Αναδρομή σε ότι έχασα.

Σε ανθρώπους που προσπάθησα να κρατήσω στα χέρια,αλλά κύλησαν σαν αλμυρό θαλασσινό νερό μέσα από πληγιασμένα χέρια...

Πόνεσε η απώλεια τους κι άδειασαν απότομα τα χέρια.Μόνο για μια στιγμή ένοιωσαν γεματα.

Γκρέμισα το θρόνο της βασιλισσάς μου και έμειναν μόνο ερείπια.

Αναμνήσεις από στιγμές να θυμιατίζουν την ατμόσφαιρα με ένα τεράστιο γιατι.\

Λες και δεν δικαιούμαι κομμάτι από την πίτα της ευτυχίας.

Λες και πρεπει να συμβιβαστω σε κατι που δεν με εξιταρει,που δεν αγαπω...

Γίνεται ο έρωτας να ναι μια μετριότητα,μια αυτάρκεια,κάτι που απλά εκτιμάς?Κατι μετριο?Οχι ο κεραυνος?

Απωλεια μια ζωη...

θρηνω τα ματια της τα ομορφα και το αγγιγμα της που ηρθε κι εφυγε.Τα ονειρα που εκανα για κεινη χωρις εκεινη.

Το ονειρο που εγινε ενας βρωμικος εφιαλτης.

Τωρα στην παγωμενη βαρετη μου καταψυξη,δεν πονω,αλλα ειμαι νεκρος.

Η ανοιξη με τυρρανα με τ αρωματα της.Η μυρωδια της θαλασσας και των λουλουδιων με οδηγει στο να ονειρευομαι.

Ξερω τι θελω.Οι αισθησεις μου το ζωγραφιζουν μπροστα σαν οραμα.

Το ζωγραφιζω στη αμμο.Αλλα το κυμα μου το χαλαει.

Μια ζωη απωλεια.

Τελικα ολη η ζωη ειναι μια στιγμη πριν την σβησει η επομενη.

Διαλεξε στιγμες

Μετρα τες ρουφα τες.

Ακομη κι αν ειναι να ζησουν για λιγο.

Δεν υπαρχουν οι παραδεισοι που ονειρευτηκες.

Κι αν καποτε υπηρξαν αλλοι τους κατεκτησαν πιο γενναιοι και τυχεροι.