5}  Συνέχεια απο το προηγούμενο. 

 Το  ασυνήθιστο  πλάσμα, εξακολουθούσε  να πλησιάζει  σταθερά.

Η  παρουσία του Άλεξ  αλλά… πιο  πολύ το βραχνιασμένο  γαύγισμα  του Δία, δεν έδειχναν να το ανησυχούν  ιδιαίτερα αντίθετα,  τραβούσε  κατ’ ευθείαν, προς  το μέρος τους.

Αστραπιαία, σκέφτηκε την  βιντεοκάμερα  έπρεπε  πάση θυσία,  να  βιντεοσκοπήσει  την παρουσία  του…

Αργότερα  ποιος, θα  τον  πίστευε σαν διηγούνταν  τα  όσα είδε  σίγουρα,  θα τον  περνούσαν  για τρελό η το λιγότερο,  φαντασμένο.

Προσπάθησε  να  ανασηκωθεί,  να τρέξει  τα  πόδια του όμως έμοιαζαν, σαν ασήκωτες  άγκυρες.

Διαπίστωσε  ότι,  κάποια  δύναμη αόρατη,  τον κράταγε  καθηλωμένο στο έδαφος.

Ελευθερία κίνησης,  ένοιωθε μόνο στο κορμί  και, τα χέρια.

Στο  πρόσωπο του ο  πυρετώδης  ιδρώτας,  ξανάρχιζε  την  αυλακωτή του διαδρομή στάζοντας, στο λαιμό του…

Τούτη τη φορά όχι από τον καύσωνα, μα  από την αγωνιώδη  του υπερπροσπάθεια  να απαγκιστρωθεί.

 Δεν ήταν από τους άντρες που, εύκολα το βάζουν κάτω.  Σαν έφεδρος αξιωματικός, σε σμήνος  ειδικών  επιχειρήσεων  του στρατού, είχε  εκπαιδευτεί σκληρά,  στην  εκτέλεση αποστολών  έρευνας και, διάσωσης μάχης.

Επιστράτευσε την τετράγωνη  λογική του…

Η  αδυναμία του ωστόσο να βρει  πρόσφορη λύση τον έκανε να αισθάνεται,  παγιδευμένο  αγρίμι.

Μια  νέα τούτη  τη φορά, απέλπιδα  προσπάθεια  ενεργοποίησης  των φωνητικών του χορδών,  αποδείχτηκε  μάταιη.

Από  τ’  ορθάνοιχτο στόμα  του, δεν έβγαινε ο  παραμικρός  ψίθυρος!

 Το  αποκρουστικό  Όν  είχε φτάσει απέναντι  του ενώ, το μοναδικό φυσικό εμπόδιο που τους χώριζε, ήταν το ύψος της απότομης  όχθης. 

Σε μια αναλαμπή του μυαλού υπολόγισε ότι, η μεταξύ  τους απόσταση,  δε ξεπερνούσε τα σαράντα,  ανηφορικά, ανθρώπινα βήματα...

Τότε, πρόσεξε  την ανασηκωμένη …καγκελωτή  τρίχα  του Δία.

Τα  βραχνά του γαυγίσματα  είχαν μετατραπεί σε γρυλίσματα   ικεσίας.  Βάζοντας  την ουρά στα σκέλια  έκανε απότομη  στροφή  και,  εξαφανίσθηκε  τρέχοντας  στην αυλή του σπιτιού.

Ο  Αλέξ,  στην νεκρική σιγή, κοίταξε τριγύρω, με αγωνία.
Δε περνούσε  κανείς  αντίθετα…

Το  απαίσιο  πλάσμα με τα διογκωμένα όπως της  ακρίδας, «στο χρώμα της  ώχρας» αποκρουστικά  του μάτια  που, γύριζαν  ανεξάρτητα  προς  όλες τις κατευθύνσεις, έδειχνε να τα  είχε …καρφωμένα  παγερά,  πάνω του.

Βρώμικα σάλια, που έσταζαν απ’ τις  εσώβαθες  τρύπες  σκοτεινών ρουθουνιών,  έπεφταν στη κρεμασμένη  έξω από το στόμα αφρισμένη,  τραχιά, κατακόκκινη γλώσσα του. 

Στο  άνοιγμα των δυνατών  σιαγόνων του, σε  κάθε  απαίσιο  βρυχηθμό,  διπλές, πριονωτές σειρές  δοντιών, με απειλητικούς …τεράστιους κυνόδοντες, έκαναν την εμφάνιση τους.    

Αφήνοντας, να του ξεφύγει, μια επίκληση Θεέ μου ο Άλεξ,  σταυροκοπήθηκε  σαν  αντίκρισε  τα αυτιά του κτήνους.

…Κολλημένα  λες στις παρειές του αταίριαστου κεφαλιού του, προσομοίαζαν τα ανθρώπινα,  τριπλάσια όμως σε μέγεθος  και, κωνικά έφερναν στον  ίδιον, μια  απροσδιόριστη διαίσθηση,  που τον προειδοποιούσε…

«Προσοχή!  Το τερατώδες πλάσμα, δε μοιάζει, για χορτοφάγο. Προφανώς  είναι, σαρκοφάγο, πτωματοφάγο  και,  παμφάγο».

Με  εξαίρεση τα κοντόχοντρα, «σαν μεγάλης  σαύρας» μπροστινά  του άκρα, «κατά  πολύ όμως μεγαλύτερα, από τους  γνωστούς  δρακόσαυρους  της νήσου  komodo»  το εύρωστο,  τριχωτό στήθος  του ταίριαζε περισσότερο,  σε  άγριο υπερανεπτυγμένο γορίλα.

Καθώς, σε δύο κοντόσωμα, «όμοια με προϊστορικού πτηνού»  μυώδη,  πισινά πόδια και, την υποβοήθηση, της χοντροκομμένης ουράς, στέκονταν ολόρθο, από το  ανέλπιστα  κακάσχημο κορμί  του, ξεπηδούσαν, δύο τεράστια πλοκάμια, που έφερναν στο χαώδες  στόμα του, ένα  συνθλιμμένο  βάτραχο.

Το  πρόσθιο  τμήμα  του που ορισμένες στιγμές  αντανακλούσε  το  φως καλύπτονταν,  με  ασημένια  ψαρόλεπα  ενώ, από  την αρχή  της  πλάτης  μέχρι  την  μετατροπή  της σε  φιδοουρά  κατέβαινε,  ραχιαίο, κυματοειδές  πτερύγιο.

Στους  τερατοειδείς ώμους του ρυθμικά, ανοιγόκλειναν αδύναμες,  μεμβρανοειδείς  φτερούγες  ενώ απ’ το  παραλογίσιο του κεφάλι,  «έχοντας στο ενδιάμεσο τους  προεκτεινόμενες κατά διαστήματα, μακριές,  εντομοειδείς κεραίες» ξεφύτρωναν, τέσσερα  μικρά, ελικοειδή κέρατα.

 Όλα  αυτά όταν, δεν ανέμιζε,  τα σκέπαζε, μια  γκριζοπράσινη, γεμάτη χορτάρια και, φύλλα παράξενη,  χαίτη. 

Έμοιαζε  πλάσμα που άνετα, θα  μπορούσε να ζει  η να κινείται και, μέσα στο νερό. 

Σε  προηγούμενη  πιθανόν εποχή  το είδος του, ίσως  μπορούσε  να  πετά.

Τώρα,  με  τόσο μικρό μέγεθος  αδύναμων φτερών, και,  κοντά, τρείς τόνους  βάρος  καθώς, σε θέση  έρπουσα  πλησίαζε  τα  εννέα  μέτρα  μήκος  σίγουρα,  θα  είχε  χάσει  από  καιρό, εκείνο το πλεονέκτημα…

Παρά τους σχετικούς υπολογισμούς  ο Αλέξ,  δε μπορούσε  να υποπτευθεί  το φύλλο η την ηλικία  ενώ, αναρωτιόταν τρομοκρατημένος.

Μπορούσε  αυτό  το όν να αναπαραχθεί  ζευγαρώνοντας?
Μήπως  ήταν  ερμαφρόδιτο?

Είχε βράγχια ,πνεύμονες  η και τα δύο?

Ήταν θηλαστικό  η  γεννούσε αυγά?

Πόσα  στομάχια  η  καρδιές  είχε?

Άραγε, υπήρχαν  κι’ αλλά παρόμοια η  μπροστά του έβλεπε  τον  τελευταίο απόγονο του είδους?

Τα  αγωνιώδη  του ερωτήματα  κατέληξαν  σε, ένα και, μοναδικό εφιαλτικό συμπέρασμα.

Κατά κάποιο  εξωφρενικό τρόπο, όλες οι συνομοταξίες  ζώων, ερπετών, ψαριών, πτηνών και  εντόμων ή  μια  θλιβερή, οικτρή παραξενιά  της φύσης είχαν διασταυρωθεί,  ώστε  να  σχηματίσουν  το αλλόκοτο, απόκοσμο,  ετερόκλητο αυτό θηρίο!

Στο μυαλό του με  κεφαλαία γράμματα, ένα πρωτότυπο όνομα  που, θα  ταίριαζε απόλυτα  σε  τούτο  το βδελυρό  συναπάντημα,  έκανε την  εμφάνιση του…

ΜΕΘΕΩΝ…

Μπροστά  του έστεκε, ένας  αγγελόσχημος,  κερασφόρος,  ΜΕΘΕΩΝΤΑΣ!

 Συνεχίζεται….