Κι ενώ οδηγούσα στη νυχτερινή Αθήνα ακούγοντας θλιμμένες πενιές...

Σταματώ να δω ποιά είναι η Νατάσσα.Η καλλίγραμμη αλλά χωρίς πρόσωπο ιέρεια του έρωτα.

Κι ήταν η όμορφη γαλανομάτα νεράιδα που κάποτε γνώριζα...με πάθος αγοραίο...

Πεταλούδες στο στομάχι μου και οι τσέπες.μου ελαφρές...

Μπήκα.μαζί της στο δωμάτιο...

Θυμηθήκαμε.τα παλιά.

Ψεύτικο ρομάντζο...αληθινή χημεία...

Πλαστικά κεριά να.τρεμοπαίζουν δήθεν.

Μα η χαρά μου αληθινή.

Τελικά ναι υπάρχει Θεός.

Η μέρα ήθελε αυτό το γευστικό κερασάκι για να κλείσει.

Φεύγοντας από εκεί,μια ξανθιά τύπισσα σε μαύρη A class μου χάρισε ένα χαμόγελο...συνοδευόταν...

Την ακολούθησα για λίγο...την άφησα να χαθεί στη νυχτιά...

Το κερασάκι ακόμη κρατά τη γεύση του κι ας έχει φαγωθεί...

Ωραίες στιγμές...