ζωντανό  που, για να ξεδιψάσει, θα κατέβηκε ως το βαθύσκιωτο ρυάκι  καταστάσεις,  συνηθισμένες, με τα …ημιάγρια  κατσίκια της περιοχής»  που έχαναν  το δρόμο της επιστροφής, για το Δία όμως…

Αυτού του είδους οι ενοχλήσεις, δεν ήταν ασυνήθιστες άρα, από τι προέκυπτε  η  εκνευριστική  του αντίδραση …

Δε  πρόλαβε να ολοκληρώσει τις τελευταίες  του σκέψεις  όταν…

Η  κούπα που κράταγε, έπεσε  από τα χέρια του σπάζοντας, σε άνισα  κομματάκια  ενώ, κατακάθια του καφέ  εκτινάχτηκαν  πασαλείβοντας  μπουρνούζι,  πόδια και,  σαγιονάρες.

Έκπληκτος, μη μπορώντας  να πιστέψει, σε ότι  έβλεπε  παρατεταμένα, έτριψε τα μάτια του…

Στο μικρό ξέφωτο, ένας τεράστιος, σκοτεινός  όγκος, ένα πλάσμα ασυνήθιστο,  έκανε την εμφάνιση του.

Κεφάλαιο  δύο.

Βελούδινη  σιωπή.

Μικρός, άκουγε  συχνά  το παραμύθι, για κάποιο αρχέγονο ον  το οποίο  κατά διαστήματα,  έκανε την εμφάνιση του στο ρέμα…

Έλεγαν, πως  άρπαζε και, καταβρόχθιζε ανθρώπους!  

Με στόμφο μάλιστα διηγούνταν ότι, κατά καιρούς  ορισμένοι συγχωριανοί  οι συντοπίτες  από τα γύρω χωριά, είχαν εξαφανιστεί δίχως έκτοτε κανείς, να τους ξαναδεί. 

Η φήμη, ήθελε το μοναδικό άνθρωπο που  αντίκρισε  από κοντά το παράξενο αυτό ον,  έναν νεαρό ταχυδρόμο, για καιρό να  χάνεται…

Επανεμφανίστηκε φοβισμένος, σε  άθλια κατάσταση  κραυγάζοντας  ακαταλαβίστικες  ασυναρτησίες και,  δείχνοντας διαρκώς, τα δαιδαλώδη, πανύψηλα κορφοβούνια.

Η  κατάληξη του, να τον κλείσουν, σε ψυχιατρικό ίδρυμα όπου, σε σύντομο χρονικό διάστημα  έσβησε, αποτρελαμένος.

Μέχρι  πριν  λίγο κι’ ο Αλέξ πίστευε,  πώς η ιστορία  εκείνη ήταν, μια  εντυπωσιακή  επινόηση, ένας  τρόπος  να τρώει  όλο του το φαγητό.

Να όμως που τώρα, βρισκόταν  αντιμέτωπος, με το ξακουστό πλάσμα  που ανέτρεπε με πάταγο κάθε αυθαίρετη  θεωρία του, για το …πανέξυπνο, γονικό τέχνασμα  επαληθεύοντας,   πατροπαράδοτες  παραδόσεις  και, θρύλους…  

Πλέον, μπορούσε  να το διακρίνει αρκετά.

Στο σημείο εκείνο το τοπίο καθάριζε παράλληλα, με  το ξημέρωμα  που είχε… προχωρήσει.

Το  αλλοπρόσαλλο ον!  Πότε, έστεκε όρθιο,  πότε, περπάταγε σκυφτό.  Πολλές φορές, έπεφτε στα τέσσερα,  προχωρώντας  σπαστά  σαν  μεγάλη φιδόσαυρα.

Είχε  πλησιάσει τόσο που, το φρικαλέο περίγραμμα  του, άρχισε να διαγράφεται έντονα.

Φευγαλέες στιγμές  σαν το φως  του πρωινού …άγγιζε, ορισμένα  σημεία του δημιουργούνταν,  ασημένιες,  σπινθηροβόλες  αντανακλάσεις  όρθιο δε, φάνταζε θεόρατο.
Το ύψος του, θα ξεπερνούσε τα πεντέμισι μέτρα  μπορεί και, περισσότερο.

Στη αρχή του φάνηκε σαν πιθηκοειδή  γρήγορα,  άλλαξε γνώμη όταν  σε, μια πλάγια μετατόπιση,  φάνηκε η  πλάτη του.

Κατέληγε σε μακριά,  φολιδωτή ουρά  που στην απόληξη  της,  γυροσκοπούσαν  επιβλητικά τα μάτια,  ενός ορθόστατου φιδίσιου κεφαλιού χοντρό  όσο, ενός Πύθωνα!

Στο αλλόκοτο σώμα  εξίσου φοβερό, έμοιαζε να είναι  το κεφάλι  κάτι, μεταξύ κροκοδείλου και, αλόγου!

Από  το μυαλό του  Άλεξ  πέρασε η  εικόνα του τρομερού  Μινώταυρου
γιού  του βασιλιά της Κρήτης  Μίνωα  που φυλακισμένος στον τρομερό Λαβύρινθο  καταβρόχθιζε  παιδιά των Αθηναίων και, κατά  την μυθολογία, εμφανιζόταν  να έχει  κεφάλι  ταύρου! 

«Βέβαια  οι μυθώδεις  ιστορίες, είχαν  γραφτεί  χιλιάδες  χρόνια πριν  έχοντας  περισσότερο, συμβολική  σημασία».

Ανατρέχοντας στην παραμυθολογία  θυμήθηκε,  διάφορα  δύσμορφα πλάσματα  του  παρελθόντος…

Το  θεοσκότεινο κέρβερο, με  τα τρία κεφάλια φύλακα, στην είσοδο του κάτω κόσμου.

Τους  περίφημους, στο  ξακουστό Πήλιο κενταύρους,  με σώματα  μισό  ανθρώπου και, μισό  αλόγου.

Τη  φοβερή, με τα πολλαπλά  κεφάλια Λερναία  Ύδρα.

Παρόμοιο  όμως, σαν αυτό που έστεκε μπροστά του,  αδυνατούσε  να σκεφτεί! 

Ούτε  η πιο νοσηρή φαντασία,  όπως  εκείνη των σεναριογράφων και, σκηνοθετών ταινιών τρόμου  του Hollywood  ήταν  ικανή, για να  σχεδιάσει  ποτέ, κάτι τέτοιο.

Το  ασυνήθιστο  πλάσμα, εξακολουθούσε  να πλησιάζει  σταθερά.

Η  παρουσία του Άλεξ  αλλά… πιο  πολύ το βραχνιασμένο  γαύγισμα  του Δία  δεν έδειχναν  να  το ανησυχούν  ιδιαίτερα αντίθετα  κατ’ ευθείαν,  τραβούσε  προς  το μέρος τους.

Αστραπιαία, σκέφτηκε την  βιντεοκάμερα  έπρεπε  πάση θυσία,  να  βιντεοσκοπήσει  την παρουσία  του…

Αργότερα  ποιος, θα  τον  πίστευε σαν διηγούνταν  τα  όσα είδε  σίγουρα,  θα τον  περνούσαν  για τρελό η το λιγότερο,  φαντασμένο.

Προσπάθησε  να  ανασηκωθεί,  να τρέξει  τα  πόδια του όμως έμοιαζαν, σαν ασήκωτες  άγκυρες.

Διαπίστωσε  ότι,  κάποια  δύναμη αόρατη  τον κράταγε  καθηλωμένο στο έδαφος.

Ελευθερία κίνησης,  ένοιωθε μόνο στο κορμί  και, τα χέρια.

Στο  πρόσωπο του ο  πυρετώδης  ιδρώτας  ξανάρχιζε  την  αυλακωτή του διαδρομή στάζοντας στο λαιμό του…

Τούτη τη φορά όχι από τον καύσωνα, μα  από την αγωνιώδη  του υπερπροσπάθεια  να απαγκιστρωθεί.

Συνεχίζεται…

Προσοχή!  Πνευματικά δικαιώματα. κατοχυρωμένα.