...για ένα όνειρο κι ας η φλόγα του σε κάψει...κάπως έτσι λέει ενα ρητό.

Κάποτε πολλά χρόνια πριν εν όψει ενός ταξιδιού κι ενός σκοπού ήμουν σε απόγνωση.

Τότε από τον πλεον ακατάλληλο άνθρωπο εφτασε στο κινητο μου ενα μηνυμα με αυτη τη φραση.

Ενοιωσα λες και ήμουν ένα χαμένο νήπιο που βρήκε το χέρι της μαμάς το ξαφνικά.

Δεν ξέρω γιατι η φραση αυτη με παρηγορησε και μου δωσε δυναμη.

Δεν ηξερα καν αν υπηρετω ενα ονειρο η μια ψυχαναγκαστική αναγκαιότητα.

Και τελικά ποιο ηταν το ονειρό μου?

Μουσικός?Κατι άλλο?

Τώρα νοιώθω μια παρόμοια ψιλο απόγνωση κι ενα αδιέξοδο.

Κατι μεσα μου αντιδρα.Κατι με τρωει σαν σαρακι.

Κι ενω οδηγω καπου στη Βουλιαγμενης...και νοιωθω αυτο τον κομπο στο λαιμο...παλι ερχεται η φραση..

Αξιζει να υπαρχεις για ενα ονειρο...μα τελικα για ποιο ονειρο υπαρχω?

Μεγαλωνοντας διαπιστωσα πως τα ονειρα μου δεν ειναι καθολου ευγενη.

Αλλα τουλαχιστον ας εχω παντα μια παραλια αδεια κι ενα γαλαζιο οριζοντα κι ας χαζευω κυματα που σκανε σε αμμουδιες πριν χαθει η ορμη τους και γινει τιποτα...

Μα τιποτα?Μηπως τελικα στομ αφρο τους που κρατα για μια στιγμη και χανεται...μηπως εκει κρυβεται το ονειρο?

Κυμα κι η ζωη που ταξιδευει...προς αγνωστη ακτη...και σκαει και αφριζει.. και φιλα με παθος την ξηρα πριν πεθανει...