Φουρτουνιασμένη ακτή με καφετιές μέδουσες

Ένα σπίτι που θυμάμαι την κουζίνα και πως διάβαζα το περιοδικό ΔΥΟ 

Με είχαν ενθουσιάσει τα Σνόρκυς κάτι μικρά υποθαλάσσια ανθρωπάκια που είχαν ένα αναπνευστήρα ως προέκταση του κεφαλιού τους για ν ανασαίνουν υποθαλάσσια.

Σε κάποιο επεισόδιο είχε συμμετέχει ένας κίτρινος καρχαρίας με ένα ψαράκι οδηγό.

Ωραίες καλοκαιρινές ιστορίες κάπου στα μέσα των 80s.

Σίγουρα είχε παιχτεί στο σινεμά το πρώτο  top gun μια και θυμάμαι ένα βράδυ άκουγα το take my breath away ενώ έτρωγα πίτσα και χάζευα τη μαύρη σκοτεινή θάλασσα να αγκαλιάζει μια λευκή βάρκα με ρίγες.

Είχε και θερινό σινεμά όπου εγώ η μητέρα μου η αδελφή μου και η γιαγιά μου είδαμε τα σαγόνια του καρχαρία νούμερο 3.

Το μέρος μας το είχε κλείσει ο πατέρας μου που δεν κατάφερε να έρθει μαζί μας λόγω δουλειάς στην Αθήνα.

Θυμάμαι κι ένα άλλο παιδάκι που έπαιζε εκεί στην ακροθαλασσιά.

Γίναμε φίλοι για 10 λεπτά περίπου 

Συζητήσαμε για το πόσο φοβερά θαλάσσια τέρατα κρύβει ο Κορινθιακός κόλπος.

Άλλοτε ήρεμος άλλοτε με κύματα.

Κάποιο απόγευμα κάτσαμε σε μια καφετέρια με ξύλινα τραπέζια.

Έδυε ωραία ο ήλιος 

Ήταν η εποχή που τα ποπ τραγούδια είχαν την τιμητική τους.

Σκόρπιες αναμνήσεις και το όταν κοιτάω τους δρόμους της Αιγείρας στο google maps μου θυμίζουν κάτι οικείο.

Είχε έρθει και ο θείος μου να μας δει από την Πάτρα νομίζω.

Πήγαμε βόλτα ως το Αίγιο φτάσαμε και στην Πατρα και ειδαμε τα καράβια που πάνε Ιταλία από ένα μέρος με θέα.

Όταν γυρίσαμε στην Αθήνα έχασα τη μνήμη μου 

Από εκεί και πέρα θυμάμαι μόνο ότι άλλοι μου είπαν.