Μια  φορά  κι’ ένα καιρό πάνω ,στο μεγαλύτερο του κόσμου βουνό που η ψηλότερη του κορυφή τρύπαγε τον ουρανό ξεκίναγε, ένας  τεράστιος γκρεμός .

 Σ’ εκείνο λοιπόν το επικίνδυνο γκρεμό ,που μέχρι  τα πόδια του να βυθιστούν στη βαθειά θάλασσα  έμοιαζε, σχεδόν ατέλειωτος …

Στην άκρη το πάνω, πάνω  έστεκε, ένα  τοσοδούλη, γκριζόμαυρο  βραχάκι.

Το βραχάκι  όμως  αυτό,  από  τα αμέτρητα  τριγύρω αδελφοξαδελφάκια  του  ήταν  εντελώς  διαφορετικό  γιατί, τα  ξεπέρναγε όλα, σε ξεροκεφαλιά  και , γκρίνια…

Τόσο, που  ολημερίς  κι’ ολονυχτίς  γεμάτο  παράπονα  και, απορίες  τα  έβαζε διαρκώς, με τη κακότυχη  μοίρα του...

Μουρμουρίζοντας,  στο  περήφανο  βουνό  δίπλα  του...

Είναι  ζωή  αυτή? …

Βρέξει ,χιονίσει να στέκομαι μουσκίδι , ξεπαγιασμένο  εδώ…

Ν α μου ξυρίζει το κορμί ο άνεμος  και, …

Σαν βγαίνει ο ήλιος,  η  πλάτη  μου να  ζεματάει  όχι  πες  μου…  

Είναι  ζωή αυτή?...

Στη απαίσια τούτη ερημιά  χρόνια  ατελείωτα  να παραμένω ,στην ίδια θέση  δίχως , να μπορώ να ξεκολλήσω?

Γιατί κι’ εγώ, σαν τα πουλιά  τριγύρω μου να μη μπορώ να  πετάξω?…

Να  πάω, στη μακρινή ,μεταξένια,  γαλάζια  γυαλάδα , που κάθε μέρα  τη βλέπω να λαμπιρίζει, στα  μακρινά  σου πόδια  αέτοκορυφή  μου?

Μα η ανεμοδαρμένη βουνοκορφή, στη γκρίνια του απαντούσε, με τη στεντόρεια  φωνή της …σιβυλλικά…

Κάποτε, σαν καταλάβεις  ποια  είναι η θέση  σου, θα μάθεις  και, το γιατί…!

Ναι  καλά,  συνεχώς  έτσι μου απαντάς κι’ αυτό το κάποτε, δεν έρχεται  ποτέ… συνέχιζε τη γκρίνια του το ξεροκέφαλο βραχάκι  ώσπου…

Μια  συννεφιασμένη μέρα, στη πανύψηλη κορφή,  που ο αέρας, μόλις  είχε καταλαγιάσει  και, η  γκρινιάρικη διάθεση του ξανάρχισε  να φουντώνει  να σου, κι’ ένα  παράξενο, κάτασπρο πετούμενο ήρθε, να  …σκαλώσει  δίπλα  του.

Ξαφνιασμένο το ξεροκέφαλο βραχάκι,  στραβοκοίταξε τον απρόσμενο  επισκέπτη ενώ, συλλογίστηκε….

Τι  πλάσμα παράξενο είναι αυτό και, πως  κατάφερε να φτάσει ως την απάτητη γειτονιά του  όπου, μόνο οι  αγέρωχοι χρυσαετοί, έφτιαχναν τις  φωλιές  τους?

Ωστόσο, πάρα  τη κακοκεφιά του, ρώτησε το  μυστηριώδη  επισκέπτη…

 Του  λόγου  σου, δε σ’ έχω ματαδεί  στα μέρη μας  ποιός  είσαι?  Από που μας  ήρθες?

Χμ!  Εγώ?  Είμαι, ένας  Ελαφροπάτης,  εύθυμος  τριγυρολόγος  του απάντησε, με στόμφο το  κατάλευκο  πετούμενο…

Πως  είπες?  Ξαναρώτησε  απορημένο το γκρινιάρικο βραχάκι.

Τριγυρολόγος… Κόσμοταξιδευτής!  Αν  έχεις  ακουστά,  ξανάπε  το πάλλευκο  πετούμενο  μα, το  ξεροκέφαλο βραχάκι  απορημένο,  εξακολούθησε  να επιμένει…

Δηλαδή?  

Να!  Ανάλογα  τις καιρικές  συνθήκες  και, τη προσωπική μου διάθεση πηγαίνω,  πότε  εδώ και, πότε  εκεί.  

Θες  να  πεις  ότι,  μετακινείσαι  παντού,  πετώντας ?

Ασφαλώς !  Με την  ίδια  μάλιστα  ευκολία,  που  κολυμπάω κιόλας  συμπλήρωσε,  ο  ευπροσάρμοστος  τριγυρολόγος…

Το  γκριζόμαυρο  βραχάκι  εντυπωσιασμένο, από  τη καινούρια λέξη, « κολυμπώντας» που, για πρώτη  φορά άκουγε συνέχισε,  ποιο φορτικά…

Για  το …κολυμπώντας  που  είπες,  δε ξέρω τι είναι  αλλά….

Φτερούγες , δε βλέπω να  έχεις  δίχως  αυτές , πως  καταφέρνεις  να  πετάς?

Νεαρέ μου φίλε!  Αποκρίθηκε  ο ελαφροπάτης  τριγυρολόγος, για  να  πετάξεις , δε είναι  απαραίτητο πάντα να φτερουγίζεις  απλώς , προσαρμόζεσαι στη φύση! 

Αυτό, μου  ακούγεται  πολύ  περίεργο, είπε το ξεροκέφαλο, γκρινιάρικο βραχάκι  ενώ, στο στενό του μυαλουδάκι,  μια σκέψη στριφογύρισε  …  προτού,  ξαναρωτήσει…

Εύθυμε τριγυροσκόπε…

Λάθος!  Τριγυρολόγος,  είπαμε …

Εντάξει , εντάξει, τριγυρολόγε,  για  ενημέρωσε με…

Όταν λες  να προσαρμόζεσαι στη φύση εννοείς , πως  κι’ εγώ, θα μπορούσα δίχως φτερά, να ταξιδέψω?

Ο  … ευπροσάρμοστος  τριγυρολόγος  ρίχνοντας  μια γρήγορη ματιά, στα κατάμαυρα  σύννεφα, που έριχναν τις πρώτες, χοντρές  ψιχάλες  αποκρίθηκε,  με νόημα, συνωμοτικό …

Καιρού  επιτρέποντος , δεν αποκλείεται, να  πετάξεις  σύντομα …

ενώ, πριν  προλάβει  να αποτελειώσει  τα …προφητικά  του λόγια  οι  ψιχάλες  έγιναν βροχή.

Η  βροχή γύρισε ,σε μπόρα και,  η μπόρα κατέληξε,  σε καταιγίδα  η οποία  γρήγορα  ,δημιούργησε  ορμητικό χείμαρρο  ο οποίος ,κατρακυλώντας  απ’ τη πανύψηλη κορυφή  στο πέρασμα  του, παρέσυρε το ξεροκέφαλο, γκρινιάρικο βραχάκι,  που  άρχισε  να σκούζει  χαρούμενο…  Ζήτωωω!

Επιτέλους…  πετάω, πετάω!   Μπράβο  φίλε τριγυρολόγε  φώναζε , στον  …ευπροσάρμοστο ταξιδευτή, που ανέμελα, ακολουθούσε  ξωπίσω του…

Είχες  δίκιο!  Τα φτερά, είναι αχρείαστα αρκεί, να προσαρμόζεσαι στη φύση…

  Ζήτωωω, ξεφώνιζε  τρελό απ’ τη χαρά του καθώς  έβλεπε να πλησιάζει γοργά την απέραντη, γαλαζοπράσινη  πολιτεία,  που τόσα χρόνια ονειρεύονταν…

Όμως , κάπου εκεί, στο μεθεπόμενο ζήτωωωωω ,ένα  ανεξήγητο  μπλούμ ακούστηκε και, το βαρύ του κορμάκι  άρχισε, να βουλιάζει , σε κάτι παγωμένο,  σκοτεινό  ενώ,  μικρές  ολοστρόγγυλες   μπουρμπουλήθρες,  ανέβαζαν στην επιφάνεια  την αδύναμη  φωνή  του.

Μπλρμμμ !  Που βρίσκομαι?  Μπλρμμμ!  Τι είναι εδώ?   Ελαφροπάτη… μπλρμμμ,  τριγυρολόγε φίλε  μου , μπλρμμμμ  που  είσαι, γιατί , μπλρμμμ χάθηκες? 

Ο  εύθυμος  ωστόσο  τριγυρολόγος  καθισμένος  αναπαυτικά  πάνω στο κύμα  του απάντησε  καθώς,  απομακρύνονταν …

Μη ανησυχείς !  Βρίσκεσαι , στο βυθό  της θάλασσας…

Ναι  αλλά  εγώ, μπλρμμμ!  Θέλω να γυρίσω πίσω  εκεί, που χαιρόμουνα τον ήλιο  μπλρμμμ…

Άκουγα τον αέρα, μπλρμμμ…

Μίλαγα, με τα πουλιάαα , μπλρμμμ…

Πες,  μου,  φεύγω μπλρμμμ  από τούτο το σκοτάδι  ακούστηκε,  ποιο αδύναμα  η φωνή  του μέσα, από  τις ανερχόμενες,  αχνές  φυσαλίδες  προτού…

Τα  τελευταία  ακούσει ,  λόγια  του ελαφροπάτη,  τριγυρολόγου…

Φίλε  μου! …Αδύνατο να σε  βοηθήσω  αλλά, αφού  δεν ήσουν έτοιμος  να προσαρμοστείς  στη φύση γιατί, σώνει και καλά  ήθελες  να πετάξεις?

Τώρα  αν ,σε λυπηθεί η θάλασσα μπορεί κάποτε,  μ’ ένα μεγάλο  κύμα  να σε βγάλει, σε κάποια  στεριά  μέχρι τότε, γεια  σουουου   είπε καθώς ,  απομακρύνονταν  τραγουδώντας…

Είμαι  το αδιάβροχο, σπουδαίο  φελιζόλ .  Κολυμπώ ανάποδα,  κολυμπώ και, κροούλ.

Πάντα  ευπροσάρμοστο  πάντα  ελαφρύ,  περπατώ στα  κύματα  φεύγω, σαν πουλί…

Αγαπητά  μου  παιδιά!  Μη φανταστείτε  ότι, τούτη η  χαριτωμένη  ιστοριούλα  τελειώνει  εδώ, έχει και, συνέχεια...

Τόσο ,για  το ξεροκέφαλο, γκρινιάρικο βραχάκι  όταν, ένα  μεγάλο στρείδι, ανέβηκε να  στρογγυλοκαθίσει στη πλάτη  του εκείνο,  έμπηξε τις  φυσαλιδοφωνές…

Ε’ εσύ, γλοιώδη τύπε!  Τι σκαρφαλώνεις  στη πλάτη μου, θαρρείς  έχω διάθεση να, σε σηκώνω…

Να  τα  μαςςς  και, ποιος  σε ρώτησε, απάντησε αυστηρά το στρείδι …

Εδώ, βρίσκεσαι  στο …βασίλειο μου και,  μη μου βγάζει γλώσσα  άλλωστε η  πλάτη σου  είναι  λεία  και, μου αρέσει  γι’ αυτό, θα  στρογγυλοκάτσω  πάνω  της  όσο θέλω,  παρείσακτε …

Συνέχισε το στρείδι  κολλώντας, ποιο γερά,  στο ξεροκέφαλο βραχάκι , που  συνηθισμένο στη γκρίνια  τα  έβαζε  ξανά,  με τη …μοίρα του αναλογιζόμενο, τι είχε και, τι έχασε…

Μα  και, για  το ευπροσάρμοστο φελιζόλ  η μοίρα  φύλαγε,  ένα διαφορετικό  τέλος…

Ευθύμοτραγουδώντας,  έφτασε  στην κοντινότερη αμμουδιά  όπου, ένας  ρωμαλέος  φοίνικας  χτυπημένος  από δυνατό αστροπελέκι  της  προηγούμενης  νεροποντής  είχε  αρπάξει  φωτιά…

Και, καθώς  το αδιάβροχο φελιζόλ …ξεκουράζονταν  κάτω από  το φοίνικα  ξαφνικά …

Ένα  χοντρό, φλεγόμενο κλαδί  του αποκόπηκε , πέφτοντας  κατευθείαν  πάνω του…

Μέχρι  ο τριγυρολόγος  να  πει  ζεσταίνομαι , ιδρώνω, καίγομαι  η  φωτιά, είχε συρρικνώσει το  …ευπροσάρμοστο  σχήμα του  μετατρέποντας  το, σε  μια μαύρη, αποκρουστική,  κολλώδη  ουσία  …

Η  συμφορά του ωστόσο  ολοκληρώθηκε,  με το επόμενο, μεγάλο κύμα,  που σαρώνοντας  την ακρογιαλιά  εξαφάνισε κάτω από  αμέτρητα  πετραδάκια,  τη κακάσχημη , καρβουνιασμένη  μορφή του!

Μικροί μου φίλοι!  Από τη  χαριτωμένη ιστοριούλα  μας …ξεπηδούν , πολύτιμα συμπεράσματα όπως:  Ποτέ, δε πρέπει  να ζηλεύουμε όσα , δεν έχουμε  δίχως , τα  εφόδια  εκείνα, που  θα  μας  επιτρέψουν  να τα αποκτήσουμε.

Επί  πλέον, δεν  ακολουθούμε άγνωστους  φίλους , που μας καθοδηγούν, σε δήθεν, λαμπερά  μονοπάτια …

Ούτε , αρκεί η  υπεροψία του …ξερόλα  γιατί,  μέχρις  ότου, αποκτήσετε τα  δικά σας,  «απόλυτης  εμπειρίας   φτερά» πρέπει , να  ακολουθείτε τις  συμβουλές  των αγαπημένων  σας  προσώπων…

Τότε, να είσαστε απόλυτα σίγουροι  πως , κανένα …στρείδι, δε θα  αποτολμήσει να κολλήσει  πάνω σας  όσο, για τις  φωτιές  της  ζωής,  με το πυροσβεστήρα της  γνώσης , θα καταφέρνετε  να τις  μετριάζετε  η και, να τις …σβήνετε  προτού, σας  κάνουν  ανεπανόρθωτη ζημιά!

Ο  Ανάργυρος - μυθάς …

Κι’ όχι, ένας  παρά-μυθάς