11  Συνέχεια από το προηγούμενο

 «Από  όσα κατά καιρούς  είχε διαβάσει  και, από τα πενιχρά  στοιχεία  που  συνέλεξε  τέτοιου  είδους  περιπτώσεις,  συνηγορούσαν, σε μια …προωθημένη  άποψη,  στην οποία  και, κατέληξε  μονολογώντας διστακτικά».

Δεν αποκλείεται  κατά την νυχτερινή μου περιπέτεια  να μην έζησα απλώς,  μια ονειρική διέγερση  αλλά..  να  βρέθηκα,  στην  σύνθετη  εγκεφαλική  και,  ψυχοκινητική  διαδικασία  της υπνοβασίας…

Πολύ δε  πιθανό  κάτι τέτοιο  να  είχε ως  αποτέλεσμα  την δημιουργία  πνευματικών  προϋποθέσεων  ώστε, διαμέσου  βιοενεργειακού  κενού,  να ..τρύπωσα,  σε  κάποια άλλη διάσταση,  κάνοντας  τη  πρωτόγνωρη  συνάντηση μου… 

«Παραδόξως, στην  ανορθόδοξη  προσέγγιση  του αναπάντητα,  νέα ερωτήματα  αναδύονταν».
Που αποσκοπούσε  τέτοια,  παραφυσική  συνάντηση?

Ήταν προειδοποιητική?

Προφητική?

Μήπως  ο Μεθέωντας,  μέσα από την  άκομψη  παρουσία  και, πιότερο  την  παράξενη  ομιλία  του προσπάθησε, να  μου μεταβιβάσει  κάτι  ιδιαίτερο  που  αποκλειστικά,  αφορούσε  εμένα?…

Δικούς  μου ανθρώπους  η  είχε  ευρύτερη  σημασία,  για ολόκληρο  τον  κόσμο?

 «Τα  καινοφανή  του  ερωτήματα  ακροβατούσαν,  στις… τεντωμένες  σκοτεινές  του απορίες  αλλά…

Πως,  θα μπορούσε  να μπορούσε  να αποδεχτεί,  ένα τέτοιο ενδεχόμενο  άλλωστε ,  τέτοιος  ισχυρισμός  ακόμη κι,’ αν εθεωρείτο  πιθανός  ποιος ο  λόγος  που  επελέγη ο  ίδιος?»

  «Σαν άνθρωπος  πραγματιστής,   ρεαλιστής  και, όχι θεωρητικός, ουτοπιστής,  με αναπτυγμένη  μαθηματική σκέψη , που ήθελε  τα φαινόμενα,  να  ακολουθούν  έννομη,  φυσική διάταξη    η παράτολμη  θεωρία,  τον αναστάτωνε».

 «Για  πότε σκαρφάλωσε,  στην  απότομη  όχθη  δίχως να δώσει    σημασία, στα ενοχλητικά  γδαρσίματα των  φυλλωμάτων ούτε, που  το κατάλαβε ενώ  ο Δίας,  «δείχνοντας  ν’ απορεί  με  τις  νευρικές  του αντιδράσεις»   τον ακολουθούσε,  γρυλίζοντας   σπασμωδικά».

  «Κοντανασαίνοντας , περπάτησε  στο παρόχθιο  δρομάκι διενεργώντας, ένα  επισταμένο  πλην  μάταιο, για ίχνη  τελευταίο  έλεγχο  προτού,    έντονα  προβληματισμένος, κατευθυνθεί,  στο  σπίτι»

«Νιώθοντας  την ανάγκη,  για  υποχρεωτική… ανακούφιση  του πεπτικού   συστήματος  κλείστηκε  στο wc,  προσπαθώντας  επ’ ευκαιρία,  να  ανασυντάξει  τις  σκέψεις  του.» 

«Στο  μεγάλο  του καθρέπτη  διάβαζε και, ξαναδιάβαζε  το  άγνωστης  ορολογίας  κείμενο,  δίχως να  βγάζει  άκρη.»

Προς  στιγμή,  ένοιωσε τη  διάθεση  να τα σβήσει  όλα  όμως  η  πνευματική  αντίδραση  που  νωρίτερα,  είχε  οδηγήσει   το χέρι  του στην  αποτύπωση  τους  η  ίδια,  τον …αφόπλισε…

«Κάπως  έτσι,  ανάμεσα  στο  θόρυβο του Νιαγάρα και,  της ατομικής  καθαριότητας  το  …οργάνωσε».

 Κρατώντας,  ένα  τσιμπιδάκι φρυδιών  της  Νάντιας  επανήλθε  στην αυλή…

Τσιμπώντας  το βρωμιάρικο  νύχι  προσεκτικά,  το  τοποθέτησε,  σε  νάιλον σακουλάκι  κρεμώντας  το  ψηλά,  στη  κληματαριά… 

Πονηρομάτη,  «απευθύνθηκε  αυστηρά  στο Δία»  πρόσεξε,
δεν  επιτρέπεται  ούτε, να το μυρίσεις,  κατάλαβες? 

«Ο  Δίας  αν και,  καταλάβαινε  ότι,  κάτι στράβωνε  στην υπόθεση  επανειλημμένα,  «ενδεικτικό  θετικής  αποδοχής»  κούνησε  την ουρά  του  και,  παρ’ όλη  την σκυλίσια του περιέργεια,  δεν  ξαναπλησίασε».

 «Ο Άλεξ   επέστρεψε  στο  υπολογιστή  όπου ωστόσο,  καινούρια  δυσάρεστη  έκπληξη  τον περίμενε!»

 Ως, δια μαγείας  το κείμενο  του,  είχε  εξαφανιστεί  εκνευρισμένος,  προσπάθησε να  εντοπίσει  το σφάλμα.

«Οι υπολογιστές  ήταν η επιστήμη η δουλειά του  οι γνώσεις,  στο αντικείμενο  απεριόριστες».

«Άρχισε, να αναζητά  τα αίτια.  Επανέφερε  προγράμματα,  ξεσκόνισε  … ρίζες,  έψαξε κορμούς…  αναποδογύρισε  εξ’ ολοκλήρου  το σύστημα  μα το γραπτό  πουθενά.  Δεν είχε καν  επισημανθεί!

«Θεώρησε το γεγονός  γελοίο και, σε, μια έξαρση θυμού  …έπιασε  τον εαυτό  του να απευθύνεται, στο  υποσυνείδητο…

Αλέξ,  δεν είσαι μωρό…

 Όποιος  προσπαθεί , να γελάσει μαζί σου  εσκεμμένα, κακό του κεφαλιού του  αν πάλι  πρόκειται, για  παιχνίδι  παραφυσικού  τύπου  και, σε προκαλεί   φτάσε ως το τέλος…

Ανακάλυψε το  μίτο φέρνοντας  το  παιχνίδι,  στα μέτρα σου.

«Προφέροντας  τις  παρατηρήσεις  του φωναχτά  οι αισθήσεις  του, χτύπησαν γενικό  συναγερμό.»

«Μια  εσωτερική δύναμη,  «σαν  από μηχανής  θεός»  τον …όπλισε  οριοθετώντας  προτεραιότητες».

Χρόνος,  για χάσιμο  δισταγμούς  και,  υποχωρήσεις,  δεν ήταν  επιτρεπτός   αποφάσισε,  «υπεραθλητής  που  πάση θυσία  προσπαθεί, να τερματίσει  τον αγώνα»  να περάσει,  στην αντεπίθεση.

Βρήκε και, κάλεσε τον αριθμό,  ενός  πασίγνωστου  μικροβιολόγου  περιμένοντας,  με πρόδηλη ανυπομονησία  στο  ακουστικό.

 Ορίστε,  ακούσθηκε  η γνώριμη  φωνή του.

Έλα  πρόσκοπε, «τον προσφώνησε , στη  παιδική συνωμοτική  τους  συνθηματολογία»  ο Άλεξ  είμαι.

Λυκόπουλο,  σε κατάλαβα  που  βρίσκεσαι  στο χωριό…  τυχεράκια  πάλι  διακοπές  πως  και, με  θυμήθηκες?

Όντως,  είμαι στο χωριό  και, σ΄  ευχαριστώ  για τις ευχές  μα,  δε  γνωρίζω  αν οι φετινές  μου διακοπές,  βγουν  γλυκές  οι  πικρόξινες.

Γιατί,  υπάρχει  πρόβλημα?

Αυτό,  ελπίζω να μου το πεις  εσύ.  Μέχρι  τι ώρα,  θα βρίσκεσαι  στο ιατρείο?

Μέχρι  τις δυόμισι.

Μπορώ να, σε απασχολήσω  σήμερα η όχι?

Το ρωτάς,  έλα σήμερα.

Ξεκινώ  αμέσως,  σ’ ευχαριστώ .

Άσε  τις  ευχαριστίες  για άλλους,  σε περιμένω.

«Με το Μάικ  ήταν συγχωριανοί  μεγάλωσαν μαζί  τρέχοντας,  στα ίδια  κακοτράχαλα καλντερίμια,  κάνοντας  του κόσμου  τις παιδικές  τρέλες.  Είχαν μεγάλη πλάκα  μέχρι που συμμαθητές,  τέλειωσαν  το λύκειο. 

Έκτοτε,  «δίχως  να  χαθούν εντελώς»  ο καθένας  ακολούθησε  το δικό του  διαφορετικό,  κύκλο σπουδών»

 «Ο  Αλέξ , δεν άφησε  τις  σκέψεις  να τον  παρασύρουν  έπρεπε,  να κάνει  γρήγορα  και,  ταυτόχρονα  να σκεφτεί,  μια εύγεστη  δικαιολογία  για την  Νάντια  επ’ ουδενί , έπρεπε να  την τρομάξει  δίχως,  ιδιαίτερο  λόγο»

Ξεκρέμασε  από τη κληματαριά το  σακουλάκι  φωνάζοντας…  Δία,  πήδα,  στο αυτοκίνητο φεύγουμε.

Ο  ποιμενικός,  άλλο  που, δεν ήθελε,  «σαν  άκουγε  τη λέξη  αυτοκίνητο  τρελαινόταν»  χαρούμενος  αναρριχήθηκε,  στη  θέση  του συνοδηγού,   κοιτώντας  υπερήφανα  τριγύρω.  

Ο Αλέξ,  στα γρήγορα  ασφάλισε το σπίτι  και,  αναχώρησε  τόσο βιαστικά  που έτσι και, κοντά  του κατοικούσαν  γείτονες  σίγουρα,  θα τον βλαστήμαγαν,  για τη  σκόνη  που σήκωσε  ξωπίσω του  όμως, με  την ώρα  να πλησιάζει  δώδεκα  τη  ζέστη, στο κατακόρυφο  και,  μπροστά  του,  ‘μέχρι  τη  Θεσσαλονίκη’  να  ξεδιπλώνονται  δυο  ώρες  δρόμος,  υπήρχε σοβαρή  δικαιολογία…

Έπρεπε,  να προλάβει. 

Κατά  τη διαδρομή  αρκετές  φορές, έπιασε τον εαυτό  του να οδηγεί  αφηρημένα.

Στις  επανειλημμένες  του  προσπάθειες,  να ερμηνεύσει  τα  ανεξήγητα  εκείνα,  έμοιαζαν να  παρεκκλίνουν,  σε  απροσάρμοστες   παραμέτρους,  εμποδίζοντας  την  οξυδέρκεια  του  να  προσαρμοστεί,  στην  παράταιρη,  γεωμετρία  των αντιθέσεων.

Συνεχίζεται…