Ήμουν λέει σε ένα χωριό κάπου έξω από την Αθήνα.

Μέσα σε ηλιόλουστη καφετέρια γεμάτη μαθητές που βρίσκονταν στο μέσο σχολικής εκδρομής.

Γρατσουνούσα την κουτσή μου ακουστική μαύρη κιθάρα που της έλειπε η Μι ψηλή χορδή,αλλά παρ όλα αυτά παρήγαγε υπέροχο ήχο.

Παράλληλα τραγουδούσα με άνεση.Οι νότες δεν έβγαιναν βαριές,αλλά γεμάτες και ανάλαφρες,σχεδόν αέρινες.

Οι μαθητές έδειχναν να διασκεδάζουν κι εγώ το εισέπραττα  αυτό και ένοιωθα κοντά τους.

Βρισκόμουν  με καλή παρέα στο καφέ αυτό λοιπόν.

Το όνειρο έμεινε εκεί μισοτελειωμένο...δεν εξελίχθηκε μα σκέπασε το συνειδητό μου σαν μια ζεστή κουβέρτα.

Στη δε αφύπνιση,άφησε μια γλυκιά αίσθηση.