Μεγάλος δεν είναι ο μύθος αυτός...

δεν  έχει πλοκή,και νόημα δεν νόημα δεν κρύβει κανένα...

Οταν φύγω σε λίγο καιρό,

θα έχω ξεχάσει ακόμα κι εγώ...

Χάνομαι υπνοβατώντας τις νύχτες στην λεωφόρο...

εσύ με θέλεις μ' ένα επάγγελμα προσοδοφόρο...

προσποιούμαι...

χαμογελάω...

κι υπνοβατώντας ακόμα πάω...

Δώσε σιωπή στον ποιητή,

και μιά αιτία κάλπικη...

παίξε στους δρόμους τη νύχτα βιολί....

σήκω και χόρεψε γυμνή...

Μαζεύω έναν-έναν τους φίλους τους παλιούς...

τρομάζω...

μοιάζουν άδεια τα μάτια τους.

Δυό πλαστικά λουλούδια στα σκαλοπάτια τους...

κι εσύ μου φεύγεις σταθερά μέρα και νύχτα,

και μεθυσμένη πας και πιάνεσαι στα δίχτυα.

Δεν θυμάσαι.

Δεν αναγνωρίζεις.

Δεν μιλάς.

Ελα λοιπόν, με σαράντα πυρετό,

να με κοιτάς ξανά αρρωστημένα...

Πέτα τη μάσκα σου στην έρημη πλατεία...

χόρεψε μιά φορά για μένα,

ο φθορισμός προτού καρφώσει το μυαλό σου...

Η παρεξήγηση που μ' έσπρωξε εδώ,

πιό δυνατή απο μένα περνιέται στο τέλος...

κοντεύουν χαράματα πιά...

ας κάψω ένα τελευταίο τραγούδι.

Σε μια κορνίζα όλες μου οι μνήμες θα χορέσουν,

για τους διαβάτες θα ντύνονται προκλητικά.

Για να αρέσουν...

Μουγκρίζοντας.

Χαμογελόντας.

θα εκδίδονται αιμοραγόντας...

Σαν ξημερώσει, θα αλλάξω ζωή.

Σ' ένα σαλόνι θα με βρεις, γεμάτο κόσμο...

Οι φίλοι πιό κει.

Μιά στολή αδειανή,

θα υποκλίνεται,θα προσφωνεί τους καλεσμένους...

Εγώ, θα μοιράζω πολύχρωμα μπαλόνια...

κι όμως,

θα λείπω απο χρόνια....