Μετρά το χρόνο για το τέλος της αγγαρείας μου...

Δεν είναι συμπυκνωμένη αγγαρεία κάπου μακριά από το σπίτι όπως ήταν η στρατιωτική θητεία,αλλά είναι ένα σταθερά δυσάρεστο και δηλητηριώδες περιβάλλον που αφαιρεί από λίγο κάθε μέρα από την ενέργειά μου.

Υποθέτω όμως πως έτσι θα ταν παντού και πως μόνο μικρες εξαιρέσεις υπαρχουν στον κανόνα.

Παντού και σε κάθε εργασία θα υπάρχει ένας δυσάρεστος συνάδελφος με αντιπαθητικό προφιλ και άσχημους τρόπους που δεν μπορείς να αντιδράσεις επειδή όλο το πακέτο είναι καμουφλαρισμένο με μια δήθεν ευγένεια.

Σε πολλά πόστα επίσης ο προιστάμενος θα είναι κακότροπος και πιθανό να συμπεριφέρεται άσχημα στους εργαζόμενους που δουλεύουν υπό αυτού.

Δεν ξέρω γιατί δυσκολεύομαι να γίνω ρεαλιστής.Δεν ξέρω γιατί νοιώθω την ανάγκη να γίνω εγώ ο ίδιος αφεντικό του εαυτού μου...

Πάντως κάποτε θα αποκτήσω κι εγω δυναμη...καποτε θα γινω κι εγω προισταμενος και αφεντικο...και τότε θα θυμηθώ το σήμερα και θα προστατέψω το ψαράκι,δαγκώνοντας τον καρχαρία...

Άλλοι 20 μήνες και 10 ημέρες σε αυτό το μπουρδέλο...που δυστυχώς κάποιοι το κάνουν έτσι ενω υπαρχουν και πολυ καλα παιδια εδω μεσα...

Οι δε προσωπικές σχέσεις...κι αυτές ένα δηλητήριο...αν τύχει και σου αρέσει κάποια,θα πρέπει πρώτα να αναρρωτηθείς πόσοι την ξέρουν καλά,καλύτερα από σένα πριν από σένα.

Γυναίκες που το όνειρό τους είναι να γίνουν κυρίες κάποιου κυρίου,γνωρίζοντας τον ένα κύριο πίσω από τον άλλο...

Πόσο ανυπομονώ για το τέλος...για εκείνη την τελευταία φορά που θα ρθω από εδώ...για τη στιγμή που θα περάσω την πύλη και δεν θα κοιτάξω ούτε μια φορά πίσω μου...

Που θα μπω στο αυτοκίνητό μου και θα παω μια βολτα προς την παραλία δίχως επιστροφή...