Επιτρέψτε μου να συστηθώ...ή μάλλον να σας συστήσω το αγαπημένο μου χόμπυ...Είμαι συλλέκτης...Τι συλλέκτης??Σίγουρα όχι συνηθισμένων πραγμάτων όπως νομίσματα ή γραμματόσημα που μαζεύουν άλλοι...η δικιά μου συλλογή αποτελείται από αντικείμενα που έχουν ένα κοινό...τους λείπει κάτι που αν το διέθεταν θα μπορούσαν να πραγματοποιούν ευχές...ναι...καλά διαβάσατε...ΕΥΧΕΣ....

Έχω γεμίσει μια ολόκληρη αποθήκη με τα αποκτήματά μου....ένα μέρος σκοτεινό,υγρό γεμάτο ιστούς αραχνών να περιφρουρούν το θησαυρό μου,ένας χώρος που ποτέ φως δεν εισβάλλει ούτε γι αστείο...Μια ξύλινη ετοιμόρροπη κλίμακα που τρίζει και σου δίνει την εντύπωση πως θα καταρρεύσει κάθε φορά που την κατεβαίνεις οδηγεί εκεί,αφού πρώτα κάποιος ανοίξει την καταπακτή που είναι κρυμμένη κάτω απ το χαλάκι του δωματίου μου...

Το χώρο αυτό λοιπόν τον έχω ονομάσει ''Κάμαρα των Ευχών'' και σπάνια κατεβαίνω εκεί πλεον....ούτε καν θα ξόδευα μελάνη για ν αναφερθώ σ αυτό το ζοφερό γεμάτο σκοτεινά κι απόκρυφα μυστικά μέρος που ούτε ένα μικρό παραθυράκι-ούτε καν μια μικροσκοπική χαραμάδα-δε διαθέτει να επιτρέπει λίγο φως ημέρας να το φωτίσει,αν χθες βράδυ δε συνέβαινε το εξής απίστευτο περιστατικό...ενώ καθόμουν κι άκουγα απ το παλιο πικ απ το δωματίου μου την εισαγωγή του Enter Sandman των Metallica,αμέσως μετά το ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ της εισαγωγής άκουσα τους χτύπους να συνεχίζονται σαν εκκωφαντικός θόρυβος που έμοιαζε να έρχεται κατευθείαν απ την κάμαρα των ευχών...

Χωρίς να χάσω χρόνο,παραμέρισα το χαλάκι που έκρυβε την καταπακτή και την άνοιξα γεμάτος αγωνία,ενώ ο δίσκος στο δωμάτιό μου συνέχιζε να παίζει το τραγούδι που ειχα ξεκινησει να ακούω...exit light,enter night...άκουγα ενώ κατηφόριζα βιαστικά την ετοιμόρροπη σκάλα και κυριολεκτικά κρύος ιδρώτας έλουζε το κορμί μου...Ακούμπησα το χερούλι της πόρτας που πίσω της βρισκόταν η Κάμαρα των Ευχών,σχεδόν αγκομαχώντας...δοκίμασα να το γυρίσω μα έμοιαζε να ζυγίσει τόνους ολόκληρους...με όση δύναμη μου είχε απομείνει,τα κατάφερα τελικά...άνοιξα και μπήκα στο απόλυτο σκοτάδι του δωματίου των ευχών...exit light...enter night συνέχιζε ακάθεκτη η μουσική να δημιουργεί μια ακόμη πιο τρομακτική ατμόσφαιρα...

Εκ πρώτης όψεως ο χώρος φαινόταν όπως η μνήμη μου τον είχε αποτυπώσει την τελευταία φορά που ήμουν εδώ....Τα πάντα στις προβλεπόμενες θέσεις τους...Σε κάτι ψηλα ράφια μπορούσε κάπιος να διακρίνει κομμάτια πετρωμάτων από μετεωρίτη που τους έλλειπε η ενέργεια μια λάμψης για να πετάξουν ξανά σκίζοντας ουρανούς ως περίφανα πεφταστέρια και πραγματοποιώντας ευχές που κρυφά και όλο πόθο ψελλίζονται από ερωτευμένους...Σε μια άλλη γωνίτσα,δίπλα από κάτι άψυχες ξύλινες μαριονέτες βρισκόντουσαν παρατημένα κάτι κεράκια τούρτας γενεθλίων που μια φλόγα ζητούσαν να τ ανάψει και μια παιδική ανάσα να τα σβήσει,ώστε όνειρα να γίνουν πραγματικότητα...

Στο κέντρο της κάμαρας,πίσω από το απόρθητο σχεδόν φρούριο που έχτιζαν ιστοί από αράχνες,πάνω σ ένα παλιό κομοδίνο βρισκόταν ένα αρχαίο,σκουριασμένο λυχνάρι που εκτός απ΄τη σκόνη του χρόνου που είχε περάσει από πάνω του και το είχε ολοκληρωτικά σκεπάσει,κουβαλούσε πολλή Ιστορία...ίσως ήταν το πιο πολύτιμο κομμάτι της συλλογής μου...Πανίσχυροι Πρίγκηπες της μακρινής Ανατολής το είχαν στην κατοχή τους ως και φιλόδοξες Βασίλισσες της Δύσης...μα κανείς τους ποτέ δεν είχε καταφέρει να απελευθερώσει το τζίνι  του...τί το έτριβαν,τί προσευχές έλεγαν,τι μαγικά...όλα μάταια...ποτέ και κανείς δεν είχε εκπληρώσει ευχή με τη βοήθεια του...έτσι όλοι πέιστηκαν πως επρόκειτο απλά για ένα σκέυος με όμορφα ανατολίτικα σχέδια χαραγμένα πάνω στην επιχρυση και πλεον φθαρμένη επιφάνειά του,τα οποία παρίσταναν τη γνωριμία ενός νέου και μια νέας,με σύμβολα φεγγάρια και αστέρια που κανεις ποτε δεν είχε αποκρυπτογραφήσει τη μυθολογική τους σημασία...

Ωστόσο το λυχνάρι είχε κάτι το διαφορετικό εκείνει τη νύχτα...έμοιαζε να φωσφορίζει μεσα στο απόλυτο σκοτάδι της κάμαρας με μια λάμψη που άλλοτε γινόταν εντονότερη κι άλλοτε εξασθενούσε λιγάκι....το τρομακτικό της υπόθεσης ήταν πως το έκανε με ρυθμό που ακολουθούσε τους χτύπους των παλμών της καρδιάς μου...Με πολύ κόπο κατάφερα να διαλύσω με τα γυμνά μου χέρια το ''κουκούλι'' που είχαν πλέξει γύρω απ το λυχνάρι οι αραχνοιστοί που το περιέβαλλαν....μπόρεσα να τ αγγίξω...ήταν ζεστό...σαν να είχε ανάψει πρόσφατα...ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ άκουσα ξανά ένα υπόκωφο απομακρυσμένο θόρυβο....που ήταν πολύ χαρακτηριστικός της εξώπορτας του σπιτιού μου...

Και μια και δυό,άρπαξα το λυχνάρι κι άρχισα να τρέχω διασχίζοντας γοργά την Κάμαρα...σαν αστραπή ανέβηκα την ξυλινη σκάλα η οποία κατέρρεε ξωπίσω μου...ως από θαύμα κατάφερα να φτάσω στην έξοδο της καταπακτής και να ξαναβρεθώ και πάλι το δωμάτιό μου....Το σκοτάδι της Κάμαρας είχε δραπετεύσει και είχε απλωθεί σε όλο το σπίτι,παρατήρησα...το πικ απ είχε πλεον σωπάσει και μόνο ένα φφσσσσ απο την εκτροχιασμένη βελόνη της κεφαλής του,που πλεον δεν ακουμπούσε βινύλλιο,ακουγόταν...

Φτάνοντας στην εξώπορτα είδα να στέκεται μια γυναικεία φιγούρα που φορούσε ένα λευκό καφτάνι το οποίο φωσφόριζε κι αυτό...όπως ακριβως το λυχνάρι μου...πλησίασα πιο κοντά...διέκρινα το κοριστίστικο πρόσωπό της,τα μεγάλα καθαρά μάτια της,τα υπέροχα χείλη της κι ένα χαμόγελο που διέλυε τη μαυρίλα της νύχτας όπως η Σελήνη κάνει όταν είναι γεμάτη...η παρουσία της με έκανε να νοιώθω ζεστασιά...όπως ακριβως αυτή του λυχναριού...κι έδιωχνε από την καρδιά μου της σκόνες της,αποκαλύπτοντας ξεχασμένα,θαμένα σαν αρχαίους θησαυρούς συναισθήματα...

''Θα μου φωτίσεις το δρόμο της επιστροφής μου με το λυχνάρι σου''??μου απευθύνθηκε το κορίτσι με φωνή που μόλις και μετα βιας μπορούσε να βγει απο τα χείλη της...τα λόγια της πρόδιδαν πως ήταν φοβισμένη και ένοιωθε χαμένη...

''έχασα το δρόμο μου πάνω στην παρόρμηση να εξερευνήσω το άγριο δάσος και να ψάξω να βρω απαντήσεις που θα με βοηθήσουν να πραγματοποιήσω τις ευχες μου'' συνέχισε διστακτικά και κάπως απολογιτικά το κορίτσι

''Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω'' της είπα...''Το λυχνάρι είναι παλιό και ίσως να μην μπορεί να κρατήσει για πολύ τη φλόγα αναμένη''

''Θα τα καταφέρεις'' μου είπε η κοπέλα πριν χαθεί ξανά στη σκοτεινη δίχως φεγγάρι νύχτα....

Έκανα να γυρίσω στην ασφάλεια της οικίας μου,αλλά κάτι δε με άφηνε...ίσως η διακριτική γοητεια του χαμόγελου του μυστηρώδους κοριτσιου...δεν ξέρω...έτσι ξεκίνησα την αναζήτησή του στο ακόμη πιο σκοτεινό και απ την κάμαρα των ευχών δάσος που περιέβαλλε το παλιό σπίτι μου...έκανα να ανάψω το λυχνάρι μ ένα απ τα σπίρτα που είχα στο ματσάκι στην τσεπη μου,ωστε να φωτίσω το διάβα μου...μια ασθενική φλογίτσα άναψε γιακανα δυό δευτερόλεπτα...ίσα που πρόλαβα να δω που πατάω....ξάφνου ένα περήφανο,φαωτεινό πεφταστέρι έπεσε και η λέμψη του μου εδειξε τα χνάρια της κοπελιάς...

Μετά από λίγο,πάλι σκοτάδι....κάνω να ανάψω το λυχνάρι με ένα δεύτερο σπίρτο...αυτη τη φορα το άτιμο δεν κατάφερε να ανάψει...κι εκείνη ακριβως τη στιγμή που ήμουν έτοιμος γεμάτος θυμό κι απελπισία να εκσφεντονίσω μακριά το λυχνάρι να χαθεί εντελώς στη μαυρίλα του δάσους και της νύχτας...ένα αεράκι σαν παιδική ανάσα που σβήνει κεράκια γενεθλίων και ζητά κρυφή ευχή,χαίδεψε απαλά το μετωπό μου,καλμα΄ρωντάς με...ταυτόχρονα σήκωσε σε χορό στροβιλισμων κατι ξερα φύλλα κι αφου τα χόρεψε στο ρυθμο του,τα προσγείωσε κάνοντάς τα να στρώσουν ένα μονοπάτι....

Ακολουθώντας το άρχισαν να φτάνουν στ αυτια μου πάλι οι ήχοι απ το ρεφραιν του κομματιού του πικ απ μου...¨ομως οι στίχοι ήταν διαφορετικοί...enter light,exit night έλεγαν και take my hand,we re off to never-never land''...ξάφνου,ένοιωσα την  παρουσία της ξανά κοντά μου...ένα χέρι πολύ απαλά άγγιξε το δικό μου και το κράτησε...το μυστηριώδες κορίτσι ήταν και πάλι κοντά μου...

''Εσύ είσαι το Τζίνι μου''...μου είπε...

''με βοήθησες να βγω απ το αδιέξοδό μου και έκανες τις ευχές μου να βγουν αληθινές...τωρα κατάλαβα τι πιο πολύ ζητούσα κι έψαχνα να βρω...''

Εκστασιασμένος την κοίταξα και της απάντησα ''Κι εσύ είσαι το κορίτσι των ονείρων μου''...

Αμέσως την πήρα αγκαλιά και της έδειξα το δρόμο πίσω στο σπίτι μου...

Αυτό ήταν....από τότε η σκοτεινή μου κάμαρα των ευχών γέμισε με φως...τα πετρωματα μετεωριτων ξύπνησαν απ τη νάρκη τους,άναψαν κι έγιναν ξανά αστέρια...το κεράκια μπήκαν σε πεντανόστιμες τουρτίτσες παιδικων γενεθλιων φωτίζοντας τα χαμόγελα των μικρων μας φίλων....ενώ οι μαριονέτες ζωντάνεψαν κι έγιναν κανονικοί με σάρκα και οστά άνθρωποι...Κι εγώ...αχ εγώ...πλέον κατάλαβα...το τζίνι που πραγματοποιέι ευχές δε βρίσκεται μέσα σε παλιά,σκουριασμένα λυχνάρια...αλλά μέσα μας...