...κρατά τα ψεύτικα σε πτήση

Μην κρεμάς όνειρα σε τέτοια αδύναμα νήματα

Μην πονταρεις την ευτυχια σου σε ζαριες

Γιατι τα ζαρια δεν υπολογιζουν τιποτα

Ξερεις ομως...για να φερεις εξαρες πρεπει το παιχνιδι να συνεχιστει

Παραξενοι ανθρωποι.Εγωιστες.

Τοσο τυφλωμενοι απο κανονες.

Κριμα.Κι ειχα ενα βασιλειο να μοιραστω μαζι σου.

Κριμα και θα σε σκεπαζα τα κρυα βραδια του χειμωνα.

Κριμα και θα παιζαμε στη θαλασσα σα μικρα παιδια

Κριμα και θα βλεπαμε ταινιες σε θερινα σινεμα 

Κριμα και θα καναμε ερωτα διπλα απο το κυμα.

Κριμα που σεπτεμβρης θα ρθει και δε θα νοιωσω σαν παιδι που το σχολειο ξεκινα αλλα δεν ειμαι μονος.

Κριμα κι ειχα ενα κοσμο εδω για σενα.

Μια κλωστη που κοπηκε και ο ονειροκοσμος μου εγινε κομματια ακομη μια φορα

Με λερωσε με τις μπογιες του

Με πληγωσε με τα σπασμενα του γυαλια που καρφωθηκαν στα χερια μου

Πρεπει να μαζεψω θρηνοντας.

Να περιμενω πληγες να κλεισουν 

Και παλι απο την αρχη.

Ξανα και ξανα. 

Μια μικρη κλωστη οταν σπαει...μεγαλη καταστροφη ακολουθει...