Θυμάμαι πριν από 2 χρόνια όταν είχα έρθει στο χώρο που έμελλε να γίνει χώρος βασανιστηρίων για μενα...αυτη την αναμεικτη μυρωδια ανοιξης,ουρων και νοσοκομείου...

Θυμάμαι το σφίξιμο στο στομάχι...

Θυμάμαι την  αίσθησ της ειρωνίας πως θεωρούσα πως σε αυτο το μερος θα ξεκουραζομουν σωματικα και ψυχικα επειδη βρισκεται απεναντι απο το παλιο μου σχολειο...

Που να ηξερα τι θα περναγα τοτε...

Αυτος ο ατιμος αερας της αρχης και παλι ειναι στα ρουθουνια μου...με το που γυρισα απο την αδεια μου...

αλλη αισθηση...αερας σαν τοτε που πρωτοπατησα εδω το ποδι μου...αερας αρχης...

Μονο που μαζι με αυτον εισπνεω και την αισθηση πως πλεον δεν ανηκω εδω.

Ο χρονος μου μετρημενος.

Βρισκω τη δυναμη να κανω refresh και να θεωρησω πως τωρα ξεκιναω σε μια μικρη θητεια μολις 8 μηνων και 20 ημερων.

Εφαγα τοσους μηνες τραυματων και δυστυχιας εδω μεσα.

Κυριως λογω της ποιοτητας των ανθρωπων.Τι ειρωνια παντως αν σκεφτεις πως οι ανθρωποι που με χαλουν ειναι μετρησιμοι στην παλαμη ενος χεριου.

Προς το παρων απλα στρεφω αυτη την παλαμη σε σχημα μουτζας προς το μερος τους.

Δεν ειναι θεμα ποσοτητας αλλα θεμα ποιοτητας βεβαια.

Ειναι ευκολο αραγε να προσποιηθω πως αυτοι οι ανθρωποι απλα δεν υπαρχουν  για μενα οσο να τελειωσω απο εδω?

Πραγματικα με το που θα φυγω δεν θα κανω την τιμη σε αυτα τα οντα ουτε καν την ακρη της σκεψης μου να τους αφιερωσω.

Ηταν εμπειρια ολο αυτο παντως.

Δεν ειχα αντισωματα για τετοια αντιγονα παθογονα οπως αυτες οι συνθηκες που προεκυψαν εδω.Εκανα πυρετο σε αυτο το ιδρυμα,ανεπτυξα ανοσια εδω...

Χρονισε η πληγη,φλερταρε με τα ορια του μαρασμου...καποιοι ανθρωποι σε παρομοιες φασεις,διαβασα πως αρρωστησαν η και πεθαναν απο τη λυπη τους.

Ακομη φλερταρω με αυτη τη θλιψη ασχημα.

Το περιβαλλον νοσηρο.

Η ζωη μου ακαταλληλη για να με βοηθησει να ξεφυγω.

Εγω ιδιαιτερος και δυσκολος ανθρωπος.

Ξερω,εχω τα χρωματα της ευτυχιας και επιλεγω πως θα ζωγραφισω.Ισως χανω κομματι της ευτυχιας μου ετσι.Αλλα ετσι ειμαι.

Θλιμμενος και σκεφτηκος απο τη φυση μου.Κυκλοθυμικος.Ανενταχτος.

Πρεπει να κουβαλησω τον εαυτο μου στις πλατες μου και να κερδισω ετσι μαχες με αυτο το βαρος...δεν γινεται να τον  αλλαξω,δεν γινεται να με αλλαξω.

ΕΙμαι αυτος που ειμαι.Νοιωθω αυτο που νοιωθω.Θελω αυτο που θελω.Φοβαμαι αυτο που φοβαμαι.

Υπομονη,ξεκιναω απο την αρχη.

Διαγραφω μνημεςεμπειριες και χρονο παρελθοντος.

Μια μικρη θητεια 8 μιση μηνων μπροστα μου.

Οχι ενας ωκεανος.Μια λιμνοθαλασσα βατη.

Την εχεις?

Την εχω...

Παμε να τερματισουμε...