Ο δεσμοφύλακας μου ανακοίνωσε οτι λογω καλης διαγωγης θα παω σε αλλη πτερυγα...τι χαρα...η ποινη μου θα αλαφρυνει καπως...ηδη νοιωθω κατι να φτερουγιζει απο ανακουφιση μεσα μου...

Δεν θα πινω πια το δηλητηριο που καποιοι με αναγκασαν να πινω καθε μερα...

Ακομη 15 μηνες και 27 ημερες για το τελος...

Και νοιωθω καλα.

Η ζωη γλυκια συνεχιζεται...

Σαν την πρωινη μου σοκολατα...πινεται...οχι μονορουφι...

Η γαληνη για την οποια διψαω...κοντα μου...

Το Φλεβαρη και τον Απριλη δεν θα ξαναδω ποτε στη ζωη μου ανθρωπους που κατι σημαιναν αλλα θα θελα πραγματικα να τους αφησω στο παρελθον...να μη τους βλεπω στην καθημερινοτητα μου...συναισθηματα που πεθαναν βιαια με πονο καποτε και αυτο που εχει μεινει ειναι η σηψη τους...η μποχα της αποσυνθεσης να χαλαει τις ζωες μας...

Και να φοβαμαι τις μυγες και τους καραφλους γυπες...