Κολυμπάς βήμα βήμα να απομακρυνθείς από την ακτή...

Στην αρχή καβαλάς τη σχεδία σου...το ταξίδι σε τρομάζει.

Βλέπεις καθαρά τί εγκαταλείπεις στην όχθη.

Το θρηνείς.

Σιγά σιγά ξεπερνάς τα πρώτα κυματάκια...προσπερνάς τους παράκτιους υφάλους...

Κοιτάς και ξαφνικά βλέπεις...αραιά γκρι βουνά και όχι τις λεπτομέρεις της ακτής...

Τότε είναι που σε πιάνει μια δυσφορία.Είσαι μόνος.

Τα βουνά μακριά πλεον.

Και από την άλλη άγρια μαύρη απειλητική αφιλόξενη θάλασσα...

Ένα κομμάτι σου θέλει να γυρίσει πίσω,φοβάται...το άλλο κάπως πιο γενναίο κοιτά μπροστά.

Τι ταξίδι Θεέ μου...

Τελικά ο ρόλος που μου πάει είναι...

No land s man...

Δεν ανήκω πουθενά και δεν μου ανήκει κάτι.

Να δούμε τι θα σου φέρει το ταξίδι...

Πάμε δυναμικά εμπρός...

Και από δω και στο εξής να θυμάσαι:

Δεν έχεις πατρίδα,μόνο φιλοξενούμενος για λίγο καιρό...κι ύστερα...η περιπέτεια συνεχίζεται...

Νο land s man....ναι...