Πάνω στο τοίχο, άτυχος, ο στίχος που εγράφη
μιλούσε, για ανήκουστα των κυβερνώντων, λάθη.
Εγωιστικά κάθε ματιά,  δεν τον επικροτούσε
ασχέτως στα κατάβαθα μαζί του, αν συμφωνούσε.
Μα, ο στίχος ήτανε εκεί, όχι σε κάποιο ράφι
μαγνήτιζε τα βλέμματα, χάρασσε σαν ξυράφι.

Ο ποιητής κατέγραψε κραυγή, διαμαρτυρίας
ευφάνταστοι, διέγνωσαν υπογραφή, αναρχίας.
Λες πυρωμένο σίδερο, έκαιγε κάθε λέξη
κανείς, σε όσα έλεγε, δεν είχε να αναιρέσει.
Μα, ο στίχος ήτανε εκεί, όχι μες τις ειδήσεις
τον ένοιωθες, σαν ράπισμα κέντριζε, συνειδήσεις.

Πολλοί τον εψιθύριζαν, για να τον εμπεδώσουν
άλλοι τον αντιγράφανε, για να τον διαδώσουν.
Κάποιοι, είπαν φαινόμενο είναι του παραλόγου
αρνήθηκαν να αποδεχτούν, την δύναμη του λόγου.
Μα ο στίχος ήτανε εκεί, πνευματικό στολίδι
έμοιαζε απασφάλιστη βόμβα, χωρίς φιτίλι.

Εν κατακλείδι.

 Ημιμαθής, στριφνός ιδιοκτήτης
κοινώς ονομαζόμενος  αμόρφωτο γομάρι,
εκνευρισμένος λέγοντας, με λέρωσε ο αλήτης,
θεώρησε σαν προσβολή το στίχο στο ντουβάρι
Έτσι, ο στίχος, ο άτυχος, στο τοίχο που εγράφη
από αγροίκο μπογιατζή βιαίως ,διεγράφη.

Ενέργεια, αμετροεπής  ίχνη, ντροπής αφήνει
ένα κιλό, φθηνή μπογιά την ποίηση, να σβήνει.

Στη πράξη αυτή, διαφωνώ! 
Και, προσκαλώ όσους βάφουν..
Κάντε τους τοίχους κάτασπρους
οι ποιητές, να γράφουν
οι  σκέψεις καταλυτικές κι’ αν στην ουσία,
μητέρα όλων των δεινών η αλόγιστη, εξουσία!