Ανέχθηκα, εκείνα που ορκιζόμουν
δε, θα διναν, σε σχόλια… τροφή
εκτρέφοντας λαθραία το καιρό μου,
με όνειρα, αδιάφορα να ζει.

Ανέχθηκα, στα πάθη ν’ ανιχνεύω
παράταιρες του χρόνου αφορμές
καινοφανείς ιδέες να πιστεύω
καλύπτοντας, δικές μου ενοχές.

Ανέχθηκα, η φάρσα να, μ' εκτρέπει
στην ίδια, ολισθηρή διαδρομή
επικροτώντας ότι, επιτρέπει
να μοιάζει η αλήθεια, με ντροπή.

Για σένα, όλα τούτα υπό πλάνη
ψυχή μου, σωτηρία μήπως βρεις
φορώντας, ένα ακάνθινο στεφάνι
ανέχθηκα το άλγος της σιωπής.