4 ....Συνέχεια από το προηγούμενο

Ίσως και, να ήταν η μοναδική φορά, που έβλεπε τον άριστα εκπαιδευμένο του ποιμενικό, σε  …ταραχή  τέτοια ώστε, να μην προσέχει  διόλου τις προσταγές  του...

Γεμάτος  περιέργεια κι’ ο  ίδιος συνέχισε να διερευνά με σκοπό, να  ανακαλύψει τον λόγο του επίμονου  εκνευρισμού του.

Προς  στιγμής, σε κάποια απόσταση της μισοσκότεινης κοίτης που ευδιάκριτα δε μπόραγε να  ξεχωρίσει, σαν να διέκρινε, μια  βιαστική,  ανθρώπινη φιγούρα ωστόσο, ακακίες, φτέρες  και, κάθε λογής αγριάδες που ξεφύτρωναν στις όχθες, δε του επέτρεπαν, να είναι απόλυτα σίγουρος…

Άραγε, όποιος  κι’ αν  ήταν, τέτοια ώρα, για ποιο λόγο γυρόφερνε στο ρέμα … αναρωτήθηκε? 

Η απορία του μεγάλωνε καθώς  ο  Δίας,  παρά το  ακατάπαυστο γαύγισμα που, με εκκωφαντικό αντίλαλο διαχέονταν στη ρεματιά, δεν έδειχνε  επιθετική συμπεριφορά  κάτι, που συνήθιζε, στις περιπτώσεις …κινδύνου.

 Ο  Αλέξ, άρχισε  να …συλλαμβάνει μερικούς,  εναλλασσόμενους θορύβους.

Πλατσουρίσματα,  βαριά  πατήματα, με  κλαδιά  να σπάνε η  ένα ακαθόριστο  σύρσιμο  στο έδαφος  μαζί, με  πέτρες  να μετατοπίζονται σημάδια ότι, το …άγνωστο,  πλησίαζε…

Εντούτοις,  παρά  την επιμονή του να ξεκαθαρίσει την οπτική εικόνα λίγο, άρχισε να αμφιβάλει …Μάλλον, δεν  επρόκειτο για άνθρωπο...

Το μυαλό του, πήγε σε κάποιο …ζωντανό  που, για να ξεδιψάσει, θα κατέβηκε ως το βαθύσκιωτο ρυάκι  καταστάσεις,  συνηθισμένες, με τα …ημιάγρια  κατσίκια της περιοχής  αρκετές φορές, έχαναν  το δρόμο της επιστροφής, για το Δία όμως…

Αυτού του είδους οι ενοχλήσεις, δεν ήταν ασυνήθιστες άρα, από τι προέκυπτε  η  παρατεταμένη , εκνευριστική  του αντίδραση …

Δε  πρόλαβε να ολοκληρώσει τις τελευταίες  του σκέψεις  όταν…

Η  κούπα που κράταγε, έπεσε  από τα χέρια του σπάζοντας, σε άνισα  κομματάκια  ενώ, κατακάθια του καφέ  εκτινάχτηκαν  πασαλείβοντας  μπουρνούζι,  πόδια και,  σαγιονάρες έκπληκτος, μη μπορώντας  να πιστέψει, σε ότι  έβλεπε  έντονα ,έτριψε τα μάτια του…

Στο μικρό ξέφωτο, ένας τεράστιος, σκοτεινός  όγκος, ένα πλάσμα ασυνήθιστο,  έκανε την εμφάνιση του.

Κεφάλαιο  δύο.

Βελούδινη  σιωπή.

Μικρός, άκουγε  συχνά  το παραμύθι, για κάποιο αρχέγονο ον  το οποίο,  έκανε κατά διαστήματα  την εμφάνιση του, στο ρέμα…

Έλεγαν, πως  άρπαζε και, καταβρόχθιζε ανθρώπους!  

Με στόμφο μάλιστα διηγούνταν ότι, ορισμένοι συγχωριανοί  οι συντοπίτες  από τα γύρω χωριά κατά καιρούς , είχαν εξαφανιστεί δίχως έκτοτε κανείς, να τους ξαναδεί. 

Η φήμη, ήθελε το μοναδικό άνθρωπο που  αντίκρισε  από κοντά το παράξενο αυτό ον,  «ένα νεαρό ταχυδρόμο» για καιρό, να  χάνεται…

Επανεμφανίστηκε φοβισμένος, σε  άθλια κατάσταση  κραυγάζοντας  ακαταλαβίστικες  ασυναρτησίες και,  δείχνοντας διαρκώς, τα δαιδαλώδη, πανύψηλα κορφοβούνια.

Η  κατάληξη του, να τον κλείσουν, σε ψυχιατρικό ίδρυμα όπου, σε σύντομο χρονικό διάστημα  έσβησε, αποτρελαμένος.

Μέχρι  πριν από λίγο κι’ ο Αλέξ, πίστευε  πώς η ιστορία  εκείνη ήταν, μια  εντυπωσιακή  επινόηση, ένας  τρόπος,  να τρώει  όλο του το φαγητό.

Να όμως τώρα αντιμέτωπος, με το …ξακουστό πλάσμα  που  ανέτρεπε με πάταγο, κάθε αυθαίρετη  θεωρία του, για το …πανέξυπνο, γονικό τέχνασμα  επαληθεύοντας,  πατροπαράδοτες  παραδόσεις  και, θρύλους…  

Πλέον, μπορούσε  να το διακρίνει αρκετά.

Στο σημείο εκείνο το τοπίο καθάριζε παράλληλα, με  το ξημέρωμα  που είχε… προχωρήσει.

Το  αλλοπρόσαλλο ον!  Πότε, έστεκε όρθιο,  πότε, περπάταγε σκυφτό.  Πολλές φορές, έπεφτε στα τέσσερα,  προχωρώντας  σπαστά  σαν  μεγάλη φιδόσαυρα.

Είχε τόσο πλησιάσει  που το φρικαλέο του περίγραμμα , άρχισε να διαγράφεται έντονα.

Φευγαλέες στιγμές,  σαν το φως του πρωινού …άγγιζε ορισμένα  του σημεία, δημιουργούνταν,  ασημένιες,  σπινθηροβόλες  αντανακλάσεις  όρθιο δε φάνταζε,  θεόρατο.
Το ύψος του, θα ξεπερνούσε τα πεντέμισι μέτρα  μπορεί και, περισσότερο.

Στη αρχή του φάνηκε σαν πιθηκοειδή  γρήγορα,  άλλαξε γνώμη όταν  σε, μια πλάγια μετατόπιση,  φάνηκε η  πλάτη του.

Κατέληγε σε μακριά,  φολιδωτή ουρά  που στην απόληξη  της,  γυροσκοπούσαν  επιβλητικά τα μάτια,  ενός ορθόστατου φιδίσιου κεφαλιού χοντρό  όσο, ενός Πύθωνα!

Στο αλλόκοτο σώμα  εξίσου φοβερό, έμοιαζε να είναι  το κεφάλι  κάτι, μεταξύ κροκοδείλου και, αλόγου!

«Από  το μυαλό του  Άλεξ  πέρασε η  εικόνα του τρομερού  Μινώταυρου
γιού  του βασιλιά της Κρήτης  Μίνωα  που φυλακισμένος στον τρομερό Λαβύρινθο  καταβρόχθιζε  παιδιά των Αθηναίων και, κατά  την μυθολογία, εμφανιζόταν  να έχει  κεφάλι  ταύρου» 

«Βέβαια οι μυθώδεις  ιστορίες, «έχοντας  περισσότερο, συμβολική  σημασία» είχαν  γραφτεί  χιλιάδες  χρόνια πριν».

Ανατρέχοντας στην παραμυθολογία,  θυμήθηκε  διάφορα,  δύσμορφα πλάσματα  του  παρελθόντος…

Το  θεοσκότεινο κέρβερο, με  τα τρία κεφάλια φύλακα, στην είσοδο του κάτω κόσμου.

Τους  περίφημους, στο  ξακουστό Πήλιο κενταύρους,  με σώματα  μισό  ανθρώπου και, μισό  αλόγου.

Τη  φοβερή, με τα πολλαπλά  κεφάλια… Λερναία  Ύδρα.

Παρόμοιο  όμως, σαν αυτό που έστεκε μπροστά του,  αδυνατούσε  να σκεφτεί! 

Ούτε  η πιο νοσηρή φαντασία,  όπως  εκείνη των σεναριογράφων και, σκηνοθετών ταινιών τρόμου  του Hollywood  ήταν  ικανή, για να  σχεδιάσει  ποτέ, κάτι τέτοιο.

Συνεχίζεται...