Το διαφανές το χρώμα μου.

Δεν φαίνομαι νοιώθομαι.

Είμαι βροχή που μουσκευει

Είμαι δάκρυ που κυλα

Ειμαι κυμα που ταξιδευει

Δε φαίνομαι δειχνω ειδωλα και θεα

Ειμαι καθρεφτης και παραθυρο ανοιχτο

ειμαι τα αχρωματιστα κενα σε ενα μισοτελειωμενο καμβα ζωγραφικης

Δεν πιστευω σε τιποτα,ειμαι ιδεα

Ιδεα που γεμιζει μυαλα,γυαλια για ματια που δε βλεπουν

Ειμαι φως που ταξιδευει με την ταχυτητα της σκεψης

Φωτιζει αναμνησεις.Ζωντανευει παραστασεις.

Δεν φυλακιζομαι ποτε.

Δεν αποθανατιζομαι απο κανενα φωτογραφικο φακο.

Ειμαι ανειπωτο συναισθημα.Ειμαι χαρτι κενο και αδειο,κολλα αδιαβαστου μαθητη,λεξεις ερωτευμενου ποιητη μα ντροπαλου να πει.

Ειμαι παγακι σε ποτα,λοιωνω και μπαινω σε κορμια...

Μαθαινω αληθειες

Ειμαι ο αερας που ανασαινεις,ειμαι καπνος ντουμανιαστος

ζεστος

ζωντανος

για παντα υπαρκτος.