Τα παιδιά είναι εκείνα που θα σε δέσουν ισόβια με μια γυναίκα.

Δε θα σπάει με τίποτα η σχέση.

Δε θα μπορείς απλά να πάρεις το σακάκι σου και να αποχωρίσεις μια ωραία μέρα.

Εκτός απο το ανεπιθύμητα αιώνιο δέσιμο με τη σύντροφό σου δημιουργεί κι ένα επιπρόσθετο ανεπιθύμητο δέσιμο μαζί τους.

Είμαι ηθικά υποχρεωμένος να τα αγαπώ να τα στηρίζω να μη τα πληγώνω.

Να τους παρέχω τα αγαθά για τα οποία εγώ μόχθησα μόνο και μόνο επειδη φέρουν το DNA μου.

Κι όλα αυτά γιατί;

Για να αποκτήσω απογόνους και μια αίαθηση διαιώνισης του είδους;

Για να εξυπηρετήσω μια κατώτερη βιολογική ανάγκη;

Για να τα αγκαλιάζω να παίζω μαζί τους να ναι γλυκούλια;

Για να χω κάποιους δίπλα μου όταν γεράσω και γίνω μόνος και αδύναμος;

Ας είμαι μόνος και μια ζωή ελεύθερος.

Χωρίς λογαριασμούς απέναντι σε κανένα.

Οι γυναικείες συντροφιές πάνε κι έρχονται.

Όσο δυνατά η έντονα κι αν είναι τα αισθήματα που προέκυψαν.

Σε ερωτεύτηκα πολύ.Χωρίς εσένα δε μπορώ.

Ε και τι μ αυτό;

Πρέπει να σε βάλω σπίτι μου;

Πρέπει να υπογράψω κάπου ότι θα έίμαστε μαζί;

Πρέπει να χρειάζομαι δικηγόρο μετά να μοιράσω δικαιωματα και υποχρεώσεις;

Να ρυθμίσω διατροφές;

Απλα και μονο επειδη κάποτε σε ερωτεύτηκα;

Ο έρωτας πεθαίνει πιο νωρίς από εμάς.

Γίνεται αγάπη λένε κάποιοι για να δικαιολογήσουν το λάθος της νομικής μονιμοποίησης μιας εφήμερης απόλαυσης.

Δεσμεύσεις...μακριά απο εμας...