Κι όμως μπορεί να είναι τόσο επιβλαβές.

Νοιώθω πως δεν μαζεύονται οι συνέπειες.

Κάνω προσπάθειες.

Κάποιος άλλος θα μπορούσε μέχρι και να το διακωμωδήσει.

Κάποιος άλλος να πει "σιγά το πράγμα".

Εγώ δεν μπορώ να το πω.

Όσο περνάει ο χρόνος οι ώρες τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα διαπιστώνω πόσο μεγάλο βάθος έχει το χτύπημα.

Φάνηκε σαν γρατσουνιά στην αρχή.Μετά σαν τραυμα που βγάζει λίγο αίμα παραπάνω.

Τελικά όμως ήταν χειρότερο.

Βαθυ.

Κάνω υπομονή να με γεμίσει ο Θεός σοφία και να κρίνω σωστά.

Να αδειάσει το μυαλό μου από τον πληγωμένο εγωισμό που θολώνει τα πάντα.

Δεν μπορώ όμως να κάνω και πολλά.

Η απουσία του ανθρώπου που απομακρύνω είναι αισθητή και υποφέρω.

Έλα μου όμως που και μαζί του δεν είμαι και τόσο καλά.

Νοιώθω "χαιδεμένος"."Κακομοίρης" και "δεύτερος"

"Ωχουτο μωρε το στενοχωρησαμε το παιδι.Του θιξαμε τα ιερα και οσια.Συγνωμη δεν το εννοουσα"

Μια μορφή οίκτου δηλαδή.

"Συγνώμη δεν το εννοούσα έτσι όπως το είπα"

"Το είπα για να καλύψω τη δική μου ανασφάλεια" 

"Κοιτα ποσο αδυναμος είσαι Θα παρω εγω το βαρος των πραξεων μου αν και στην αρχη ηταν ολα ξεκαθαρα"

Ενα μικρο γλυστρημα και η γνωριμια επεσε και σκονταψε απο σκαλοπατι υψους 30 εκατοστων.

Επεσε και επασε το λαιμο της.

Και μαλλον πεθανε ...

Κοιτα τι σου εκανε ενα τοσο δα χτυπηματακι...