Λένε πως ο εαυτός μας ξέρει καλα τι κάνει κατά βάθος.

Αντιδρώ και έντονα.

Καταστρέφω κάτι που φαίνεται όμορφο.

Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με κατάρα.

Κάνω ερωτήσεις.Ψάχνω.Ερευνώ.

Και οι αλήθειες που αποκαλύπτω,με πικρίζουν.

Θα μπορούσα να μη τις ψάχνω.

Θα μπορούσαν να μη με αφορούν.

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια εικόνα.

Η εικονα πως δυο ανθρωποι ισως καταβαθος δεν ειναι πλασμενοι ο ενας για τον αλλον.

Κι ευτυχως που εγιναν αυτες οι ερωτησεις.

Γιατι μας γλυτωσαν τοσο χρονο τζαμπα δεσιματος.

Δεν πρόκειται περί αυτοκαταστροφής.

Περί σοφίας πρόκειται.

Περί πρόωρης αποκάλυψης της αλήθειας.

Μιας αλήθειας πικρής.

Δυο ανθρωποι δεν ταιριαζουν τελικα.

Αν ταιριαζαν...είτε που οι ερωτήσεις αυτες δε θα γινόντουσαν...είτε που αν γινόντουσαν...οι απαντήσεις θα ήταν απαλές σα χάδι και γλυκές σαν αυγουστιάτικο ώριμο σταφύλι...

κι όχι πικρές σαν άγουρος καρπός....