Όσο να ναι πονάει.

Όσο καλά και αν το κρύβω.

Ο πατέρας μου επιβεβαίωσε πανηγυρικά την επί τόσο καιρό απορριπτική συμπεριφορά του.

Πλέον το γυαλί ράγισε και δεν ξανακολλάει.

Πάντα υπέφερα που δεν θα είχα την πολυτέλεια να τον ζήσω πριν τον χάσω ή πριν χαθώ.

Ίσως κάποτε το μετανοιώσω.

Όμως τίποτα δεν σώζει πλεον τη σχέση αυτή.

Τραύμα βαρύ και χρόνιο.

Σαν να μου κόπηκε το χέρι.

Υποφέρω.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν έβλεπα έστω λίγο ανθρωπιά.

Πάει και αυτό.

Τα χτυπήματα των τελευταίων 2 μηνών αθροίστηκαν και δέχτηκα και άλλο ένα πιο δυνατό.

Πλεον νοιώθω σαν πτηνό με σπασμένη φτερούγα.

Το ηθικό κομμάτια.

Η ψυχή αιμορραγεί.

Το σώμα ακολουθεί.

Ο δρόμος μου είναι ένας.Το τέλος πιος ξέρει πόσο κοντά βρίσκεται...