Σήμερα μια καινούρια αρχή...πάρκαρα το αμάξι πάνω από τα γήπεδα με τις μπασκέτες που κάποτε συνήθιζα να παίζω με τις ώρες το αγαπημένο μου άθλημα...με το που βγήκα από το όχημα μια μυρωδιά καμμένου ξύλου γαργάλησε την όσφρηση μου κι αμέσως θυμήθηκα πως ένοιωθα όταν ήμουν μαθητής και πήγαινα σχολείο,ενώ περπατούσα στο χωματόδρομο που συνήθιζα να κόβω δρόμο τοτε για είμαι εκεί μια ώρα αρχύτερα...πόσο όμορφα ήταν αυτα τα χρόνια...παιδικότητα,ρομαντισμός,όνειρα...ξάφνου ένοιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος και μια στιγμιαία μελαγχολία...και τι δε θα έδινα να γύριζε ο χρόνος πίσω...

Μόλις περπάτησα 200 μέτρα μπροστά και 20 χρόνια πίσω,προσπερνώντας το παλιο μου σχολείο για να πάω στην καινούρια μου δουλειά που βρίσκεται σχεδον απέναντι...Σωστό ταξίδι στο χώρο και το χρόνο...