Ρίχνει ο ουρανός...αστράφτει και βροντάει.

Κι εγώ γεμάτος κούραση.

Όχι δε θέλω να ξαναπάω στην προπόνηση στο κικ...λέω από μέσα μου

Σιχαίνομαι τη βία.

Αμέσως μετά έρχεται η λογική...και πώς θα προστατευτείς από τα θηρία που λέγονται άνθρωποι?

Κουρασμένος να κηνυγάω γυναίκες.

Να ακούω τη γαμημένη λατρεία τους για τα μωράκια.

Αυτή είναι η βαθύτερη αιτία των πληγών μου.

Οι άτιμες οι γυναίκες...μόλις μυριστούν πως δεν σκοπεύω να γίνω η ασφαλής αγκαλιά τους και ο πιθανός μελλοντικός μπαμπάς των παιδιών τους με τραυματίζουν.

Στερούνται ήθους.Ντύνονται προκλητικά.Μακιγιάροναι.Γεμάτες ματαιοδοξία.Τόσο ρηχές.Τόσο ασεβείς.

Κι όμως μπροστά στα μωράκια δακρύζουν οι χυδαίες.

Συνεχίζει να βρέχει.

Δεν μπορώ άλλο.Το πιστεύεις πως το ίδιο ένστικτο εκείνο της αναπαραγωγής είναι που σε βασανίζει?

Που σε κάνει να ποθείς τη γυναικεία σάρκα και να αντιπαθείς το γυναικείο μυαλό,και την ψυχή?

Αστραπή δυνατή μόλις έσκασε.

Οι σκέψεις μου επίσης αστράφτουν και βροντάνε.

Κουράστηκα αλήθεια.

Κουράστηκα να νοιάζομαι.

Κουράστικα να δίνω ευχές.Να κατανοώ.

Πάιζει τώρα αυτό τον μαλάκα τον Περίδη.Μια φωτοβολίδα.Ε ρε μαλάκα τι κάθεται να σκεφτεί ο άνθρωπος  όταν δε γαμεί.

Κουράστικα ρε φίλε αλήθεια.

Βρέχει...και ο νους μου γεμίζει....πρόστυχες...κακές σκέψεις....θέλω να μιλήσω για πάθη.Να τα δείξω.

Η βροχή τι αξιοζήλευτη...πέφτει στη γη με μανία και δεν υπολογίζει τίποτα...

Σαν φωτοβολίδα...