Πόσο καλύτερο και ανώτερο είναι να είσαι ο ''τίποτα'' μιας γυναίκας παρά ο ''τα πάντα''.

Να είσαι ο ''τιμωρός'' της μιας βραδιάς,παρά η αγκαλιά της,ο ώμος της να στηριχτεί όταν ζορίζεται,το ασφαλές λιμάνι της.

Πόσο πιο πολύ αξίζει να είσαι η ανασφάλειά της,ο λόγος της να ξεβάφει με τα κροκοδείλια δάκρυά της το μακιγιάζ της ματαιοδοξίας της.

Η αιτία να νοιώθει μπερδεμένη επειδή είναι βλάκας και ντύνει τις αλήθειες σου με ψεύτικες ερμηνείες που θα θελε να ελπίζει, ενώ τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα.

Κάθε ''τίποτά'' μου παράσημο.

Κι όταν λίγες φορές υπήρξα ο ''τα πάντα''...βατερλώ...