Μια φορά κι’ ένα καιρό  που ο μεγαλοδύναμος,  έπαιρνε τον καφέ του ψηλά, στο θεϊκό κονάκι και, με το γερακίσιο του μάτι αγνάντευε,  ένα τσούρμο  καταϊδρωμένων ιουδαίων, να περιφέρετε  στις κατάξερες ερημιές αναζητώντας γη και, ύδωρ αποφάσισε,  για άλλη μια φορά να δράσει!

Πάτησε το μπουτόν ανοιχτής ακρόασης  και,  με τη στεντόρεια  φωνή του  κάλεσε το Μωυσή…..

Εκείνος, σαν άκουσε το όνομα του τρομαγμένος, πετάχτηκε λέγοντας  ψιθυριστά στη γυναίκα  του  προτού πέσει στα γόνατα…

Μη βγάλεις άχνα  είναι ο μεγάλος!

Και, απάντησε λαχανιασμένος…

Κύριε  μου,  σας ακούω.

Μασκαρά!  Που ήσουν και ,καθυστέρησες να  απαντήσεις?

Χίλια συγνώμη παντογνώστη!   Ήμουν στον… απόπατο  και, έκανα ξέρετε … χοντράδες.

Μωυσή.  Ξανακούστηκε θυμωμένος  ο κύριος.

Θυμάσαι πόσες φορές σου είπα ότι,  πρέπει να ανεβάσεις το επίπεδο του λαού.

Δηλαδή κύριε,  τι εννοείτε?

Δεν είπαμε, θα λέμε,  εξυπηρετούσα  βασική μου ανάγκη, στη τουαλέτα…

Άκου, έκανα χοντράδες  αίσχος, Μωυσή.

«Ο Μωυσής, που γνώριζε  πως ο μεγαλοδύναμος,  στο μόνο σημείο που, δεν του άρεσε να …ελέγχει  ήταν ο απόπατος απάντησε,  γεμάτος ικεσία».

Μεγάθυμε!  Έχετε δίκιο  είμαι ασυγχώρητος ωστόσο,  σας υπόσχομαι πως, δε  θα ματαγίνει. 

Τέλος πάντων  πρώτη και,  τελευταία φορά που, σε συγχωρώ..

 Γέμισε τώρα  το τρουβά σου, πάρε το γάιδαρο σου  και, ανηφόρισε κατά δω μεριά  έχω, κάποιες σημειώσεις να σου δώσω.

Μάλιστα κύριε!  Ξεκινώ τάχιστα, αποκρίθηκε ο Μωυσής ξεσηκώνοντας τη  κυρά του.

Εκείνη γεμάτη γκρίνια,  φόρτωσε  στο γάιδαρο  μερικά  μανασάντουιτς,  λίγες κριθαρόμπυρες, κάτι φιστίκια αράπικα ,  κάμποσο  λιναρόσπορο και, τον ξεπροβόδισε  στη πόρτα κουνώντας, ένα δακρυσμένο μαντήλι.   

Στο καλό, στο καλό και,  χαιρετισμούς  στο  αφεντικό!  

Μέρες  πήγαινε, νύχτες πήγαινε  ο Μωυσής  ώσπου, έφτασε  εμπρός  στη κεντρική  είσοδο της  θεϊκής  σουίτας!

Ξεπέζεψε απ’ το ζωντανό  και, προχώρησε να μπει φουριόζος.

Ε ‘ μπρ…. που πάς?  Τον πρόγκιξε  η φωνή του κυρίου.

Παντοδύναμε !  Ήρθα  όσο ποιο γρήγορα μπορούσα,  να μπω?

Τι λες βρε καημένε  που θα μπεις  από  κει, να μου γεμίσεις  προβατογιδίλα  τη μαρμάρινη  είσοδο…

Πίσω, από  τη σκάλα υπηρεσίας.

  Ο Μωυσής  αμίλητος  χωρίς,  δεύτερη  κουβέντα, έκανε το γύρο  του ατέλειωτου τετραγώνου φτάνοντας,  στη μισοσκότεινη στενή  σκάλα.

Όμως  και, εκεί  κάποια κατάξανθα χερουβείμ του έκλεισαν το δρόμο ρωτώντας  τον  αυστηρά.

Τσοπάνη,  για πού το βαλες? Έχεις κλείσει ραντεβού?  Ανάφερε όνομα .

Είμαι ο Μωυσής.  Ο αφέντης!  Με κάλεσε να παρουσιαστώ, απάντησε τρέμοντας.

Α’  εσύ, είσαι ο πρώην  τσανακογλείφτης του Φαραώ?  Εντάξει  αλλά, για να εισέλθεις  χρειάζεται  να καταβάλεις διόδια.

Διόδια?  Τι είναι αυτά?  Ρώτησε ανήσυχος ο Μωυσής.

Είσοδος,  ρε μπαστουνόβλαχε πως, το λέτε στο χωριό σου?

Εντάξει μα, δε  ξέρω τι πρέπει  να δώσω?

Κάπα, σαντάλια,  γκλίτσα γρήγορα, στο πάτωμα.

Και, θα εμφανιστώ, «απόρησε ο Μωυσής» στο κύριο τσίτσιδος?  

Αυτό μη, σε ανησυχεί  η γυμνή αλήθεια, αρέσει στο μεγαλοδύναμο!

Είδε κι’, απόειδε  ο Μωυσής  πέταξε το καποτέλι, έριξε  τη γκλίτσα,  έβγαλε και, τα σαντάλια,  απομένοντας ολόγυμνος.

Τα ολόξανθα χερουβείμ αντάλλαξαν, « πριν του επιτρέψουν την είσοδο»  …πονηρές ματιές…
Τώρα, μπορείς  να περάσεις ελεύθερα.

Τελικά ο  Μωυσής  έφτασε,  στα ιδιαίτερα  στούντιο  του κυρίου που ρέμβαζε, στη ατέλειωτη  βεράντα του.

Α’  ήρθες, τον ρώτησε  βαριεστημένα.

Όπως,  διατάξατε!  «ξαπλωμένος μπρούμυτα δίχως, να μπορεί να αντικρύσει,  το εκτυφλωτικό πρόσωπο του Θεού»  απάντησε  ο Μωυσής.  

Λοιπόν Μωυσή είχα, ένα φλασάκι  USB,  για σένα μα εσείς, για να το καταλάβετε, θα χρειαστείτε  μερικές  χιλιάδες  χρόνια ακόμη ως εκ’ τούτου,  το αντέγραψα, σε εκείνες , «έδειξε με το θεϊκό του κύρος» τις  μαρμάρινες  πλάκες  βούτα τες και, κόψε ρόδα, μυρωμένα…
Άντε ,στους δικούς σου να τους πεις τις εντολές μου και,  πού σαι…
Από δαύτες, μη τολμήσετε να παρεκκλίνετε ρούπι, συνεννοηθήκαμε?

Απόλυτα κύριε!  Αποκρίθηκε ο  Μωυσής καθώς, «ζαλικωμένος, με τις δύο ασήκωτες,  μαρμαρόπλακες  στη πλάτη»  αποχωρούσε.

Ασθμαίνοντας  από το βάρος πλησίασε,  στην έξοδο όπου και, πάλι τα κατάξανθα,  γαλανομάτικα  χερουβείμ τον σταμάτησαν, για επανέλεγχο.

Μπρρρ..  αγροτσόμπανε,   για πού το έβαλες?  Τι  σούρνεις  μαζί σου?

Ο κύριος!  Είπε να πάρω τούτες  και, να σπατσέρνω.

Διόδια!

Πάλι?  Τώρα τι να δώσω, δεν έχω τίποτε.

Μη το λες αυτό,  αποκρίθηκα τα πονηρά  χερουβείμ  καλοβλέποντας … τα ευμεγέθη  …ποντίκια  του!

Έτσι  ο  καημένος ο Μωυσής,  έδωσε τα …ρέστα του!  Κατόπιν  ανέλαβε  τα φτωχά του ιμάτια  μαζί με τη γκλίτσα και, ροβόλησε με φορτωμένο το γάιδαρο του, στις  επικίνδυνες πλαγιές της επιστροφής.

Σε, μια τραχιά όμως κατηφορική διαδρομή να σου και, καραδοκούσε ο διάβολος ο οποίος  μεταμφιεζέσμενος, σε τρανό  ερπετό  κατατρόμαξε  το γάιδαρο, που αφηνιασμένος  έτρεχε  δώθε, κείθε,  γκαρίζοντας  φοβισμένα  ώσπου… Καταγράφει  το ιστορικό ατύχημα.
Οι μαρμάρινες πλάκες λύθηκαν έπεσαν  στα βράχια  και , σε δευτερόλεπτα απόμειναν  ένας  σωρός  από κομμάτια!

 Μέσα στη κακοτυχιά του ο Μωυσής  μετά και, από μεγάλη περισυλλογή αναγκάστηκε, με όλα τα …συνακόλουθα  να επιστρέψει, για  να ομολογήσει  τα καθέκαστα,  στο Θεό!

Εκείνος , ασυγκίνητα  θυμωμένος του έκοψε το βήχα…
Να κόψεις το λαιμό σου  εδώ, δε υπάρχει εφεδρικό προσωπικό  να αντιγράψει τα  ίδια …χειροκίνητα…
Πήγαινε  πίσω και,  βρες  τρόπο  να τις κολλήσεις  κι’ άμα εσύ, δεις γη της επαγγελίας, να μου τρυπήσεις τη μύτη,  βλαχαδερό περιωπής!
Ο Μωυσής  μη μπορώντας  να τον  μεταπείσει  ζοχαδιασμένος,  γύρισε στο χωριό του.  

Διάλεξε μερικούς …παραμορφωμένους, που γνώριζαν μερικά Ελληνικά κολλυβογράμματα και, «για να παρασκευάσουν, μια κόλλα» παίρνοντας,   μπόλικο αλεύρι, με αρκετό νερό όλοι μαζί,  έσπευσαν  να τις  μερεμετίσουν.

Ρε  παιδιά!  Ακούστηκε ο πρώτος.  Ανάμεσα,  σ’  αυτά  τα  συντρίμμια  βρίσκω, πολλά  ου…

Που μπαίνουν αυτά?

Ξέρω εγώ, απάντησε ο δεύτερος.

Άραγε, ν ταιριάζουν μπροστά η πίσω?  Ρώτησε, ένας τρίτος.

Όχου,  φώναξε ο Μωυσής  βρείτε τις λέξεις να τις διαβάσουμε και, μετά… έχουμε   εμπειρία, θα δούμε που πάνε τα ου.

Να  κοιτάξτε εδώ, «είπε κάποιος»  μια λέξη  λέει…  Μοιχεύσεις?  .

Ου!!!!  Απάντησε ο …έμπειρος  διπλανός του.

Κι’  άλλη εδώ, «πετάχτηκε κάποιος άλλος» γράφει…  Κλέψεις?  

Ου!!!!  Πετάχτηκε  ο επόμενος… εμπειρότερος!

Εγώ βρήκα, μια που γράφει… Ψευδομαρτυρήσεις?

Ου!!!!  Αντέτεινε ο επόμενος …σίγουρος!

Α’  εδώ, μια μεγάλη …λέει.  Τιμάς το πατέρα σου και τη μητέρα σου?  Που, θα πάει το ου?

Προφανώς  μπροστά καημένε, φώναξε ο νεώτερος της  συντροφιάς.

Και , για να μη τα πολυλογούμε όλα τα ου, τοποθετήθηκα εκεί που έπρεπε ενώ, έκτοτε οι δέκα εντολές, «παρέμειναν τροποποιημένες « ως έχουν μέχρι σήμερα.. .

Φονεύσεις?  Ου…!

Ψευδομαρτυρήσεις?  Ου…!

Κλέψεις? Ου…!

Επιθυμήσεις τη γυναίκα του πλησίον σου? Ου…!

Ου!!!! Τιμάς το πατέρα και τη μητέρα σου…! 

Γι’ αυτό και, εις  μακαρίτης πολιτικός απόλυτα δικαιολογημένος, ξεφώνιζε ο καημένος…

Δεν …θέλω, ου…

Γιατί,  αναρωτιόνταν.  Άντε  καλά φωνάζεις  ου,  στο  …στ  όμως, που κολλάει   μπροστά  η  πίσω?