Οι σημειώσεις πάνω στις πεντατονικές κλίμακες ήταν εκεί στο πάτωμα λερωμένες με λίγο καφέ

Φυλακισμένος για δυό μέρες στο σπίτι μου και φως του ήλιου δε με είχε δει.

Σκόρπιες σημειώσεις από μαθήματα της σχολής που μελετούσα για να δώσω εξετάσεις.

Αιώνιος φοιτητής τότε.

Φάντασμα.

Ξαφνικά ένα blues άκι μου καρφώθηκε στο μυαλό.

Εντελώς απλο,καθόλου ιδιοφυές,μάλλον περισσότερο idiot φυές.

Το έπαιζα στην κιθαρα μου ξανα και ξανα.

Θυμήθηκα τα βήματα με τα οποια οντας έφηβος 16 ετων κατηφόρησα την Ηπείρου για να βρεθώ στον...δρομο με τα κόκκινα φανάρια!

Ακολουθούσαν σχεδόν πιστά τον ρυθμό των blues...

Κι έτσι μου ρθε η έμπνευση να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο,στον μαγικό κόσμο του κόκκινου ημίφωτος,του ήχου των τακουνιών σε χρονοφθαρμένο παρκε νεοκλασσικου ερείπιου και στην σέξι εμφάνιση κοριτσιων με μοναδικούς συνδυασμούς σέξι εσωρούχων.

Κι άρχισα να γράφω...

Θυμάμαι όταν ημουνα δεκάξι

Οκτώβρης θα τανε δε θα τανε θαρρω

Στον εαυτο μου απο καιρό είχα τάξει 

Μια βόλτα απ το δρόμο το σωστό

Και μια και δυό την τσάρκα ξεκινάω 

Μαζί μου κι ένας φίλος κολλητός

Από το φροντιστήριο τη σκάω

Τα πονηρά τα σπίτια προορισμός

Ρεφραίν:Στο δρόμο με τα κόκκινα φανάρια

Θα δεις ολου του κοσμου καλλονες

Της κόλασης μισόγυμνα μανάρια

Θα φύγεις με τις τσέπες αδειανές

Στα μάτια μου δεν πίστευα ο δόλιος

Θεε μου τι κορμαρες ειν αυτες

Ψηλές κοντές ξανθές μα και μελάχροινες

Απ όλα έχει απόψε ο μπαξές

Το ποίημα της τσατσάς κατατοπίστικο 

Το σωμα της κοπελας πυρκαγια

Μες το δωματιο έχει πισοκολητο 

Τσιμπουκι ελευθερα πιασιματα πολλα...

Ρεφραιν:Στο δρομο με τα κοκκινα φαναρια...θα δεις ολου του κοσμου καλλονες...