Ένα βράδυ ήταν όλο κι όλο.Κι ούτε καν το ένοιωσα.

Χυμός πορτοκαλιού χωρίς γεύση.

Μια φτηνή παρουσία,χαζοχαρούμενη.

Τίποτα παραπανω.

Παντρεμμένη με την αγάπη,ερωτευμενη με τον άλλον και αυτη.

Κι εγω μια πονηρη παρενθεση αναμεσα σε ολα.

Έχει νταλκάδες όμως το κορίτσι απ οτι ειδα.Κι ωραίο μουσικό γούστο.

Πόσο επώδυνο θα είναι για εκεινη να δίνει αλλού το κορμί της και όχι σε αυτον που ζητα πιο πολυ η καρδια της.

Ένα κύτταρο μέσα μου αναρρωτήθηκε μήπως αυτο το τραγουδι πηγαινε για μενα...και άλλα δέκα χιλιάδες κυτταρα ξεκαρδίστηκαν στα γελια γιατι σκεφτηκα ποια ηταν η γνωριμια μας...ανουσια τελειως...ρηχη...

Η μοναξια δημιουργεί περίεργες ανάγκες και με κάνει ευάλωτο.Για φαντάσου να ημουν εγω ο ατυχος που εκεινη αγαπα.

Με τιποτα ομως χαχαχα και θα λεγα η ατυχια συνεχιζεται.

Παρολα αυτα ειδες ε....η ξεπετα μου εχει νταλκαδες...αρα ειναι βουνο που εγω καθομαι στην πισω πλευρα του...οχι σε κεινη που βλεπει θαλασσα...

ευτυχως