12  Συνέχεια από το προηγούμενο

 Κεφάλαιο  τέσσερα

Δικλείδες  ασφαλείας.

«Το γεγονός πως, στη συμπρωτεύουσα, έφτασε απομεσήμερο τον διευκόλυνε  λόγω  ζέστης, δεν εμφάνιζε ιδιαίτερη κίνηση»

Γεμάτος  υπερένταση  παρκάρισε,  στο πρώτο  ίσκιο  που βρήκε  σχεδόν, απέναντι  από  το ιατρείο.

Άρπαξε  το  …σακουλιασμένο  εύρημα  και, αποβιβάστηκε  αφήνοντας   στο Δία  την εντολή…

Φύλακα  μου!  Ακλόνητος,  στο ρόλο σου.

«Ο  σκληροτράχηλος  ποιμενικός,  καθισμένος  στην ουρά  του  ακίνητος,  παρατηρούσε  τον Αλέξ  να  απομακρύνεται   αναλαμβάνοντας   ασυγκίνητος  τη δίκη του, βάρδια  φύλαξης»

Ώσπου  το  ασανσέρ να σταματήσει,  στο τέταρτο  όροφο  της  πολυκατοικίας  κι’   ο Μάικ, «στο  παρατεταμένο   κτύπημα»  να  τον υποδεχτεί  ανοίγοντας  τη πόρτα  του ιατρείου  ευδιάθετος  η αδρεναλίνη του,  …χτύπησε  κόκκινο.

Φιλαράκο  καλωσόρισες  πέρνα.

Καλώς,  σε βρήκα  Μάικ.

Έσφιξαν  τα χέρια  προχωρώντας  και,  σε  θερμό  εναγκαλισμό.

Τι συμβαίνει … αδελφέ,  από την ώρα που μιλήσαμε  σε καρτερώ,  με μεγάλη  ανυπομονησία  κάθισε  και,  πες μου τι τρέχει…

Να  προσφέρω  αναψυκτικό  ή  παγωμένη μπύρα?

Ο Άλεξ  τραβώντας,  βαθιά εισπνοή  και, εκπνέοντας  με ανακούφιση  το  στομαχικό  αέρα  από   τα  σφιγμένα  του χείλη,  απάντησε χαλαρωμένος…

Μάικ, σ’ ευχαριστώ  που, με περίμενες  πιάσε,  δύο δροσερές  μπύρες  και,  έλα να τα πούμε.

«Τη  δεδομένη  στιγμή η  δροσερή μπύρα, του φάνηκε  σαν μάνα εξ’ ουρανού,  σε  όλη  τη  διαδρομή  δεν  είχε  πιει  σταγόνα  νερό  έτσι, 

με μια αναπνοή  τη  ρούφηξε σχεδόν, μονομιάς.

Ο Μάικ  τον κοίταγε  γελαστός  πριν  ξαναπεί…

Γουστάρεις  ακόμη μια? 

Όχι  ευχαριστώ  πρέπει, να παραμείνω  νηφάλιος,  θα οδηγήσω κιόλας  δεν κάνει. 

Έλα  βρε Άλεξ,  θα την πιούμε από μισή.

Τέλος  πάντων  άνοιξε  την.

Ο Μάικ μοίρασε  τη  δεύτερη μπύρα  και , αφού  τσουγκρίσανε τα ποτήρια…

Λοιπόν, είμαι  όλος αυτιά σ’ ακούω .

Ο Αλέξ,   έλυσε το κομποδεμένο  νάιλον  σακουλάκι  δείχνοντας  το εύρημα  που είχε μέσα.

Τι είναι αυτό  σπασμένο  νύχι?  Ρώτησε  ο Μάικ  τραβώντας   το  προσεκτικά,  με  ιατρική λαβίδα. 

Ακριβώς!  Όπως  το περιέγραψες, ένα  σπασμένο  νύχι.

Και, γιατί  μυρίζει  έτσι  απαίσια?  Πω, πω  ο αέρας  του κλιματιστικού  διαχέει  τη  βρώμα,  σε  όλο  το γραφείο.

Το  ξανάσφράγισε  βιαστικά,  ανοίγοντας   διάπλατα  τη  πόρτα.

«Η  υψηλή  θερμοκρασία  του  διαδρόμου  που  εισχώρησε,  ήταν το  ίδιο ανυπόφορη  όσο η μυρωδιά  γι’ αυτό,  αναγκάστηκε  να  τη σφαλίσει  γρηγορότερα» 

Επέστρεψε  στο  γραφείο  του  ξαναρωτώντας  λοιπόν?  Από  που προέκυψε  τούτο  το  ψοφίμι,  είχες  πάει  κυνήγι?

Θα σου πω  αφού  όμως  πρώτα,  το  εξετάσεις.

Δηλαδή  εννοείς,  να  το  εξετάσω  αιματολογικά?

Όπως  το είπες.

Δεν  με λυπάσαι  το δυστυχή  που, θα  πρέπει  ν’ απολαύσω   την σάπια  του  μπόχα?

Σε λυπάμαι  Μάικ  αλλά…  εσύ  είσαι  ο  ειδικός,  απάντησε  γελώντας  δυνατά.

Βάλε μάσκα , βάλε  κάσκα , βάλε  κράνος,  μα τέλος  πάντων,  εξέτασε  το  όπως, σε βολεύει  εγώ,  το μόνο  που  επιθυμώ  είναι,  μια  εμπεριστατωμένη  γνωμάτευση.

Ας  είναι,  θα προσπαθήσω  να,  σε ικανοποιήσω  όμως  ακόμη,  δε  μου εξήγησες  οι  γρατσουνιές  στη  μόστρα  σου,  έγιναν  από  το  θήραμα?

Και,  καλά  βρε  αθεόφοβε  το  σκότωσες,  το  καταβρόχθισες  μόνος  σου, εμάς  τους  φτωχούς  θνητούς  γιατί,  μας άφησες,  με το  παράπονο?

Μάικ  γνωριζόμαστε  τόσα  χρόνια,  αν  όλα  όσα  ανέφερες,  είχαν συμβεί  όπως  τα  σκέφτηκες,  δεν θα σου  αποστερούσα  το  μεζέ…      Ωστόσο,  στο  …κυνήγι  της  επιβίωσης  που μπλέξαμε,  άντε  να βρεθεί  περισσευούμενος  χρόνος,  για  τέτοια  σπορ…

 Όσο,  για  τις  επιπόλαιες  γρατσουνιές  μου  μετά  τη γνωμάτευση,  θα  σου εξηγήσω.

Οκέι  φίλε, έχεις  απόλυτο  δίκιο.  Σκέψου  εμένα.  Πότε με  είδες,  για τελευταία  φορά  στο χωριό? 

Γι’ αυτό  Μάικ  σου  λέω  μην τα  ψάχνεις…

Πάνε τα  παιδικά, φτωχικά  μεν  αλλά… αμέριμνα  χρόνια  μας  που  δίχως  έγνοια όλα,  τα  βρίσκαμε  έτοιμα…
Το χειρότερο  όμως  ξέρεις  ποιο  είναι?

Ποιο,  είναι  Άλεξ?

Ότι,  δεν  καταλαβαίναμε  την  ομορφιά  τους…

Ζηλεύαμε  τους μεγάλους  και,  προσπαθούσαμε  φορώντας  μακριά  παντελόνια,  να  τους φτάσουμε   πρόωρα.

Άσ’  τα  βρε  Άλεξ  άσ’  τα.   Όσο κι’ αν τα  αναπολούμε  …πέταξαν  και,  πίσω,  δεν  γυρνάνε  τέλος  πάντων  ας  επιστρέψουμε,  στο  …άχαρο  παρόν…

Εξήγησε  μου λοιπόν η  πρεμούρα  σου να  εξετάσω  το συγκεκριμένο  νύχι  από  πού  πηγάζει?   Γιατί, δε μπορεί  κάτι,  σε προβλημάτισε.

Μάικ,  θα μου  επιτρέψεις  μέχρι  ότου πάρω  τη γνωμάτευση σου,  να κρατήσω  το δικαίωμα  της  έκπληξης…

Πότε  υπολογίζεις  ότι,  θα  έχεις  ολοκληρωμένες  τις  αναλύσεις?

Φιλαράκο,  αν και γνωρίζω  πως  λειτουργείς  εντάξει …

Θα γίνει,  όπως  γουστάρεις.  Ελπίζω  μόνο  η υπόθεση  να κρύβει  το σασπένς,  που  προανέφερες  και…

Παρ’ ότι,  σήμερα  είχα σκοπό,  μετά  το κλείσιμο  να  ξαμοληθώ  στην  θάλασσα  όπως,  σε βλέπω  αγχωμένο  και  νευρικό ως  τα μπούνια,  θα  αναβάλω  το  δροσερό  μου  πρόγραμμα,  για  να σου κάνω  την χάρη…
Ελπίζω,  μετά  τις έξη  να στις  ανακοινώσω  τηλεφωνικά…

Και, κάτι άλλο  σκατόφατσα,  « το αποκάλεσε  χαϊδευτικά  όπως  συνήθιζε  να  τον φωνάζει  μικρό  αντίθετα,  με  το Άλεξ  που τον αποκαλούσε   κεφτεδάκι  γιατί,  ο ίδιος  ήταν παχουλός  και  αφράτος»  να  ξέρεις…

Τέτοια  αβαρία,  δεν  θα  έκανα,  για κανένα  άλλο   η προσπάθεια  σου όμως,  να  προσδώσεις   μυστήριο  στο  θέμα  ψιλοκέντρισε  το ενδιαφέρον  μου  είμαι  λοιπόν περίεργος  να δω,  τι  στο  καλό  ψάχνεις.

Μάικ  σε ευχαριστώ  το  εκτιμώ  ιδιαίτερα.

Έλα  βρε αδελφέ  σιγά  την υποχρέωση….

Τόση  ώρα  συζητάμε  και, ακόμη,  δεν ρώτησα  η Νάντια  τι κάνει?

Μήπως εγώ,  απ’  την αφηρημάδα  μου ρώτησα  τι κάνει  η Καίτη  και,  τα  παιδιά?

Η Νάντια  είναι  στο Παρίσι. Πήγε  να δει  την  αδελφή  της που σπουδάζει  εκεί.

Τι  μου λες.  Εκείνο  το  τσακνιάρικο  η Έλσα  σπουδάζει  στο Παρίσι?

Στο τελευταίο  έτος και,  έχει  γίνει,  μια ωραιότατη δεσποινίδα,  κούκλα  σου λέω.

Κοίταξε  φίλε μου πως περνούν τα χρόνια.  Θα μου πεις  τα δικά μου τα  παιδιά?

Σκέψου η Μαρία,  θα πάει  φέτος  στην  πρώτη  δημοτικού  κι’  ο  Γρηγοράκος   μου έφτασε  στα  προνήπια.

Γεράσαμε Αλέξ,  γεράσαμε!

Έ’  όχι και γεράσαμε  Μάικ,  στα  τριανταπέντε  σου  ντάουνιασες.

Που λέει  ο λόγος  παλιόφιλε.   Αν αφαιρέσεις   κανά  δυο σκόρπιους  απ’ τη  παιδική  μας  συντροφιά  που λοξοδρόμησαν,  σε παράνομους  ατραπούς,  όλοι  οι άλλοι  ζευγαρώσαμε , τριτώσαμε  και  πάει  λέγοντας  μόνο  εσύ απόμεινες,  φωτεινή εξαίρεση…

Ούτε  κουφέτα  σου, δεν  φάγαμε  ακόμη.

Μάικ  εσύ, μπορεί να  παντρεύτηκες  μικρός  αλλά…  έχεις …κρυφές  χαρές.

Αφού  ζηλεύεις  όταν, με το καλό γυρίσει η  Νάντια,  μαζί με τα  χαιρετίσματα  μου  ελπίζω,  να τις  πεις  ότι, έφτασε  η ώρα  του Ησαΐα.

Τώρα,  βαλτός  είσαι  η κάνεις  αντιπερισπασμό?

«Ξεκαρδιστήκανε,  στα  γέλια».

Μάικ,  σοβάρεψε  ο  Αλέξ.  Δεν  παίρνεις  κανένα  σαββατόβραδο την Καίτη, με τα παιδιά,  να ανηφορίστε  μέχρι  το  χωριό,  που το ξεχάσατε  παντελώς,  θα χαρούμε  να σας φιλοξενήσουμε. 

Φέτος  μάλιστα  έφτιαξα,  ένα  κοκκινέλι  μούρλια…
Μεγάλη μου παράλειψη  τώρα  που ήρθα,  να μη φέρω, ένα μπουκάλι   έφυγα  βλέπεις  τόσο  έξαφνα  που, δεν το σκέφτηκα  διόλου.

Μη  μου στενοχωριέσαι  φίλε,  θα ενημερώσω  την Καίτη, να συνεννοηθεί,  με τη Νάντια  ελπίζοντας  σύντομα,  να  τα πούμε.

Λοιπόν  Μάικ  σε  χαιρετώ  και,  περιμένω  τα  αποτελέσματα,   είπε ο  Άλεξ  καθώς  ανασηκώθηκε,  για να φύγει.

Γεια σου και, καλό δρόμο.

Πριν  φύγω, δεν μου είπες,  τι  χρωστάω  για  το κόπο σου?

Αυτά  άστα.  Η  εισπνεόμενη  πτωμαΐνη,  θα σου κοστίσει  ακριβά  άλλα,  θέλω  την  πληρωμή  μου σε είδος  κοκκινέλι,  δεν ανέφερες?

Και, το τονίζω.

Με  κρεατομεζέ  βέβαια?

Για  τηγανιά  ασορτί,  ούτε λόγος.

«Ο  Μάικ  τον συνόδευσε  στην πόρτα  αναφέροντας  γελώντας  τη  πασίγνωστη  ατάκα  του  καραγκιόζη.  Ε’ ρε  γλέντια.

Ο  Άλεξ  αφού  τον  ευχαρίστησε,  για  το χρόνο και, τις μπύρες  αποχώρησε  ικανοποιημένος».

Αισθάνθηκε  ωραία  που συνάντησε, ένα  προσωπικό  του  φίλο  ιδιαίτερα,  τώρα  που τον  …χρειάστηκε.

Το αλκοόλ  τον  είχε χαλαρώσει  ένιωθε   ευδιάθετος  μα, δεν ήταν αρκετό.

Φτάνοντας,  στον γεμάτο  Ιώβεια  υπομονή  Δία  που σαν  μέσα,  σε θερμοφόρα  τον  περίμενε  φύλακας  άγγελος   έσκυψε  και,  χαϊδεύοντας την μουσούδα  του, είπε…

Συντροφάκι!  Μην  θαρρείς  πως σε ξέχασα  ούτε, να μου κρατάς κακία.

Το  πανέξυπνο,  όπως  πάντα  τετράποδο,  αποδέχτηκε  τις  δικαιολογίες  του,  δίχως να διαμαρτυρηθεί. 

Ο Άλεξ  στο  πρώτο, ανοιχτό  περίπτερο  σταμάτησε δίνοντας  παραγγελία...

Τρία  μεγάλα μπουκάλια  παγωμένο νερό,  μπισκότα  και, δυο  κυπελάκια  παγωτά  σπέσιαλ,  παρακαλώ.

Ο  …Βεδουίνος  περιπτεράς   παρά  την  γκρινιάρικη  όψη  τον  εξυπηρέτησε  σβέλτα.

Ο Άλεξ  κατέβασε  το Δία από το αμάξι  αδειάζοντας ,στο  ειδικό  του σκεύος,  το  πρώτο μπουκάλι  εκείνος,  είχε σκάσει  πιότερο,  από τη δίψα.

Με  το μισό από  το δεύτερο,  έβρεξε το  κουρκουτιασμένο  του κεφάλι.

… Αφηνιασμένα,  ρούφηξαν το πολύτιμο, «για τον οργανισμό  τους»  υγρό, σε  κλάσματα  δευτερολέπτου.

Κατόπιν, αφού  ξεπάστρεψαν,  με  βουλιμία  μισά, μισά  τα μπισκότα  και,  απόλαυσαν  τα σπέσιαλ  παγωτά  ξαναμπήκαν στο αυτοκίνητο  κι’ ο Αλεξ ,  γύρισε  απαλά  την μίζα.

 Σαν το ραλίστα που περιμένει στην γραμμή  το ξαφνικό από τον αφέτη  κατέβασμα της  σημαίας,  για λίγο αφουγκράστηκε τη δύναμη του κινητήρα.

Τοποθέτησε  τον δείκτη του  αιρκοντίσιον στο φουλ,  μαρσάρισε  επίμονα  και,  κάνοντας  τα λάστιχα  να ουρλιάξουν από την απότομη  τριβή, στην καυτή  άσφαλτο  αποτολμώντας ,  ένα ξαφνικό, κινηματογραφικό  σπινάρισμα… απογείωσε την  τριών χιλιάδων, κυβικών   BMV αφήνοντας  τον περιπτερά  σοκαρισμένο,  στην έντρομη  απορία  του, να  σταυροκοπιέται!

Συνεχίζεται…