7 

Ο  γιγαντιαίος Μεθέωντας, με προτεταμένα τα  μπροστινά, λεπιδοφόρα του ακρόχερα  τον καρτέραγε  ορθός έτοιμος, να τον κατασπαράξει.

Η  μέχρι  πρότινος ανέκφραστη γυαλάδα  των ματιών του τώρα,… έλαμπε γεμάτη ικανοποίηση ενώ, το φιδίσιο κεφάλι της  ουράς  επιδεικνύοντας  την διχαλωτή  αιματοχρώσσα  γλώσσα,  εκτινασσόταν  πέρα  δώθε  συρίζοντας  φρικιαστικά.

Ο  Αλέξ , είδε αντανακλαστικά τη  ζωή του να  τελειώνει. ..

Στην  ελάχιστη ανασαιμιά που του απόμεινε έκανε, έναν ελάχιστο  απολογισμό, στην μικρή,  γήινη  διαδρομή του άλλωστε...

Πάντα  το έλεγε και, το πίστευε…

Δεν ήταν  άνθρωπος που φοβόταν το θάνατο!

Στεκόταν  απέναντι στο  φαινόμενο, με σεβασμό και,  τίποτε  παραπάνω. 

Φιλοσοφικά σκεπτόμενος  …γνώριζε ότι,

το,  ένα τρίτο της ζωής  των ανθρώπων  είναι  αφιερωμένο  στη  …προπαίδεια  του…

Που κατά τους  Έλληνες  προγόνους του  ο  ύπνος,  ήταν  αδελφός,  …προθάλαμος  του.

Κάπου  λοιπόν  κάποια σελίδα, με  γράμματα  ανεξίτηλα, σε  ημερομηνία  άγνωστη,  ανέφερε και, τον δικό του, αξημέρωτο  ύπνο  μόνο, που δε  διέθετε  συμπαντική  δυνατότητα  να  τη προσδιορίσει. 

Εκείνο όμως, που πάντα του έφερνε μελαγχολικές σκέψεις βρίσκονταν, στο ανασφαλές του χωροχρόνου, και, ο  τρόπος, που κάθε  γήινος  οργανισμός,  διεμβόλιζε  την  αντίπερα, άγνωστη  διάσταση.

Η  αλήθεια  ήταν  ότι, ορισμένες  φορές  τον είχε  πλησιάσει…

Ίσιες  φορές,  του ξέφυγε…  

Ωστόσο, με  το πλεονέκτημα όμως , που ο  Ανείπωτος  είχε  επάνω του, μία φορά,  θα τον αγκάλιαζε…

Θεωρητικά,  τον  περίμενε αναφέροντας…  χαρακτηριστικά…
Την  δεδομένη  στιγμή,  θα τον νικούσε  για πάντα,  αποστερώντας  του το  δικαίωμα να τον ξαναγγίξει...

Μαζί  του, ένοιωθε να έχει  εξοικειωθεί  αν και, δεν είχε  φανταστεί  τέτοιο  αναπάντεχο  τέλος...

Βέβαια ,το  γεγονός της περίεργης  εξαφάνιση  του  δίχως να  αποκαλυφτεί  η αλήθεια  δυστυχώς ,θα προκαλούσε  ειρωνικά  σχόλια.  

Στο ταραγμένο του μυαλό, στα ελάχιστα  δέκατα του δευτερολέπτου φευγαλέα  εικόνα,  το  χαμογελαστό πρόσωπο της Νάντιας και, μια ελάχιστη προσευχή  πριν ο  θάνατος, του  σφραγίσει  τα μάτια….

Θεέ  μου!  Συγχώρησε τις  μικρές  μου αμαρτίες…

Φτερουγίζοντας λαθραία σε, ένα αβυσσαλέο  κενό που τον κατάπινε εισχώρησε,  σαν οπτασία  παρείσακτη, σε  απερίγραπτο τοπίο.

Δίχως θλίψη η πόνο  συμπαραστάτης έστεκε, στο  άψυχο  σώμα,  που κείτονταν εμπρός του παγερά,  ανέκφραστο.

Τριγύρω  του λευκοφορεμένες  μορφές,  μοιρολογούσαν…

 Ήρθες   Α΄ … Θάνατε,  για  το γυμνό σαρκίο.  Κρύφτο,  σε μέρος άνυδρο, ανήλιο και,  κρύο.

Η  τρομακτική  βροντή του κεραυνού που έσκασε  δίπλα του, τον  ταρακούνησε.

Την στιγμή, που  πυροκλαστικό ρεύμα  ζεματούσε το πρόσωπο καψαλίζοντας του φρύδια και μαλλιά  ενστικτωδώς, προσπάθησε να κλείσει τα πονεμένα από το κροτάλισμα …τύμπανα  του, που  κόντεψαν να σπάσουν, τότε…

Ακούστηκε η  ανυπέρβλητη φωνή.
Μια φωνή  βραχνή, υπόκωφη, σαν απρόσμενη λάβα  ηφαιστείου βγαλμένη  λες, από τα έγκατα της γης.

Η λάμψη του κεραυνού, που προηγήθηκε, σε αγαστή  συνεργασία  με τον φόβο  έγιναν,  κουρτίνα αόρατη  σκεπάζοντας,  τα δακρυσμένα από  το κάψιμο μάτια του.

Δεν  μπορούσε να  δει, ποιος του μιλούσε.
Ήταν  ο  Μεθέωντας  ή  κάποιος  άλλος?

Μόνο  λέξεις , σε γλώσσα  ακατάληπτη  παράξενες,  σφυροκοπούσαν  το …αδύναμο  μυαλό του.

Απ’ τη  ροή, ενός  άγνωστου  λογύδριου  έντρομος, να  συγκρατήσει μπόρεσε,  την στερνή   του παράγραφο.

Α,  εμ  σορτύλ.  Σίλ  οτ  μγινε.  Ρτσα, ρτσα, νε λεσνάπ.

Το  αποτελείωμα της  ασυνάρτητης  φράσης   ακολούθησε,  μια αιχμηρή… βελούδινη  σιωπή.

Συνεχίζεται…