Χθες το πρωί άκουσα πως χύθηκε πολύ αίμα...

Νεαρά παιδιά με αποσκευές τα όνειρά τους 

Με όλη τη ζωή μπροστά τους

Την έχασαν εκεί...στο σκληρό ατσάλι του σιδηρόδρομου στα Τέμπη

Θυμήθηκα πως στις ράγες αυτές ήμουν κι εγώ κάποτε ταξιδιώτης

Πιτσιρίκος φοιτητής με αγνή καρδιά και αφελή σκέψη.

Θυμάμαι...μια νύχτα που βρεχε πολύ άκουγα το ντουπ-ντουπ της αργής κίνησης του καρβουνιάρη ενώ έξω τα-τα-τα-τα έπαιζαν γρήγορα ντραμς οι νεροσταγόνες της βροχής με τα τζάμια του βαγονιού...

Εκεί ένοιωσα για πρώτη φορά την αίσθηση των 64ων στη μουσική

Ενώ δίπλα μου ο Δημήτρης είχε ψιλοαποκοιμηθεί και ο Μιχάλης σιγουτραγουδούσε σα παιδικό νανούρισμα το how many roads must a mam walk down before you call him a man του Bob Dylan...

The answer my friend is blowing in the wind...

Πως να μη συγκινηθώ λοιπόν όταν άκουσα αυτή τη φρικτή είδηση.

Πως να μη λυπηθώ βαθειά για τους νέους αυτούς ανθρώπους που το νήμα της ζωής τους κόπηκε βίαια.

Πως να μην εκτιμήσω ακόμη περισσότερο τη "μέτρια" ζωή μου.

Μια μικρή προσευχή θα πω από μέσα μου για εκείνα τα παιδιά και τις οικογένειές τους...

Τίποτε άλλο...